Καλησπέρες Σπίρτα! Χαίρομαι που σας βρίσκω πάλι εδώ και το ίδιο ελπίζω να χαίρεστε κι εσείς. Με πιεστικές επαγγελματικές υποχρεώσεις το γατί, δεν ήταν μαζί σας την προηγούμενη Παρασκευή, παρά τις υποσχέσεις και τους όρκους πίστης και αιώνιας αγάπης και αφοσίωσης, που ανταλλάσσουμε στο τέλος της κάθε εκπομπής. Αλλά σας έχω εμπιστοσύνη, ότι μπορείτε πάντα να διαχειριστείτε μια τέτοια απώλεια.
Παραμονές Χριστουγέννων φτάσαμε λοιπόν και όπως κάθε τέτοια εποχή, το γατί, με το πνεύμα των Χριστουγέννων καλά εδραιωμένο μέσα του, τρελαίνεται, από χαρά, από αγαλλίαση, από καλή διάθεση, από ενθουσιασμό ή και όλα αυτά μαζί. Και η τρελή κίνηση στους δρόμους, δεν φαίνεται ικανή να τα επηρεάσει όλα αυτά.
Δοκιμάσατε να βγείτε αυτές τις μέρες έξω; Αν δεν είναι απόλυτη ανάγκη, δεν σας το συνιστώ. Πανέμορφες οι στολισμένες βιτρίνες, δεν λέω, αλλά πρέπει να έχεις τουλάχιστον ατσάλινα νεύρα, για να το επιχειρήσεις. Man of steel! Ο άνθρωπος από ατσάλι! Ο Σούπερμαν, για να σας βάζω σιγά – σιγά και στο πνεύμα της σημερινής εκπομπής, που είναι οι Super-Ήρωες.
Παραμονές Χριστουγέννων αναρωτιόταν το Κεραμιδόγατο πέρυσι Που είναι οι Super Ήρωες, όταν τους χρειάζεσαι; Υπάρχουν Super Ήρωες σήμερα; Υπάρχουν οι Super Ήρωες στην πραγματική ζωή ή έμειναν για πάντα καρικατούρες στα κόμιξ; Παραμονές Χριστουγέννων και παραμονή του 5ου Ραδιομαραθώνιου του Spirto Web Radio ήταν, για να καταλήξει τότε με στόμφο το γατί ότι οι Super Ήρωες είμαστε εμείς.
Παραμονές Χριστουγέννων και παραμονή του 6ου Ραδιομαραθώνιου το Κεραμιδόγατο της καρδιάς σας, από τα μικρόφωνα του web radio της καρδιάς σας, το πιάνει από το σημείο αυτό, που το άφησε πέρυσι και υποστηρίζει, ότι οι Super Ήρωες είμαστε εμείς και δεν υπάρχει κανείς που μπορεί να το πείσει για το αντίθετο. Αλλά αυτό είναι κάτι που μένει να το δούμε στην συνέχεια της εκπομπής.
Με αισιοδοξία λοιπόν και με ριζωμένο βαθιά μέσα του αίσθημα, ότι δεν μπορεί, στο τέλος θα πάνε όλα καλά, το γατί κάνει ένα τεράστιο άλμα και προσγειώνεται στα κλαδιά του δέντρου, γιατί είναι γνωστό το πάθος τους με τα Χριστουγεννιάτικα δέντρα. Μάλιστα ακούγεται, από έγκυρες πηγές, ότι το ΙΚΕΑ θα βγάλει στην αγορά Χριστουγεννιάτικα δέντρα, με προεγκατεστημένα τα γατιά στα κλαδιά τους, να μην έχουμε έννοια, ποιος θα καταστρέψει το φετινό δέντρο. Όσοι έχουν γατιά τόπιασαν το υπονοούμενο.
Όμως δεν είναι αυτό το θέμα. Δηλαδή είναι κι αυτό ένα θέμα, αλλά όχι αυτό που νομίζουμε. Τα βάζουμε με τις γάτες, ενώ κανονικά θα έπρεπε οι γάτες να διαμαρτυρηθούν που τα δέντρα είναι τόσο ψεύτικά, που λιποθυμάνε με το που πάνε να ανέβουν επάνω. Δηλαδή ποιο το νόημα όλης αυτής της ιστορίας, αν δεν μπορείς να ανέβεις πάνω σε ένα δέντρο; Αλλά αυτό το αφήνουμε για την ώρα και ίσως αποτελέσει αντικείμενο μια άλλης εκπομπής. Το αναφαίρετο δικαίωμα της γάτας πάνω στο δέντρο των Χριστουγέννων ή κάτι τέτοιο.
Αλλά ας αφήσουμε για την ώρα τα γατιά και τις ανυπόστατες φήμες που κυκλοφορούν σχετικά με τις προθέσεις τους, ότι δηλαδή δεν συμπαθούν τα Χριστούγεννα και ας εστιάσουμε στα ίδια τα Χριστούγεννα. Μια εποχή που αναμφισβήτητα γινόμαστε πιο γενναιόδωροι και πιο δοτικοί με τους άλλους γύρω μας. Και θα το καταλάβουμε καλά αυτό, αν ρίξουμε μια ματιά στις τιμές, που κάθε Χριστούγεννα ανεβαίνουν στο θεό. Λες και υπάρχει μια παγκόσμια συνομωσία, που έχει βάλει στο μάτι τον έρμο τον 14ο μισθό.
Λοιπόν όχι, δεν θέλω να σας το χαλάσω και κάνω μια παύση εδώ. Ούτε αυτό είναι το θέμα μας, τα λεφτά δηλαδή. Τα Χριστούγεννα για μένα, αν με ρωτάτε, δεν είναι εποχή για μιζέριες. Έχουμε τις υπόλοιπες 364 ημέρες τον χρόνο, να μιζεριάσουμε άνετα.
Δεν ξέρω αν σας συμβαίνει κι εσάς αυτό κάθε Χριστούγεννα, να τρέχετε και να μην προλαβαίνετε ούτε τα βασικά κάποιες φορές ή αν αυτό σας συμβαίνει και όλες τις υπόλοιπες 364 ημέρες τον χρόνο. Αλλά είναι παρατηρημένο, ότι κάθε τέτοια εποχή, κάτι μας πιάνει. Θες οι υποχρεώσεις που δεν εκπληρώθηκαν, θες ο καινούριος χρόνος που βρίσκεται προ των πυλών και μας κάνει να θέλουμε να τελειώνουμε με τις εκκρεμότητες, τα σίγουρο είναι ότι κάτι παθαίνουμε.
Όλος αυτός ο κόσμος στους δρόμους, μεσούσης της κρίσης, κάτι κάνει, έτσι; Δεν νομίζω όλοι να βγήκαν στους δρόμους από βίτσιο, παρ’ όλο που παίζει κι αυτό. Όλη αυτή η ανεκτικότητα που ευαγγελίζονται τα κάθε είδους media, μας έχει κάνει ανεκτικούς, για να μην πω επιρρεπείς και στα κάθε είδους βίτσια. Ιδιαιτερότητες τα λένε, διαφορετικότητα ακούω αλλού … οκ, δεν θέλω να το σχολιάσω, χρονιάρες μέρες, γιατί μπορεί να γίνω κακιά.
Δεν ξέρω, αλλά η ζωή μας έχει γίνει τα τελευταία χρόνια πολύ περίπλοκη, όπως και οι σχέσεις μας στο facebook, που γράφουν μερικοί “complicated”, αφήνοντας την φαντασία μας ελεύθερη, να καλπάσει, το στο καλό μπορεί να σημαίνει complicated, όταν μιλάς για σχέσεις. Το μόνο που μπορώ να φανταστώ σε complicated, είναι να έχεις σχέση με τον μανάβη, να σου κάνει πίστωση το μίνι-μάρκετ της γειτονιάς, να εργάζεσαι σε δικηγορικό γραφείο, με πελάτες Ρομά, ο άντρας σου να περνάει την κρίση της μέσης ηλικίας, με την γραμματέα του στο γραφείο και το παιδί σου να είναι ανάμεσα στο να αποδεχτεί το φύλο του ή να το αλλάξει. Τι να πω;
Αλλά ανεξάρτητα απ’ όλα αυτά, το θέμα είναι πραγματικό. Η καθημερινότητα μας γίνεται όλο και πιο δύσκολη, οι υποχρεώσεις όλο και πιο δυσβάσταχτες και δεν εννοώ μόνο τις οικονομικές. Υποχρεώσεις γενικά. Από το να πας το παιδί στο μπαλέτο, στα αγγλικά, στο γυμναστήριο, στην οδοντίατρο, μέχρι να βρεις υδραυλικό να σου μαζέψει την βρύση που τρέχει, ηλεκτρολόγο να σου μαζέψει τα καλώδια, που επίσης τρέχουν, αλλά στα δάπεδα αυτά κλπ κλπ κλπ
Προσέξατε κάτι; Ακούσατε κάτι; Ααα, όχι, η τηλεόραση είναι, που σκίζουν τα ιμάτια τους live, για κάποιο θέμα, θα σας γελάσω ποιο, λες κι έχει κάποια σημασία.
Μουσική!
Λοιπόν όχι, σας άγχωσα Χριστουγεννιάτικα και δεν θέλω. Πίσω στα Χριστούγεννα! Βάλε λέει τον Αη-Βασίλη να παίξει ανάποδα και το χο χο χο γίνεται ωχ ωχ ωχ. Το πιο ωραίο πάντως, το είδα σε ένα ξένο site. Ένας ευμεγέθης τύπος, με τα κιλάκια του και μια γενειάδα σαν τον Αη-Βασίλη, να γυμνάζεται και να ιδρώνει, σηκώνοντας βάρη. Και από κάτω έγραφε: Είναι λογικό, να χρειάζεσαι σκληρή προγύμναση, όταν έχεις να παραδώσεις 7 δις δέματα, μέσα σε μόλις μία μέρα.
Είναι εντυπωσιακό πάντως, πως εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, γιορτάζουν μια γιορτή νε κεντρικό θέμα κάτι τόσο εξωπραγματικό. Δεν μιλάω για το θρησκευτικό σκέλος των Χριστουγέννων, αλλά για όλη αυτή την φιλολογία, για τον Αη-Βασίλη, τα ξωτικά, το ιπτάμενο έλκηθρο, τους ταράνδους, τις καμινάδες και όλα αυτά που συνθέτουν την ιστορία πίσω από τον εορτασμό. Το πιστεύετε; Ενήλικες, ώριμοι άνθρωποι και εκστασιάζονται με ένα παραμύθι, το οποίο μάλιστα θέλουν να συντηρούν και περνάει από γονείς σε παιδιά.
Τι γίνεται; Έχουμε τόση ανάγκη τα παραμύθια; Σε κάποιο ποσοστό, λένε οι ψυχολόγοι, τα χρειαζόμαστε. Θα σας θυμίσω την εποχή, που ως παιδιά, διαβάζαμε ή μας διάβαζαν παραμύθια. Πως νιώθατε; Θυμάστε; Εγώ θυμάμαι! Ηρεμία, γαλήνη, ασφάλεια και την σιγουριά ότι όλα, μα όλα, στο τέλος πάνε καλά. Τα πάντα είναι εφικτά μέσα στο παραμύθι. Επίσης ότι το καλό πάντα, πάντα όμως θριαμβεύει. Και βέβαια ότι όταν τα γνωστά μέσα δεν έφταναν, υπήρχε πάντα κάτι μαγικό, ένα τζίνι, μια νεράιδα, κάτι τέλος πάντων, που έσωζε την κατάσταση. Ένα πράγμα, όπως στις ταινίες με κινούμενα σχέδια, όπου του πέφτει ένα αμόνι στο κεφάλι από τον πέμπτο όροφο της πολυκατοικίας και ο ήρωας τινάζει το πέτο του από την σκόνη.
Δεν είναι καταπληκτικό; Μιλώντας βέβαια για παραμύθια, μιλάω για παραμύθια εγχώρια ή έστω τη Ντίσνεϋ, αν μιλάμε για εισαγόμενα, γιατί οι βόρειοι δεν τόχουν. Μπορεί να έχουν βγάλει τους μεγαλύτερους παραμυθάδες παγκοσμίως, αλλά στην πλειοψηφία τους τα παραμύθια τους ήταν να πηγαίνεις τοίχο – τοίχο και να μην κοιμάσαι το βράδυ. Θα θυμάστε που τα λέγαμε στην εκπομπή Once Upon A Time. Ιστορίες φρίκης και αίματος ήταν, αναρωτιέμαι ποιος νοσηρός νους τα γέννησε και τα έλεγε μάλιστα σε παιδιά. Κάπου Jesus δηλαδή!
Τώρα που σκέφτηκα τα παραμύθια, θυμήθηκα δυο παραμυθάκια, που πραγματικά αναρωτιέμαι πιο ήταν το ηθικό δίδαγμα. Το ένα ήταν Το Κοριτσάκι με τα Σπίρτα. μια ιστορία που στο τέλος, το κοριτσάκι καίει και το τελευταίο σπίρτο του και πεθαίνει από το κρύο, αβοήθητο και μόνο. Γιατί; Για ποιο λόγο; Ακόμα αναρωτιέμαι, ποιος νοσηρός εγκέφαλος άφησε ένα μικρό κορίτσι, παραμονή Χριστουγέννων να πεθάνει από το κρύο, βλέποντας τους άλλους να γιορτάζουν. Του Άντερσεν αυτό.
Τι προσπαθεί να μας πει; Να υποθέσω ότι οι άνθρωποι ήταν τόσο ανάλγητοι και προσπαθούσε μέσα από το δράμα του κοριτσιού να τους ευαισθητοποιήσει; Πιθανόν. Αλλά τότε, δεν θα έπρεπε να το λένε παιδικό παραμύθι, αλλά παραμύθι για ενήλικες.
Και μετά είναι το άλλο, ο Ευτυχισμένος πρίγκιπα και το σπουργίτι. Στο τέλος, το πιάνει ο χειμώνας το σπουργιτάκι, δεν προλαβαίνει να φύγει για τις θερμότερες χώρες και πεθαίνει στη βάση του αγάλματος, με τον ευτυχισμένο πρίγκιπα να έχει μείνει τυφλός. Όσκαρ Γουάιλντ. Σκέφτεστε κάτι άλλο; Εγώ άλλο από το ότι οι άνθρωποι της εποχής εκείνης ήταν απάνθρωποι, δεν μπορώ να σκεφτώ και σε κάθε περίπτωση, αυτά δεν είναι παραμύθια για παιδιά. Καλά που ήρθε ο Ντίσνεϋ και συμμαζεύτηκε λίγο το πράγμα.
Και το Spirto Web Radio, που αποκατέστησε τα σπίρτα στην συνείδηση του κόσμου. Και ο Αρκάς που αποκατέστησε τα σπουργίτια. Λίγο προκλητικό, αυθάδικο και αθυρόστομο το σπουργίτι του Αρκά, αλλά κάπου χρειαζόμαστε κάποιον να μας ταρακουνήσει, από την αφασία στην οποία είχαμε πέσει.
Αλλά ας μην φεύγουμε από το θέμα μας, τουλάχιστον όσο δεν υπάρχει λόγος να φύγουμε και το θέμα μας είναι τα Χριστούγεννα. Δηλαδή ούτε αυτό είναι το θέμα μας. Το θέμα μας είναι οι Super-Ήρωες. Ή μάλλον να τους βγάλουμε την μάσκα, να δούμε ποιοι είναι επί τέλους. Γιατί θα το έχετε προσέξει ότι όλοι οι Super-Ήρωες φοράνε μάσκα. Κάπα δεν έχουν όλοι, αλλά μάσκα έχουν. Καλά, ο Superman δεν έχει μάσκα, αλλά φοράει γυαλιά, για να μην τον αναγνωρίζουν. Θέλουν πάντως φαίνεται να διατηρήσουν την ανωνυμία τους ή ενδεχομένως να χρειάζονται και λίγο προσωπικό χρόνο, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Ή πάλι θέλουν να επιλέγουν αυτοί που θα ανακατευτούν, αλλιώς θα κατέληγαν να κατεβάζουν γατιά πάνω από τα δέντρα, όπως κάνει η πυροσβεστική τώρα.
Κανονικά γατιά, όχι κεραμιδόγατα. Και κανονικά δέντρα, όχι Χριστουγεννιάτικα. Αυτά δεν έχουν ανάγκη. Τα κατεβάζουν τα γατιά κάτω. Εύκολα! (Βήχας)
Put the mask down slowly, ήταν ο τίτλος μιας άλλης εκπομπής, αλλά θα ταίριαζε και στην περίπτωση μας εδώ με τους Super- Ήρωες. Ανώνυμοι λοιπόν! Δεν θέλουν και δεν επιδιώκουν την δημοσιότητα ή τουλάχιστον έτσι μας τους παρουσίασαν στα κόμιξ. Με διπλή ζωή. Και με προβλήματα. Άπειρα προβλήματα και προσωπικά.
Ο Κλαρκ Κέντ για παράδειγμα, είχε φάει κόλλημα με την Λόις Λέιν, η οποία δεν ήθελε να τον βλέπει ούτε ζωγραφιστό, ενώ από την άλλη, έσβηνε για χάρη του superman, Μην σας πω, ότι του την έπεφτε κιόλας, με κάθε ευκαιρία. Και ναι μεν την ήθελε, αλλά από την άλλη δεν την ήθελε κιόλας, γνωρίζοντας το κουσούρι του, ότι δηλαδή ήταν ο Superman. Είναι δηλαδή μια κατάσταση που εύκολα θα την λέγαμε complicated. Σαν αυτό που λέγαμε πριν, με το facebook. Αυτό θα έγραφε ο superman, αν είχε facebook. It’s complicated!
Αλλά και οι άλλοι όλοι έχουν τα προβληματάκια τους, τα οποία πέρα από τον κακό της ιστορίας, όπως ήταν ο Λεξ Λούθορ στην περίπτωση του Superman ή εκείνος ο κυριούλης στον Spider-Man που έγινε πράσινος ή ο τζόκερ με τον Batman, πέρα λοιπόν από τα προβλήματα που είχαν οι Super-Ήρωες με τον εκάστοτε κακό της υπόθεσης, σε τεχνικό ας το πούμε επίπεδο, το κύριο πρόβλημα τους σε προσωπικό επίπεδο, ήταν κατά κανόνα ένας ανεκπλήρωτος έρωτας. Εντάξει, το μπαλώσανε λίγο το πράγμα στις τελευταίες ταινίες, αλλά μην φανταστείτε, προβληματικές παραμένουν οι σχέσεις τους επί της ουσίας.
Εκτός λοιπόν από την στολή, το κολάν, το σήμα, την μάσκα, ενδεχομένως και την κάπα, οι Super-Ήρωες έχουν και ένα κοινό χαρακτηριστικό όλοι. Είναι άμισθοι υπηρέτες του καλού και της δικαιοσύνης. Για διαφορετικούς λόγους ο κάθε ένας τους, διαφορετικό παρελθόν, διαφορετικούς εχθρούς, καταλήγουν όλοι στο ίδιο. Μάχονται το κακό, χωρίς να περιμένουν καμία υλική ανταμοιβή ή έστω αναγνώριση, αφού η ταυτότητα τους παραμένει μυστική. Κάνουν το καλό και το πετάνε στο γιαλό.
Από πού βγήκε η παροιμία με το γιαλό, μην με ρωτήσετε, δεν ξέρω, αλλά σκέφτομαι, ότι όπως η θάλασσα όλα τα ξεβράζει στο τέλος, έτσι και το καλό, αν το ρίξεις μέσα, κάποια στιγμή το νερό θα το ξεβράσει και ενδεχομένως να γυρίσει πάλι σε σένα.
Λοιπόν ξέρετε κάτι; Όλη αυτή η κουβέντα με το καλό και το γιαλό, μου έφερε στο νου μια ιστορία, που θα ήθελα να σας την πω. Έχει πολύ ενδιαφέρον με τις συγκυρίες και πως τα φέρνει κάποιες φορές τα πράγματα η ζωή.
Υπομονή! Σε λίγο!
Η ιστορία μας λοιπόν.
Κάποτε ένας φτωχός Σκωτσέζος αγρότης, ενώ καλλιεργούσε το χωράφι του, άκουσε τη φωνή ενός παιδιού που κλαίγοντας ζητούσε βοήθεια...
Αμέσως παράτησε τα εργαλεία του κι έτρεξε προς το μέρος ενός βούρκου, απ'όπου προέρχονταν οι φωνές. Τι να δεί; Ένα τρομοκρατημένο αγόρι, βυθισμένο κιόλας μέχρι τη μέση στη λάσπη, πάλευε μάταια να ελευθερωθεί ουρλιάζοντας.
Χωρίς αργοπορία ο αγρότης έσωσε το αγόρι, που σίγουρα θα πέθαινε αργά και βασανιστικά.
Την επομένη, μια φανταχτερή άμαξα με δύο άλογα σταμάτησε μπροστά από την αγροικία του. Κατέβηκε ένας καλοντυμένος ευγενής κύριος, που του συστήθηκε ως ο πατέρας του αγοριού που είχε σώσει ο αγρότης.
- Θα ήθελα να σας ανταμείψω για την πράξη σας, είπε ο κύριος. Σώσατε τη ζωή του γιου μου.
- Όχι, δεν είναι δυνατόν να πληρωθώ για ότι έκανα, απάντησε ο Σκωτσέζος αγρότης, απορρίπτοντας την προσφορά.
Την ίδια στιγμή, στην πόρτα του χαμόσπιτου εμφανίστηκε ο γιός του αγρότη.
- Αυτός είναι ο γιός σας; Ρώτησε ο καλοντυμένος κύριος.
- Μάλιστα, απάντησε με υπερηφάνεια ο αγρότης.
- Θα κάνουμε μια συμφωνία.
Αφήστε με να προσφέρω στο γιο σας το ίδιο επίπεδο μόρφωσης που απολαμβάνει ο δικός μου.
Αν ο μικρός μοιάζει στον πατέρα του τότε, χωρίς αμφιβολία, μεγαλώνοντας θα γίνει κάτι για το οποίο και οι δυο μας θα υπερηφανευόμαστε.
Έτσι κι έγινε ...
Θέλετε την συνέχεια; Θα χρειαστώ την υπομονή σας.
Ο γιος του αγρότη λοιπόν, που λέγαμε πριν, παρακολούθησε τα καλύτερα σχολεία και αποφοίτησε από τη φημισμένη ιατρική σχολή του νοσοκομείου της Αγίας Μαρίας στο Λονδίνο. Και είναι το ίδιο πρόσωπο, που κάποια στιγμή θα γίνει γνωστός σε ολόκληρο τον κόσμο ως σερ Αλεξάντερ Φλέμινγκ, ο πατέρας της πενικιλίνης! Όμως η ιστορία έχει συνέχεια.
Έπειτα από χρόνια, ο γιος του ευγενούς κυρίου, που σώθηκε από το βούρκο, χτυπήθηκε από βαριά πνευμονία. Ποιός του έσωσε αυτή τη φορά τη ζωή; Η πενικιλίνη!
Ποιό ήταν το όνομα εκείνου του ευγενούς κυρίου; Λόρδος Ράντολφ Τσώρτσιλ.
Το όνομα του γιού του; Σερ Ουίνστον Τσώρτσιλ!
Είδατε πώς τα φέρνει καμιά φορά η ζωή;
Ο αμόρφωτος αγρότης, πατέρας του πατέρα της πενικιλίνης, έσωσε τη ζωή ενός παιδιού, που, μεγαλώνοντας, θα κυβερνούσε τη Μεγάλη Βρετανία και θα ονομαζόταν, διεθνώς, «Πατέρας της Νίκης» του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η έμπρακτη ευγνωμοσύνη του Λόρδου Ράντολφ Τσώρτσιλ άνοιξε το δρόμο στη ανακάλυψη του Φλέμινγκ, την πενικιλίνη, που έσωσε τα χρόνια εκείνα εκατομμύρια ζωές και θα έσωζε - για δεύτερη φορά - τη ζωή του γιου του Ουίνστον Τσώρτσιλ...
Μια θαυμαστή ιστορία δυο διάσημων προσωπικοτήτων, που – κι επειδή ήταν διάσημοι - έγινε γνωστή. Πόσες χιλιάδες κι εκατομμύρια ιστορίες ασήμων ή αγνώστων υπήρξαν, που γλύτωσαν - λόγω Τσώρτσιλ - από τη φρίκη ενός Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, που είτε θα παρατεινόταν σε διπλάσια χρόνια είτε θα οδηγούσε στη ήττα των συμμάχων και θα βύθιζε όλη την ανθρωπότητα στη άβυσσο της ναζιστικής σκλαβιάς! ...
Πραγματικά, ο φτωχός Σκωτσέζος αγρότης έκανε ένα καλό, χωρίς υπολογισμό, γιατί πίστευε απλά στο καλό και το καλό αυτό πήγε ανυπολόγιστα μακριά...
Λίγο ως πολύ, αυτό πιστεύω είναι το νόημα της φράσης «Κάνε το καλό και ρίχ'το στο γιαλό». Γιατί το νερό θα το πάει μακριά και ποτέ δεν ξέρεις που θα το ταξιδέψει.
Απλά την εμπιστεύεσαι.
Ξεκίνησα να λέω αρχίζοντας την εκπομπή, ότι η ζωή μας και η καθημερινότητα μας έχει γίνει τόσο σύνθετη, τόσο πολύπλοκη, τόσο complicated, όπως θα λέγαμε στο facebook, που μόνο αν είναι κανείς Super – Ήρωας, με υπερ-δυνάμεις, μπορεί να ανταπεξέλθει. Είναι παρατηρημένο, ότι όσο ανεβαίνει το επίπεδο διαβίωσης του σύγχρονου ανθρώπου, τόσο αυξάνονται οι απαιτήσεις του ίδιου από τον εαυτό του, για κείνον και για τα μέλη της οικογένειας του, που βρίσκονται κάτω από την προστασία του ή την ευθύνη του, αν θέλετε.
Ναι, μπορούμε να προσφέρουμε καλύτερη μόρφωση στα παιδιά μας σήμερα, αλλά αυτό συνεπάγεται έξοδα, άρα περισσότερη και καλύτερα αμειβόμενη δουλειά, συνεπάγεται τρέξιμο, να τα πας, να τα φέρεις, να μιλήσεις με δασκάλους, να παρακολουθήσεις εκδηλώσεις, να είσαι παρών τέλος πάντων και να τα ενθαρρύνεις.
Τις ίδιες απαιτήσεις έχει και η συντροφικότητα. Ναι μεν δεν χρειάζεται να τρέξεις τον σύντροφο σου στο γυμναστήριο, στο μάθημα, δεξιά κι αριστερά, αλλά πάλι, χρειάζεσαι χρόνο να τον ενθαρρύνεις, να τον παρηγορήσεις, όταν χρειάζεται, να του συμπαρασταθείς στα εύκολα και στα δύσκολα, στις καλές στιγμές και στις μαύρες. Στο κάτω – κάτω, αυτή είναι και η έννοια της συντροφικότητας, αλλιώς ας καθόμαστε ο καθένας σπίτι του. Και φυσικά χρειάζεσαι και χρόνο για να τους δείξεις τα αισθήματα σου, ότι σημαίνει πολλά για σένα, ότι μετράει και να μπορείς να επιβεβαιώνεις τα αισθήματα σου καθημερινά, με μικρές ή μεγάλες πράξεις, που του δείχνουν ότι είναι ακόμα ζωντανά όλα αυτά που σας έφεραν κοντά και σας ένωσαν. Δεν είναι λίγα αυτά και όπως όλα, παίρνουν τον χρόνο τους.
Και μετά έρχονται οι απαιτήσεις που έχουμε από τον εαυτό μας, για τον εαυτό μας. Τι θα πει επίπεδο διαβίωσης, όταν δεν μπορείς να προσφέρεις έναν αριθμό από πράγματα τον εαυτό σου; Και ναι, εννοώ την προσωπική φροντίδα, τα σπορ, την ψυχαγωγία, σε όλες της τις μορφές, από εκδηλώσεις, δραστηριότητες και ταξίδια, μέχρι ένα απλό σινεμά ή το διάβασμα ενός βιβλίου.
Κι έρχεται τότε η σύγκρουση ανάμεσα στα θέλω και στα μπορώ. Και προσέξτε, δεν είπα λέξη για τα «τεχνικά» όπως τα λέω ζητήματα διαβίωσης. Δεν είπα τίποτα για τις κοινωνικές υποχρεώσεις, τα ψώνια, την συντήρηση του σπιτιού, τις τράπεζες, τις εφορίες, το ΙΚΑ και ένα σωρό υποχρεώσεις και συναλλαγές, που χωρίς να μας κάνουν χαρούμενους, εν τούτοις είναι απαραίτητες, για να διατηρήσουμε αυτό το ρημαδο-επίπεδο ζωής, που όλοι επιδιώκουμε.
Και πολύ γρήγορα, σε άλλους πιο αργά και σε άλλους πιο γρήγορα, έρχεται η συνειδητοποίηση: Μα, δεν είμαι Super- Ήρωας! Και μαζί και η ερώτηση που περιμένει μάταια απάντηση: Που είναι επί τέλους οι Super – Ήρωες όταν τους χρειάζεσαι;
Τελικά, ότι και να λέμε, πότε δεν θα ξέρουμε τι μπορούμε να κάνουμε, ποια είναι τα όρια μας και μέχρι που μπορούμε να φτάσουμε, αν δεν δοκιμαστούμε από την ίδια την ζωή και τις συνθήκες της ζωής. Υπό αυτή την έννοια, θα έλεγα, ότι οι αντιξοότητες και όλα αυτά που λέμε ότι απαιτούν super – δυνάμεις για να διεκπεραιωθούν, είναι μονάδα μέτρησης, των ικανοτήτων μας και της αποτελεσματικότητας μας.
Ξέρετε, μερικές φορές οι λέξεις ικανότητα και αποτελεσματικότητα θεωρούνται ταυτόσημες, αλλά δεν είναι. Είναι πολύ διαφορετικό να λες έχω αυτές κι εκείνες τις ικανότητες ή ιδιότητες ή χαρακτηριστικά ή γνώσεις και πολύ διαφορετικό να δοκιμάζεσαι και δοκιμαζόμενος στην πράξη, να μπορείς να φέρεις το επιθυμητό αποτέλεσμα. Υπάρχει λόγος που έχουμε δύο λέξεις στο λεξιλόγιο μας. Δεν θα υπήρχαν αν σήμαιναν ταυτόσημα πράγματα.
Και στο δια ταύτα, έχω δει ανθρώπους με τεράστιες γνώσεις, που όμως στην πράξη ήταν τελείως αναποτελεσματικοί και έχω δει και ανθρώπους μέτριας μόρφωσης, να κάνουν θαύματα και να διεκπεραιώνουν ζητήματα, με απίστευτα ποσοστά επιτυχίας. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Η ουσία είναι ότι καθημερινά δοκιμαζόμαστε, δίνουμε εξετάσεις και εκεί, στην πράξη φαίνεται, αν προβιβαζόμαστε ή αν μένουμε μετεξεταστέοι.
Ναι, σε κάποιο ποσοστό, θα μας έλεγα Super- Ήρωες, εμάς τους σύγχρονους. Με την ζωή να τρέχει ή μάλλον να καλπάζει με εξαντλητικούς ρυθμούς, καταφέρνουμε να τα βγάζουμε πέρα, άλλοτε καλά, άλλοτε καλύτερα, άλλοτε με πατερίτσες, κάποιες φορές με βοήθεια από άλλους και στο τέλος … επιβιώνουμε. Επιβιώνουμε από τις δυσκολίες, από την ρουτίνα, από την έλλειψη προοπτικής και οπτικής. Γιατί ξέχασα να σας πω πριν, ότι όλα αυτά που καλούμαστε καθημερινά να ανταποκριθούμε, δεν απαιτούν μόνο χρόνο. Απαιτούν και ψυχικό σθένος και κουράγιο και υπομονή και επιμονή και αντοχή και ένα σωρό άλλα πράγματα. Πράγματα που δεν τα έχουμε όλοι μεν, αλλά που (ευτυχώς για μας) μαθαίνονται. Υπό τις περιστάσεις, ακόμα και το να επιβιώνει κανείς από το ρουτίνιασμα, από το κάθε μέρα φακές, όπως μου αρέσει να το λέω, θα πρέπει να θεωρείται επίτευγμα. Μην το υποτιμάτε! Δεν το κατορθώνουν όλοι, ξέρετε.
Που μαθαίνονται όλα αυτά; Μαντέψτε! Στην πράξη μαθαίνονται. Δεν υπάρχουν σχολές εκμάθησης της ζωής. Η ίδια η ζωή μας δίνει τις αφορμές, το έναυσμα, το κίνητρο, τον λόγο και στο τέλος και την απάντηση. Η ζωή, λένε είναι ο πιο δύστροπος δάσκαλος. Πρώτα σου δίνει το τεστ και μετά παίρνεις το μάθημα.
Περισσότερα σε λίγο.
Μίλησα πριν για επιβίωση, για το πώς επιβιώνει κανείς με όλα αυτά που χρειάζεται να κάνει και τα οποία δεν είναι ποτέ αρκετά, γιατί πέρα και πάνω από κάθε τι άλλο, υπάρχει και ένα καθήκον, που κανείς μας δεν το προσμετράει στις υποχρεώσεις μας και αυτό είναι το καθήκον μας να μάθουμε, να δοκιμαστούμε, να ωριμάσουμε, να γίνουμε καλύτεροι, να γίνουμε αυτό που λέμε ολοκληρωμένες σωστές προσωπικότητες. Βασικό καθήκον κι αυτό, που έχουμε προς τον εαυτό μας. Κι εκεί κάπου σκαλώνει το πράγμα.
Μίλησα επίσης πριν για το ρουτίνιασμα και ίσως δεν έγινα απόλυτα κατανοητή, για ποιο ρουτίνιασμα μιλάω, αλλά θα έχετε παρατηρήσει, ότι πολλές φορές, όλα αυτά που απασχολούν τον χρόνο μας, μας αφήνουν πάρα πολύ λίγο χρόνο να μείνουμε μόνοι, να σκεφτούμε, να κοιτάξουμε λίγο πέρα από την μύτη μας ή από τον αφαλό μας.
Ήθελα να πω μ’ αυτό, ότι πολύ συχνά, περισσότερο από συχνά, οι ταχύτητες με τις οποίες τρέχει η καθημερινότητα μας, δεν μας αφήνει, όχι μόνο τον χρόνο, αλλά ούτε και την σκέψη ελεύθερη, να ψαχτούμε, να πάμε ένα βήμα παραπέρα, να μην λασπώσουμε ανάμεσα σε φροντιστήρια, σχολές μπαλέτου για παιδιά και σχολικές θεατρικές παραστάσεις.
Μας απασχολεί τόσο πολύ το πώς θα τα προλάβουμε όλα, τόσο πολύ φαιά ουσία αφιερώνουμε στο να γίνουμε ταχύτεροι και πιο αποτελεσματικοί στην διεκπεραίωση των υποχρεώσεων, στην οργάνωση και τον συντονισμό, που δεν σκεφτόμαστε πια αρκετά ή τουλάχιστον όσο θάπρεπε. Πέφτουμε σε ένα είδος αφασίας ή χειμέριας νάρκης διανοητικής και ψυχικής, όπως θέλετε πέστε το. Και το μυαλό δεν μπορεί να ξεφύγει από το τι θα φάνε τα παιδιά, πόσο θα κοστίσει και πως θα πληρωθεί η ορθοδοντική τους, ο βιολογικός καθαρισμός του αυτοκινήτου, ο ηλεκτρολόγος που δεν ήρθε και μας έστησε και ο σκύλος του γείτονα, που γαυγίζει κάθε νύχτα στις 3 και η κλήση που πήραμε, για παράνομη στάθμευση. Ε, δεν είναι τραγικό;
Και μετά ακολουθεί η φάση της βαθειάς κατάψυξης, το brain-freeze, όπως το λέω, που είναι ο υπότιτλος μια σειράς, με μηνύματα … αφυπνιστικού, όπως θέλω να πιστεύω, περιεχόμενου, που δημοσιεύω σε τακτικά διαστήματα, με γενικό τίτλο Food for thought.
Κι έρχεται η ψυχική αποξένωση και τότε βλέπουμε τον κόσμο και τους άλλους ανθρώπους να περιστρέφονται γύρω μας, αλλά χωρίς να καταλαβαίνουμε, που πάνε όλοι αυτοί, τι σχέση έχουν μαζί μας, αν θάπρεπε να έχουν κάποια, οποιαδήποτε σχέση και πως μέσα από αυτούς μπορούμε να γίνουμε λιγότερο απαθείς και καλύτεροι άνθρωποι.
Παρεξηγημένη έννοια ο καλός άνθρωπος, θα την λύσουμε σε λίγο την παρεξήγηση.
Θα σας πω κάτι, που διάβασα σε ένα υπέροχο βιβλίο, η 10η προφητεία λεγόταν, ένα best-seller, που κατά την γνώμη μου δικαιολογούσε απόλυτα την διάκριση αυτή, γιατί το βιβλίο αυτό μετέφερε ένα μήνυμα, κάτι νέο, που για πρώτη φορά ακούγαμε. Τέλος πάντων, δεν θέλω να το διαφημίσω άλλο, δεν το χρειάζεται εξ άλλου.
Έλεγε λοιπόν σε κάποιο σημείο του, ανάμεσα σ’ άλλα, ότι ο κάθε άνθρωπος με τον οποίο διασταυρώνονται οι ζωές μας, ακόμη και άγνωστοι, με τους οποίους διασταυρώνονται τα μάτια μας στον δρόμο, άνθρωποι που λογικά δεν θα ξαναδούμε ποτέ στην ζωή μας, με κάποιο μηχανισμό, που δεν μας είναι ακριβώς γνωστός, μεταφέρουν για μας ένα μήνυμα. Ένα μήνυμα, που το χρειαζόμαστε, για να εξελιχθούμε και να πάμε παραπέρα και το πιο περίεργο της υπόθεσης είναι, ότι ούτε αυτοί ξέρουν, τι είναι αυτό που μεταφέρουν ούτε κι εμείς, ότι το χρειαζόμαστε.
Ακαταλαβίστικα πράγματα, θα πουν οι πιο πολλοί και θα είναι λογικό να το πουν. Είπαμε το βιβλίο αυτό δεν έγινε best- seller αναμασώντας χιλιοειπωμένα πράγματα. Ωραία, θα πείτε, και τι κάνουμε τώρα; Σταματάμε τον κόσμο στον δρόμο και τον ρωτάμε, αν έχει κάτι για μας; Όχι, δεν είναι αυτό! Αλλά ξέρετε, αν προσπαθήσουμε να κοιτάξουμε λίγο πέρα από τον αφαλό μας, τους άλλους ανθρώπους, θα δούμε πιθανόν πολύ ενδιαφέροντα πράγματα, κάποια από τα οποία μπορεί να αφορούν και εμάς και ναι, και να μας φανούν χρήσιμα, όχι σε υλικό, αλλά σε διανοητικό και ψυχικό επίπεδο.
Θυμάστε τι λέγαμε πριν; Για το κύριο χαρακτηριστικό που έχουν όλοι οι super – Ήρωες; Έχουν σαν καθήκον και υποχρέωση τους να υπηρετούν το καλό και το δίκαιο, να βοηθούν τους αδύνατους, χωρίς να περιμένουν ανταμοιβή ή έστω αναγνώριση. Πως θα το έκαναν αυτό αν δεν εστίαζαν την προσοχή τους στους ανθρώπους γύρω τους και αν τα ενδιαφέροντα τους περιορίζονταν στην καταπολέμηση της πιτυρίδας που τους βασανίζει;
Όταν αρχίζουμε να ενδιαφερόμαστε για τους ανθρώπους γύρω μας και δίπλα μας, πιστεύω και διορθώστε με αν κάνω λάθος, αλλά είμαι σίγουρη, ότι από μόνο του αυτό μας διευρύνει σαν ανθρώπους και σαν προσωπικότητες. Γιατί μέσα από τους άλλους, θα γνωρίσουμε καταστάσεις, συνθήκες, περιστατικά, γεγονότα, που ενδεχομένως δεν είχαμε οι ίδιοι την ευκαιρία και την τύχη ή την ατυχία να ζήσουμε προσωπικά. Γιατί θα μάθουμε από αυτούς, γιατί συμπάσχοντας, θα νιώσουμε μέσα από αυτούς, γιατί θα μας χαρίσουν την εμπειρία τους, τα λάθη τους, τις επιτυχίες τους. Δεν είναι λίγο. Να το σκεφτούμε λίγο;
Και ναι, το να είσαι καλός άνθρωπος ή έστω το να προσπαθείς να γίνεις καλός άνθρωπος είναι μια πολύ παρεξηγημένη έννοια σήμερα. Όλη η φιλοσοφία και η κουλτούρα μας εστιάζει στην διεκδίκηση και κατοχύρωση των παντός είδους δικαιωμάτων. Στο δικαίωμα των μειονοτήτων, στο δικαίωμα της διαφορετικότητας, στα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, των αμφίφυλων, των asexual,των ετεροσέξουαλ, των σαπιοσέξουαλ, των μετροσέξουαλ, των βυρσοδεψών, των εισπρακτόρων στα λεωφορεία κοκ.
Καταλαβαίνετε τι θέλω να σας πω; Δεν λέω ότι δεν είναι καλό να διεκδικεί κάποιος τα αναφαίρετα δικαιώματα του, λέω όμως ότι προωθούνται αυτά τα θέματα πάρα πολύ, έναντι άλλων, που ενδεχομένως προηγούνται και ασχολούμαστε μόνο με αυτά και όχι με τα άλλα που προηγούνται και θα μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους. Και ότι όλα αυτά συγκλίνουν στο να προκαλούν ένα είδος υφέρπουσας αντιπαλότητας, ένα κλίμα παρόμοιο με αυτό της επιφυλακής και δημιουργείται σε πολλούς η εσφαλμένη αντίληψη ότι εδώ έχουμε πόλεμο. Και ταμπουρώνονται αντί να ανοίγονται.
Και κάπου εκεί χάσαμε την μπάλα και η καλωσύνη και το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο κατέληξε να είναι προνόμιο και ιδίωμα των χαζών, των αφελών, των πτωχών τω πνεύματι, που δεν νιώθουν και που τελικά δεν κόπτονται για την κατοχύρωση των δικαιωμάτων των μετροσέξουαλ, γιατί τόσα ξέρουν, τόσα λένε. Η αλληλεγγύη έγινε για πολλούς έννοια για τους κολλημένους, την ίδια στιγμή που η ανθρωπότητα παγκοσμίως στενάζει κάτω από το βάρος της κοινωνικής ευθύνης για τις μητέρες που διεκδικούν το δικαίωμα να θηλάζουν τα παιδιά τους δημόσια, με τον ίδιο τρόπο περίπου που ψωνίζουν απορρυπαντικό από το σούπερ-μάρκετ και βερνίκι νυχιών από τα Χόντος.
Διάβαζα τις προάλλες για μια μητέρα η οποία είχε vlog, είδα και βίντεο της μάλιστα, η οποία δημοσίευε βίντεο με το 4, μάλιστα τεσσάρων ετών παιδί της, την ώρα που το θήλαζε και η οποία μας έλεγε ότι κάποιες φορές έκανε και σεξ με τον σύντροφο της, ταΐζοντας παράλληλα το παιδί της. Δηλαδή κάπου λυπηθείτε μας με το θέμα αυτό! Γιατί πραγματικά, δεν είναι αυτό το μεγαλύτερο πρόβλημα μας. Αλήθεια τώρα!
Ε, όχι λοιπόν, αντιδρούμε στην ψευδοκουλτούρα και στο ψευτοδίλημα των μειονοτικών δικαιωμάτων και εστιάζουμε την προσοχή μας στους ανθρώπους γύρω μας που έχουν μια ορατή ανάγκη και κανένα δικαίωμα. Άνθρωποι κανονικοί, όπως εσείς κι εγώ, έξω από σωματεία, οργανώσεις, κινήματα και κουνήματα. Και όχι, η καλωσύνη και το ανθρώπινο ενδιαφέρον δεν είναι βλακεία.
Πάμε για το προτελευταίο τραγούδι γι’ απόψε, να φύγει λίγος ατμός από την βαλβίδα εκτόνωσης θυμού.
Forget the movies! Σ' ένα κόσμο που η καθημερινότητα μας απογοητεύει συνεχώς με χιλιάδες τρόπους, όπου όλα φαίνονται να είναι εναντίον μας, όπου και η τεχνολογία ακόμα, αντί να είναι στην υπηρεσία μας, μας καταδυναστεύει, χρειάζεται να έχει κανείς τουλάχιστον δυνάμεις υπερ-ήρωα σήμερα, έστω και μόνο για να επιβιώσει. Ας αφήσουμε το να δημιουργήσει, που είναι προνόμιο λίγων.
Ζούμε Οργουελικά σενάρια και 1984; Ένα Minority Report και ένα εφιαλτικό Matrix; Πόσο κοντά είμαστε στα Hunger Games άραγε; Παραμονές Χριστουγέννων, στον 21ο αιώνα, υπάρχουν ανάμεσα μας άνθρωποι που παλεύουν, όχι με τα φωτάκια των Χριστουγέννων και με τα προβλήματα των minorities, αλλά για ένα κομμάτι ψωμί και αυτό, όχι κάθε μέρα. Τελικά αναρωτιέμαι, είναι οι ταινίες δυστοπικές ή μήπως είναι η πραγματικότητα μας τέτοια;
Μήπως τελικά οι Super-Ήρωες είμαστε εμείς και δεν το ξέρουμε. Όχι, δεν πρόκειται κανείς να μας δώσει αύξηση ούτε προαγωγή, αλλά τουλάχιστον να το ξέρουμε, να ζητήσουμε τα εύσημα, αν μη τι άλλο.
Ήταν πολύ ωραίo όσο κράτησε αυτό με τα τζίνια και τις νεράιδες και τα καλά ξωτικά των παραμυθιών και οι ιστορίες με τους Super – Ήρωες των κόμιξ. Όμως τώρα μεγαλώσαμε και δεν υπάρχουν γυάλινα γοβάκια και μαγικές κολοκύθες, να σώσουν την κατάσταση. Αναγκαστικά, θέλοντας και μη, μεγαλώνοντας γίναμε εμείς οι Super – Ήρωες των παιδικών μας χρόνων, που θα μας σώσουν. Αν δεν σωθούμε, εμείς θα φταίμε, όπως έλεγε και ο Καζατζάκης.
Forget the movies! Οι Super Ήρωες είμαστε εμείς, παιδιά …
Και μην αφήσετε κανένα να σας πει το αντίθετο.
Παίδες, η εκπομπή μας έφτασε στο τέλος της κι εμείς στο σημείο αυτό θα ανανεώσουμε το ραντεβού μας για την επόμενη Παρασκευή, όπως πάντα στις 7 το βράδυ. Αύριο Σάββατο στις 10 το πρωί, αχάραγα με τον πρώτο καφέ, θα ξεκινήσουμε με επανάληψη, που θα περιλαμβάνει αποσπάσματα της σημερινής εκπομπής, γιατί στις 11 ξεκινάει ο Ραδιομαραθώνιος.
Αύριο λοιπόν μαζευόμαστε όλοι την Κηφισιά, το θυμάστε ελπίζω. Το spirto web radio και οι παραγωγοί του, θα είμαστε εκεί από τις 11 το πρωί, μέχρι αργά, εξηγώντας και παροτρύνοντας τον κόσμο να δείξει την ευαισθησία του, στηρίζοντας ταυτόχρονα το χαμόγελο του παιδιού και τον σύλλογο πρόληψης ατυχημάτων ανηλίκων, Αγάπη για Ζωή.
Δεν ζητάμε τίποτα σπουδαίο, τίποτα που να μην μπορούμε να προσφέρουμε. Λίγα τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης χρειάζεται το χαμόγελο του παιδιού, ότι μπορεί ο καθένας και ένα τηλεφώνημα ή ένα sms στο 19810. Πλαστικά καπάκια από αυτά που πετάμε καθημερινά, ζητάει ο σύλλογος Αγάπη για Ζωή, τα οποία μετατρέπει μαγικά σε αναπηρικά καροτσάκια, για άτομα που τα έχουν ανάγκη και δεν μπορούν να τα αποκτήσουν.
Τόσο λίγα μπορούν να κάνουν τόσα πολλά, όσα δεν πάει το μυαλό σας. Γι αυτό πρέπει αύριο να είμαστε όλοι εκεί, στην Κηφισιά, στο εμπορικό κέντρο Μελά, Κηφισίας 238-240, στον τροχονόμο της Κηφισιάς, απέναντι από την πλατεία πλατάνου.
Να πω εδώ ότι όσοι μας επισκέπτονται μπορούν να παρκάρουν στο Paradise parking του εμπορικού κέντρου μελά, πληρώνοντας μόνο 5 ευρώ, όση ώρα κι αν σταθμεύσουν, χωρίς χρονοχρέωση δηλαδή. Παρκάρετε, επισκεφτείτε μας και πληρώστε μόνο 5 ευρώ κατά την έξοδο σας από το parking. Στο μεταξύ, θα κάνετε με την ευκαιρία αυτή και μία βόλτα στην χριστουγεννιάτικη Κηφισιά.
Πάρτε τα παιδιά σας μαζί και μάθετε τα να μοιράζονται. Αγάπη για αρχή και μετά ότι άλλο.
Δείξτε το κοινωνικό σας πρόσωπο, δείξτε τους έμπρακτα τι σημαίνει Χριστούγεννα και γιατί τα λένε γιορτή αγάπης. Δείξτε τους πως ακριβώς το θαύμα των Χριστουγέννων γίνεται πραγματικότητα.
Φέρτε ότι μπορεί ο καθένας ή τίποτα. Αρκεί και ένα τηλεφώνημα, για να βοηθήσετε. Προσφέρουμε στα παιδιά, για να μην υπάρξει άλλο κοριτσάκι με τα σπίρτα στο μέλλον.
