Καλησπέρες Σπίρτα μου και Καλή μας Χρονιά εύχομαι σε όλους! Με υγεία πάνω απ’ όλα, αγάπη αμέσως μετά και ναι, και το τζόκερ, όσοι θέλετε.
Κορυφώθηκε η εορταστική περίοδος, με την είσοδο του νέου χρόνου, τα Φώτα μας έμειναν για αύριο και η υπόθεση μπορεί να πάει για το αρχείο.
Δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά όλες οι τελευταίες εκπομπές του γατιού της καρδιάς σας, είναι παραμονές κάποιας γιορτής. Παραμονές του Ραδιομαραθώνιου και των Χριστουγέννων η εκπομπή στις 22, παραμονές πρωτοχρονιάς η εκπομπή στις 29, παραμονή των Φώτων η εκπομπή σήμερα. Αισθάνομαι βαρύ στους ώμους μου το βάρος της ευθύνης, να προλογίζω με την εκπομπή μου τέτοιες μεγάλες στιγμές, αλλά θα τα βολέψουμε πιστεύω, με λίγη βοήθεια από σας. Την υπομονή σας εννοώ, όταν λέω βοήθεια.
Α, και την εγγραφή σας στο site του spirto web radio θέλω. Δεν είναι κάτι δύσκολο, μπαίνετε στο site του σταθμού, www.spirtowebradio.com είναι και πατάτε εκεί που λέει Login/Σύνδεση. Μπορείτε μετά να σχολιάζετε ελεύθερα, να λέτε την γνώμη σας και να ζητήσετε και τα αγαπημένα σας τραγούδια, αν θέλετε. Άντε, μην κάθεστε, μπορείτε να το κάνετε όσο με ακούτε.
Με μια κλήρωση ξεκινάει η χρονιά στο Spirto Web Radio, γιατί ο Άη-Βασίλης, πώς να το κάνουμε, είναι Σπίρτο. Στέλνοντας μας τις ευχές σας στην σελίδα του Spirto Web Radio στο Facebook ή στα σχόλια της εκπομπής Τα Καίσαρος Καίσαρι, συμμετέχετε στην κλήρωση που θα γίνει την Πέμπτη το βράδυ, 8 με 10 στην εκπομπή. Λεπτομέρειες μπορείτε να δείτε στο site του σταθμού, αλλά και στο Facebook.
Κατά τα άλλα, πολλές οι ευχές που ανταλλάξαμε με την ευκαιρία της εορταστικής περιόδου, όσοι μας ακολουθούν στο Facebook θα είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν και τα εορταστικά - μουσικά βίντεο των παραγωγών του σταθμού. Με Brenda Lee και θέμα το Jingle bell rock, ο Nostos, να μεθύσει τον Άη-βασίλη επιχειρεί το Spirtokoyto με Run Run Rudolph, με τα Angry Birds η Αγγελίνα, με Let it Snow και Dean Martin η Νανά Τσούμα, με Sonata Arctica και Sarajevo ο Konstantinos RVS, με epic rock και Xenon Symphony ο Δημήτρης Νάνος, με το Adeste Fideles η Ρέα Ζαννό, τελευταίο και μη εξαιρετέο το γατί, στέλνει τις ευχές του με Linkin Park.
Τελικά, θα συμφωνήσετε μαζί μου πιστεύω, ότι μια πολυμορφικότητα και μια πολυφωνία την έχουμε σαν σταθμός! Αν μάλιστα σκεφτείτε ότι από ένα λάθος χειρισμό του γατιού εδώ, έπαιξε μέχρι και Μπραμς από τα μικρόφωνα του σταθμού κάποια στιγμή, θα συμφωνήσετε ότι τόχουμε. Που το βάλαμε δεν ξέρουμε, αλλά ότι τόχουμε είναι σίγουρο.
Μιλώντας για τα εορταστικά βίντεο, το βίντεο του Κεραμιδόγατου έπιασε το ζήτημα με τον χρόνο και την αξία που έχουν τα 86400 δευτερόλεπτα που μας χαρίζει η κάθε μέρα. Obsessed με τον χρόνο το τετράποδο, ρωτάει, τι σκέπτεστε να κάνετε με τα 86400 δευτερόλεπτα που θα φέρουν μαζί τους η κάθε μία από τις 365 μέρες του 2018, που συνολικά φτάνουν τα 31.536.000 δευτερόλεπτα.
Κάθε καινούρια μέρα έρχεται και φέρνει μαζί της ένα δώρο, 24 ώρες, 1440 λεπτά, 86400 δευτερόλεπτα. Μεταφορά υπολοίπου δεν ισχύει. Ότι κάναμε κάναμε, ότι δεν κάναμε, δεν το κάναμε. Το βράδυ το κοντέρ μηδενίζει και την άλλη μέρα ξεκινάμε πάλι από την αρχή.
Είναι αυτό που θα με ακούσετε συχνά να λέω, όταν μου λένε «Μην κάνεις έτσι, κι αύριο μέρα είναι!». Ναι, κι αύριο μέρα είναι αλλά η αυριανή μέρα. Η σημερινή τελείωσε. Ή αντίστοιχα αυτό που λένε στις πωλήσεις. Η πώληση που δεν έγινε σήμερα, χάθηκε για πάντα. Η πώληση που θα γίνει αύριο καταγράφεται στην αυριανή, όχι στην σημερινή.
Συμβαίνει να περνάμε την μισή ή και όλη την ζωή μας περιμένοντας. Περιμένουμε όλη την εβδομάδα, να έρθει η Παρασκευή, όλο τον χρόνο να έρθει το καλοκαίρι, όλη μας την ζωή περιμένοντας την ευτυχία να μας χτυπήσει την πόρτα, τις καλύτερες μέρες. Όμως, είναι αυτός ο τρόπος; Μήπως περιμένοντας, ξεχνάμε στο μεταξύ να ζήσουμε; Η ζωή δεν περιμένει. Η ζωή περνά και χάνεται, λέει ένα τραγούδι.
Η ζωή είναι αυτό που σου συμβαίνει, ενόσω εσύ είσαι απασχολημένος κάνοντας άλλα πλάνα, είναι μια φράση που αποδίδεται στον John Lennon, αλλά που είπε ο Allen Saunders. Και έγινε και τραγούδι, Beautiful boy (Darling Boy). Από τον John Lennon, όχι από τον Allen Saunders. Το ακούμε. Από τον Ben Harper, όχι από τον John Lennon.
Η ζωή είναι αυτό που σου συμβαίνει, ενόσω εσύ είσαι απασχολημένος κάνοντας άλλα πλάνα, λέμε και ναι μεν τα πλάνα είναι απαραίτητα, αλλά όλο το ζήτημα είναι να μην το παρακάνουμε. Καλές οι ασκήσεις επί χάρτου, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να μπαίνουμε και στην φάση της υλοποίησης. Να τελειώνει η επιτελική δουλειά και να αρχίζει η πραγματική δουλειά. Ο καλύτερος τρόπος να προβλέψεις το μέλλον, είναι να το δημιουργήσεις, λένε. Ναι, και αυτό δεν ξέρουμε με σιγουριά ποιος το είπε πρώτος, αλλά όποιος κι αν ήταν, είχε απόλυτο δίκιο.
Αυτή την χρονιά, μην ασχολείσαι να μετράς τον χρόνο, καταλήγει το γατί, αλλά κάνε τον χρόνο να μετράει για σένα και μας παροτρύνει να μην αφήσουμε ούτε ένα δευτερόλεπτο στο εξής να πάει χαμένο.
Μεγάλο θέμα αυτό με τον χρόνο, έχει απασχολήσει, από φιλοσόφους μέχρι μαθηματικούς, φυσικούς, αστρονόμους και ναι, και εμάς εδώ στην εκπομπή. Θα θυμάστε πέρυσι τέτοια εποχή, που λέγαμε για την τεχνολογία και πόσο αυτή έχει επηρεάσει την αντίληψη του χρόνου και το εσωτερικό ρολόι μέσα μας. Τα smartphones, τα tablets και τα άλλα τεχνολογικά gadgets, λέγαμε, ότι έχουν εκπαιδεύσει τον εγκέφαλό μας να επεξεργάζεται περισσότερες πληροφορίες, με αποτέλεσμα να πιστεύουμε πως ο χρόνος περνάει πιο γρήγορα από ότι συμβαίνει στην πραγματικότητα.
Ερευνητές που πραγματοποιούν μελέτες πάνω στο φαινόμενο, βρήκαν ενδείξεις ότι η αλληλεπίδραση με την τεχνολογία έχει επιταχύνει έναν 'βηματοδότη' που έχουμε μέσα μας και ενώ αυτό ουσιαστικά μας βοηθάει να εργαζόμαστε γρηγορότερα, μας κάνει επίσης να αισθανόμαστε ότι πιεζόμαστε από τον χρόνο, ο οποίος πλέον περνά ασυνήθιστα γρήγορα.
Όλα αυτά τα "έξυπνα' τηλέφωνα, τα οποία μας κρατούν συνεχώς online, μας κάνουν να υπερεκτιμούμε τον χρόνο που περνά και να έχουμε περισσότερο άγχος, πιστεύοντας ότι ο χρόνος τρέχει υπερβολικά γρήγορα. Από την μια φαίνεται σαν η τεχνολογία να μας ωθεί να επιταχύνουμε τον βηματοδότη μέσα μας και από την άλλη είναι σαν να προσπαθούμε να μιμηθούμε την τεχνολογία και να είμαστε όλο και ταχύτεροι, ακολουθώντας τον ρυθμό της.
Το ζήτημα είναι, ότι βάλαμε την τεχνολογία στην ζωή μας, για να έχουμε περισσότερο χρόνο για μας. Έχουμε όμως; Και αξιοποιούμε εκείνα τα 86400 δευτερόλεπτα της μέρας μας; Και τον αφιερώνουμε σε μας τον χρόνο αυτό ή στεκόμαστε πάνω από μία οθόνη, μεγάλη, μικρή, κινητού ή υπολογιστή, δεν έχει σημασία, 24 ώρες την ημέρα online συνδεδεμένοι με τον παγκόσμιο Ιστό;
Μήπως φέτος να κάνουμε την έκπληξη και να αρχίσουμε να πραγματικά να ζούμε την κάθε στιγμή;
Δεν θέλω να σας στενοχωρήσω χρονιάρες μέρες, αλλά πιστεύω θα το έχετε προσέξει κι εσείς. Βρέθηκε ότι ο μέσος χρήστης των social media σήμερα, ξοδεύει περί τις δύο ώρες ημερησίως κατά μέσο όρο. Κι αν έχετε αντιρρήσεις, να σας φύγουν. Είπαμε ο μέσος χρήστης, που σημαίνει ότι υπάρχουν άνθρωποι που περνάνε 4 ώρες την ημέρα με τα social media ή και όλη την ημέρα κάποιοι, όπως υπάρχουν και άνθρωποι που χρησιμοποιούν το ίντερνετ μόνο για να διαβάζουν τα email τους και αυτό, όχι τόσο φανατικά. Επίσης ο ίδιο χρήστης, ο μέσος, περνάει κατά μέσο όρο 2 ώρες την ημέρα, που σημαίνει ότι κάποιες μέρες μπορεί να περάσει 4 ώρες με τα social media και άλλες μέρες να απέχει.
Προσωπικά πιστεύω στον ρόλο του ίντερνετ και των social media, για τις επιχειρήσεις, αλλά και για τον μέσο άνθρωπο και αν με ρωτήσετε θα σας πω, ότι το ίντερνετ φέρνει κοντά τους ανθρώπους, δεν τους αποξενώνει. Αλλά αυτό κατάλαβα με τον καιρό, ότι έχει να κάνει με τον τρόπο που ο καθένας μας τα χρησιμοποιεί αυτά, καθώς επίσης και με το είδος του εκάστοτε μέσου.
Αλλά ας μην μακρηγορούμε, θα τα δούμε σε άλλη εκπομπή αυτά. Εγώ αυτό που θα ήθελα να σας ρωτήσω τώρα είναι, πόσοι από μας ξέρουν ακριβώς πόση ώρα ξοδεύουν την ημέρα συνδεδεμένοι στον παγκόσμιο ιστό και τα social media? Θέλω να πω, με τα smart phones και το wifi, έχουμε την δυνατότητα να είμαστε συνδεδεμένοι συνεχώς, σε όλη την διάρκεια της ημέρας, όπου και αν βρισκόμαστε, επομένως πόσο εύκολο είναι να δούμε, αν πέφτουμε μέσα στο δείγμα του μέσου χρήστη, που αφιερώνει 2 ώρες, κατά μέσο όρο πάντα, την ημέρα στα social media? Μήπως τελικά με τα notifications που έρχονται βροχή στο κινητό μας, facebook, twitter, Instagram, email, messenger, viber, καταλήγουμε να μην σηκώνουμε κεφάλι;
Το δεύτερο που θα ήθελα να σας ρωτήσω, όταν μας μένει τελικά λίγος ελεύθερος χρόνος, τι κάνουμε; Κάνουμε κάτι; Ασχολούμαστε με κάποια δραστηριότητα; Διαβάζουμε; Αφιερώνουμε τον χρόνο αυτό στους δικούς μας ανθρώπους; Ή μπαίνουμε στο facebook, στο twitter, στο Instagram, για να σκοτώσουμε λίγο την ώρα μας?
Λοιπόν, ξέρετε κάτι; Δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι να υπολογίσει κανείς, πόσες ώρες αφιερώνετε στο ίντερνετ, όπως έχουν τα πράγματα, αλλά ξέρω κάτι άλλο. Ξέρω τα παιδιά, που επισκέφτηκαν ένα μουσείο με την τάξη τους και μαζεύτηκαν όλα μαζί σε μια ακρούλα και τα δείχνει η εικόνα σκυμμένα πάνω στο κινητό τους, αντί να περιεργάζονται τα εκθέματα του μουσείου. Δεν ξέρω αν είναι αληθινή ή fake η εικόνα αυτή, λίγο με νοιάζει. Αυτή την εικόνα την έχω δει και την έχετε δει κι εσείς, με φίλους που μαζεύονται κάπου να διασκεδάσουν και δεν έχουν ξεκολλημό από το κινητό του ο καθένας.
Και είναι σίγουρο ότι θα έχετε δει και το άλλο. Το πρώτο και συχνά το μοναδικό πράγμα που θα κάνει κάποιος, όταν πάει κάπου, θα είναι να κάνει check in. Δεν έχει σημασία, αν ο νους και η προσοχή του ήταν στραμμένη στο κινητό του, όλη αυτή την ώρα. Θα κάνει check in, για να δείξει στους «φίλους» του, σε εισαγωγικά το φίλους, ότι περνάει καλά.
Γιατί; Για ποιο λόγο να ενημερώσει τους φίλους του, ότι πήγε ένα ταξίδι, μια εκδρομή, ότι πήγε στο τάδε μπαράκι, ότι πίνει καφέ, ότι ακούει για εκατοστή χιλιοστή φορά το Unforgiven. Γιατί; Τι σημασία έχει; Και ποιος ενδιαφέρεται κατ’ αρχήν; Να το σκεφτούμε λίγο;
Κατ’ αρχήν, για να μην παρεξηγηθώ, θα σας πω, ότι σε κάποιο ποσοστό, αυτά με τα social media, τα έχω κάνει και εγώ. Δεν βγάζω την ουρά μου απ’ έξω κι ούτε το παίζω κήρυγμα. Σε κάποιο βαθμό, προσπαθώντας να τηρήσω τους κανόνες των social media, για να μην βρεθώ εκτός, έκανα την προσπάθεια μου. Άλλη υπόθεση ότι δεν κατάλαβα το κίνητρο πίσω από αυτό. Το γιατί!
ή μάλλον, για να είμαι ειλικρινής, το κατάλαβα, αλλά δεν θέλω να το πω, να σας στενοχωρήσω χρονιάρες μέρες. Δεν ήθελα. Τώρα θέλω και θα σας το πω. Το κίνητρο είναι το χειροκρότημα, το like, το δοξάστε με! Το είμαι cool! Θέλουμε να κάνουμε τους άλλους να ζηλέψουν, που περνάμε τόσο όμορφα, να νιώσουμε σημαντικοί, ότι είμαστε κάποιοι, ότι έχουμε ποιότητα στη ζωή μας και ότι τελικά είμαστε καλύτεροι από τους άλλους. Ένας αγώνας υπεροχής, ελέγχου και αυτό-επιβεβαίωσης είναι. Pathetic? Pathetic!
Το είπα πολύ απλοϊκά, το πρόβλημα και τους λόγους που μας ωθούν να «μοιραζόμαστε» (και αυτό σε παρένθεση), πράγματα από την προσωπική μας ζωή στο ιντερνετ, αλλά το πρόβλημα είναι πιο βαθύ και πιο σύνθετο ακόμα, απ’ ότι θέλω να το παρουσιάσω εδώ. Θα έχετε δει, ότι σπάνια έως ποτέ δεν δημοσιοποιεί κάποιος ένα προσωπικό πρόβλημα του στα social media. Μόνο τις καλές στιγμές, αυτές που τον ξεχωρίζουν (νομίζει) από την μάζα. Προφανώς, τα προβλήματα που αντιμετώπιζει ο καθένας μας, δεν είναι cool για τα social media.
Δίκτυα όπως το Twitter ή το Facebook έχουν να κάνουν με την δημόσια εικόνα και όλοι θέλουν να δείχνουν την καλύτερη έκδοση του εαυτού τους και τις ευχάριστες στιγμές της ζωής τους. Αλλά όταν πρόκειται για συγκεκριμένα προβλήματα, δεν θέλουμε και κανείς δεν θέλει να τα μοιραστεί αυτά με 200 φίλους στο Facebook. Και εκεί είναι που παίζουν ρόλο οι σημαντικές, οι ουσιαστικές σχέσεις στη ζωή μας. Γιατί μόνο αυτούς μπορούμε να εμπιστευτούμε και να μοιραστούμε ένα πρόβλημα μας, μαζί τους.
Κι εδώ τώρα θα πεταχτεί ο αμφισβητίας της παρέας και θα πει, ναι, αν όμως το να μοιράζομαι τις ιδιωτικές στιγμές μου στα social media με κάνει χαρούμενο και όταν το Like και το μπράβο, μου δίνει ψυχική ικανοποίηση, που είναι το πρόβλημα;
Το πρόβλημα, αγαπητέ είναι, ότι αν δεν ελέγξεις την τάση σου αυτή και δεν βάλεις κάποια όρια, κινδυνεύεις να σε καταπιεί ο παγκόσμιος ιστός και να κάνεις το Matrix μια φριχτή πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα, όπου οι εμπειρίες θα φυτεύονται στο μυαλό μας με τσιπάκια και όπου οι διακοπές και η διασκέδαση και η ψυχαγωγία και οι στιγμές και τα συναισθήματα ακόμα, θα ελέγχονται με ηλεκτρομαγνητικά ερεθίσματα των κέντρων του εγκεφάλου, μέσα από μηχανές virtual reality.
Δεν είμαι τρομολάγνα και ούτε βλέπω παντού συνομωσίες, αλλά πιστεύω είναι σε όλους ορατός ο κίνδυνος, ήδη το βλέπουμε, να μάθουμε να παίρνουμε ικανοποίηση, όχι από την ίδια την ζωή και τις προσωπικές εμπειρίες μας, όχι από τα πραγματικά επιτεύγματα μας, αλλά από τον βαθμό που αυτά αρέσουν και μας ακολουθούν στα social media!
Βλέπετε την στρέβλωση; Και όταν πολύ σοβαρά θα σας ρωτήσει το γατί «Εσύ, τι θα κάνεις με τα 86400 δευτερόλεπτα, που σου έδωσε η σημερινή μέρα;», η απάντηση τότε θα είναι «Θα προσπαθήσω να αρέσω περισσότερο από χτες στο twitter». Όμως δεν είναι αυτή η ευχή μου για την καινούρια χρονιά.
Είπαμε πριν για την προσκόλληση μας στον παγκόσμιο ιστό και είπαμε, ότι συχνά ξεχνάμε να ζήσουμε, ζώντας στην ουσία μια εικονική πραγματικότητα, μέσα από το ίντερνετ και τα social media πιο ειδικά.
Επειδή όμως μάλλον σας στενοχώρησα λίγο, στο σημείο αυτό, θα σας διαβάσω ένα πολύ όμορφο κείμενο, το οποίο έγινε παγκόσμια γνωστό, γιατί λέει μερικές μεγάλες αλήθειες. Το κείμενο αυτό γράφτηκε από τον Μαξ Λουσάντο, ένα ιερέα, συγγραφέα και εμπνευσμένο ομιλητή. Ο τίτλος είναι Today I Will Make a Difference – Σήμερα θα κάνω την διαφορά
Σήμερα θα κάνω την διαφορά. Θα ξεκινήσω ελέγχοντας τις σκέψεις μου. Ένα άτομο είναι το προϊόν των σκέψεών του. Θέλω να είμαι ευτυχισμένος και αισιόδοξος. Ως εκ τούτου, θα κάνω σκέψεις ευτυχισμένες και αισιόδοξες. Αρνούμαι να γίνω θύμα των καταστάσεων. Δεν θα αφήσω μικρές δυσκολίες όπως τα κόκκινα φανάρια στους δρόμους, οι μακριές ουρές αυτοκινήτων και το κυκλοφοριακό να είναι τα αφεντικά μου. Θα αποφύγω την αρνητικότητα και το κουτσομπολιό. Η αισιοδοξία θα είναι σύντροφος μου και η νίκη θα είναι το σήμα μου. Σήμερα θα κάνω την διαφορά.
Θα είμαι ευγνώμων για τις είκοσι τέσσερις ώρες που είναι μπροστά μου. Ο χρόνος είναι ένα πολύτιμο αγαθό. Αρνούμαι να αφήσω τον λίγο χρόνο που έχω, να μολυνθεί από την αυτό-λύπηση, το άγχος και την ανία. Θα αντιμετωπίσω αυτή τη μέρα με τη χαρά ενός παιδιού και το κουράγιο ενός γίγαντα. Θα πιω κάθε λεπτό σαν να είναι το τελευταίο μου. Όταν έρθει το αύριο, το σήμερα θα φύγει για πάντα. Όσο είναι εδώ, θα το χρησιμοποιήσω για την αγάπη και το δόσιμο. Σήμερα θα κάνω την διαφορά.
Δεν θα αφήσω να με στοιχειώσουν οι αποτυχίες του παρελθόντος. Ακόμα κι αν η ζωή μου είναι βαθιά σημαδεμένη από λάθη, αρνούμαι να ψάχνω μέσα σε σωρούς από σκουπίδια τις αποτυχίες μου. Θα τις παραδεχτώ. Θα τις διορθώσω. Θα πιέσω για την νίκη. Καμία αποτυχία δεν είναι θανατηφόρα. Είναι οκ να σκοντάψω κάποιες φορές. Θα σηκωθώ. Είναι οκ να αποτύχω. Θα σηκωθώ ξανά. Σήμερα θα κάνω την διαφορά.
Θα περάσω τον χρόνο μου με αυτούς που αγαπώ - σύντροφο, παιδιά, οικογένεια. Ένας άνθρωπος μπορεί να έχει όλο τον κόσμο αλλά να είναι φτωχός από την έλλειψη αγάπης. Ένας άνθρωπος μπορεί να μην έχει τίποτα και να είναι πλούσιος στις σχέσεις του. Σήμερα θα περάσω τουλάχιστον πέντε λεπτά με τους σημαντικούς ανθρώπους στον κόσμο μου. Θα περάσω πέντε λεπτά ποιότητας, μιλώντας, αγκαλιάζοντας, ευχαριστώντας, ακούγοντας. Πέντε ανόθευτα λεπτά με τον σύντροφό μου, τα παιδιά μου, τους φίλους μου. Σήμερα θα κάνω μια διαφορά.
Μερικές φορές η ζωή απλά μοιάζει σαν ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο. Πάρα πολλά πράγματα δεν μας πάνε καλά. Αυτή είναι η στιγμή να σκεφτούμε και να ευχαριστήσουμε, για όλα όσα έχουμε στη ζωή μας.
Αυτό θα ήθελα, Σπίρτα, να μου απαντήσετε στην ερώτηση, τι σκέφτεστε να κάνετε με τα 86400 δευτερόλεπτα ή τα 1440 λεπτά της σημερινής μέρας. Πέντε λεπτά μόνο, μπορούν να κάνουν την διαφορά.
Επειδή αυτή η εκπομπή, η πρώτη του χρόνου, είναι αφιερωμένη σε όλα αυτά που θα ήθελα να σας ευχηθώ για την καινούρια χρονιά, θα σας διαβάσω τώρα ένα άλλο κείμενο. Με διδακτικές ιστοριούλες και παραμυθάκια θα το πάμε σήμερα. Θέλω να σας βοηθήσω να ονειρευτείτε λίγο. Διαβάζω.
Κάποιος κάποτε μου είπε πως στη ζωή πρέπει να διαλέξω, τι κερδίζω, τι χάνω, γιατί δεν μπορώ να έχω τα πάντα. Μου είπε να μην παίρνω ρίσκα, γιατί θα πονέσω. Να μην αγαπώ χωρίς αντίκρυσμα, γιατί η αγάπη δε θα με λυτρώσει.
Όμως εγώ, δεν μπορώ να στέκομαι στην άκρη και να βλέπω αυτή τη ζωή να με προσπερνά, τόσο δυστυχισμένη αλλά και όσο πιο ασφαλής θα μπορούσα να είμαι.
Και τι έγινε κι αν με πληγώσει ; Και τι έγινε κι αν διαλυθώ ; Και τι έγινε αν αυτός ο κόσμος με ρίξει στο κενό ; Τα πόδια μου με διώχνουν. Πρέπει να ανακαλύψω το χώρο μου, θέλω να ακούσω τον ήχο μου. Δεν με νοιάζει ο πόνος μπροστά μου, γιατί εγώ προσπαθώ μόνο να ευτυχήσω. Ναι. Θέλω μόνο να είμαι ευτυχισμένη, ναι.
Μένοντας κολλημένη, δεν μπορώ να απαλλαγώ. Προσπαθώ μόνο να παίξω τον ρόλο μου και σιγά – σιγά να εξαφανιστώ. Αλλά όλες αυτές οι μέρες μοιάζουν να είναι ίδιες. Απλώς άλλα πρόσωπα, διαφορετικά ονόματα. Πάρε με από εδώ. Δεν μπορώ να στέκομαι στην άκρη και να βλέπω αυτή τη ζωή να με προσπερνά.
Και τι έγινε κι αν με πληγώσει ; Και τι έγινε κι αν διαλυθώ ; Και τι έγινε αν αυτός ο κόσμος με ρίξει στο κενό ; Τα πόδια μου με διώχνουν. Πρέπει να ανακαλύψω το χώρο μου, θέλω να ακούσω τον ήχο μου. Δεν με νοιάζει ο πόνος μπροστά μου, γιατί εγώ προσπαθώ μόνο να ευτυχήσω. Ναι. Θέλω μόνο να είμαι ευτυχισμένη, ναι.
Και τι έγινε αν υπάρχουν στροφές στον δρόμο αυτό, που δεν μπορώ να δω, σαν να είμαι ξένη εδώ; Αλλά μην με πεις θύμα, μην πεις τίποτα.
Θέλω μόνο να είμαι ευτυχισμένη, ναι.
Ξέρετε, δεν είναι απαραίτητο να είσαι φιλόσοφος, διανοούμενος, συγγραφέας, εμπνευσμένος ομιλητής και life coach, για να γράψεις ένα όμορφο κείμενο, για την ζωή, την αγάπη, τα συναισθήματα και τον άνθρωπο. Μερικές φορές είναι αρκετό να γράψεις ένα τραγούδι. Happy! Leona Lewis.
Θέλω μόνο να είμαι ευτυχισμένη και in vitro, δεν έγινε ποτέ κανείς ευτυχισμένος. Να το πω και πιο λαϊκά; Αν δεν βρέξεις τα πόδια σου λένε, ψάρια δεν πιάνεις. Το ίδιο συμβαίνει και με την ζωή και την ευτυχία. Κανείς δεν θέλει να πονέσει, κανείς δεν θέλει να πληγωθεί, όμως τέτοιου είδους ασφάλεια, δεν υπάρχει στην πραγματική ζωή, εκτός και ζήσεις μέσα σε γυάλα ή ακόμα καλύτερα, μέσα σε δοκιμαστικό σωλήνα, όπου τα πιθανά αποτελέσματα και οι παρενέργειες είναι ελεγχόμενα. Ασφαλής μεν, αλλά όχι ευτυχισμένος.
Και μιας και πιάσαμε τα συναισθήματα, είμαι σίγουρη ότι θα έχετε ακούσει αυτό που λένε, να αγκαλιάζεις όλο το φάσμα των συναισθημάτων σου και ότι είναι όλα ευπρόσδεκτα, ευχάριστα και δυσάρεστα. Εδώ θεωρώ αναγκαία μια διευκρίνιση. Εγώ δεν θα σας ευχηθώ, να τα αγκαλιάζετε με την έννοια, ότι θα πρέπει οπωσδήποτε να σας είναι τα δυσάρεστα ευχάριστα. Αλλά θα έλεγα να τα αγκαλιάζετε με την έννοια ότι τα συναισθήματα είναι η απόδειξη, ότι είσαι ακόμα ικανός να βιώσεις συναισθήματα, ότι έχεις την απαιτούμενη ευαισθησία και καλλιέργεια και εσωτερικό κόσμο και ότι τελικά η ζωή, με τις όποιες αντιξοότητες της, δεν σε έκανε αναίσθητο.
Θα σας πω κάτι από την προσωπική μου εμπειρία. Θυμάμαι μια περίπτωση, δεν θυμάμαι τον λόγο, αλλά κάτι είχε γίνει, που με έκανε και βούρκωσα. Μου είπε λοιπόν κάποιος «Τώρα γιατί κλαις;», προσπαθώντας να με υποτιμήσει, να με κάνει να νιώσω άσχημα με τον εαυτό μου και με την ευαισθησία μου και εν τέλει να ντραπώ που βούρκωσα. Δεν θυμάμαι τον λόγο, αλλά θυμάμαι την απάντηση μου: «Επειδή μπορώ!».
Είναι περιουσιακό στοιχείο, παιδιά τα συναισθήματα, μην τα φοβάστε. Δείχνουν ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Στη σκηνή. Δείξτε τα! Μην τα κρύβετε! Μην τα καταπιέζετε. Αφήστε τα να εκδηλωθούν, να βγουν προς τα έξω. Είναι υγιές. Μην ντρέπεστε γι αυτά. Δείχνουν ότι είμαστε ακόμα άνθρωποι. Δεν είναι κακό.
Συναισθήματα λοιπόν και το πιο δυνατό όλων ο έρωτας. Όμως μην πάει το μυαλό σας μόνο στον έρωτα με την κλασσική έννοια της λέξης. Μην το περιορίζουμε. Έρωτας είναι το κάθε τι με το οποίο παθιαζόμαστε, το οποίο το αγαπάμε δυνατά, με ένταση. Δεν είναι πάντα ένα άλλο πρόσωπο το αντικείμενο του έρωτα. Μπορεί να είναι οτιδήποτε, αρκεί να το αγαπάμε βαθιά, να είμαστε έτοιμοι να κάνουμε θυσίες γι αυτό και ακόμα ακόμα και καμιά τρέλα. Τρέλα, όπως λέμε ρίσκο.
Έχετε ακούσει την ιστοριούλα με τα συναισθήματα, τον έρωτα και την τρέλα;
Μία μέρα συγκεντρώθηκαν, λέει, σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα και όλες οι αξίες του ανθρώπου. Η Τρέλα αφού συστήθηκε 3 φορές στην Ανία, της πρότεινε να παίξουν κρυφτό.
Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει, ενώ η Περιέργεια, χωρίς να μπορεί να κρατηθεί, ρώτησε: τι είναι το κρυφτό.
Ο Ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία και η Χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω, για να καταφέρει να πείσει το Δίλημμα και την Απάθεια, την οποία δεν την ενδιέφερε ποτέ τίποτα να παίξουν κι αυτοί. Αλλά υπήρχαν πολλοί που δεν ήθελαν να παίξουν.
Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει, γιατί ήξερε ότι κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν. Η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό και η Δειλία δεν ήθελε να ρισκάρει.
1,2,3 ... άρχισε να μετράει η Τρέλα. Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά. Μιας και βαριόταν, κρύφτηκε στο πρώτο βράχο που συνάντησε. Η Πίστη πέταξε στους ουρανούς και η Ζήλια κρύφτηκε στη σκιά του Θριάμβου, ο οποίος με τη δύναμη του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο.
Η Γενναιοδωρία δεν μπορούσε να κρυφτεί, γιατί κάθε μέρος που έβρισκε της φαινόταν υπέροχο μέρος για να κρυφτεί άλλος φίλος της, οπότε το άφηνε ελεύθερο και έτσι η ίδια κρύφτηκε σε μία ηλιαχτίδα.
Ο Εγωισμός αντιθέτως βρήκε αμέσως ένα καλά κρυμμένο και βολικό μέρος μόνο για αυτόν. Το Ψέμα πήγε και κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού. Το Πάθος και ο Πόθος κρύφτηκαν μέσα σε ένα ηφαίστειο.
Ο Έρωτας δεν είχε βρει ακόμα κάπου να κρυφτεί. Έβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες, ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί.
... 999 ... 1000!!! μέτρησε η Τρέλα και άρχισε να ψάχνει. Την πρώτη που βρήκε ήταν η Τεμπελιά αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύ μακριά. Μετά βρήκε τη Πίστη, που μίλαγε στον ουρανό με τον Θεό για θεολογία. Ένιωσε το ρυθμό του Πόθου και του Πάθους στο βάθος του ηφαιστείου και αφού βρήκε την Ζήλια, δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρει και τον Θρίαμβο.
Τους βρήκε όλους εκτός ...... από τον Έρωτα. Η Τρέλα έψαχνε παντού, πίσω από κάθε δέντρο, κάτω από κάθε πέτρα, σε κάθε κορφή βουνού μα τίποτα! Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει, βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και άρχισε να τον κουνάει νευρικά, ώσπου άκουσε ένα βογκητό πόνου.
Ήταν ο Έρωτας που τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα του είχαν πληγώσει τα μάτια. Η Τρέλα δεν ήξερε πως να επανορθώσει, έκλαιγε, ζήταγε συγνώμη και στο τέλος υποσχέθηκε να γίνει ο οδηγός του Έρωτα.
ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΑΠΟ ΤΟΤΕ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΤΥΦΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΥΝΟΔΕΥΕΙ Η ΤΡΕΛΑ!
Δεν ξέρω αν με όλες αυτές τις ιστοριούλες που λέμε εδώ, σας έδωσα κάποια ιδέα, πώς να αξιοποιήσετε τα 86400 δευτερόλεπτα της κάθε μέρας ή αν θέλετε, τα 31.536.000 δευτερόλεπτα, που θα μας φέρει ο καινούριος χρόνος, το ελπίζω πάντως. Και φτάσαμε αισίως στην τελευταία ιστορία μας.
Μία φορά κι έναν καιρό ήταν μια μηλιά και αγαπούσε ένα αγοράκι. Κάθε μέρα το αγοράκι πήγαινε και μάζευε τα φύλλα της και τα έπλεκε στεφάνι κι έπαιζε τον βασιλιά του δάσους. Σκαρφάλωνε στον κορμό της κι έκανε κούνια στα κλαδιά της κι έτρωγε μήλα. Παίζανε και κρυφτό και όταν το αγόρι κουραζόταν, αποκοιμιόταν στον ίσκιο της. Το αγόρι αγαπούσε τη μηλιά πάρα πολύ κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη. Μα πέρασαν τα χρόνια και το αγόρι μεγάλωσε. Και πολλές φορές η μηλιά έμενε μοναχή
Τότε μια μέρα το αγόρι πήγε στη μηλιά κι η μηλιά είπε: «Έλα αγόρι, έλα να σκαρφαλώσεις στον κορμό μου και να κάνεις κούνια στα κλαδιά μου, να φας μήλα και να παίξεις στον ίσκιο μου από κάτω και να ‘σαι ευτυχισμένο». «Είμαι μεγάλος πια για να σκαρφαλώνω και να παίζω», είπε το αγόρι. «Θέλω ν’ αγοράσω πράγματα και να καλοπεράσω. Θέλω λεφτά. Μπορείς να μου δώσεις λεφτά;». «Λυπάμαι», είπε η μηλιά, «μα εγώ δεν έχω λεφτά. Έχω μονάχα φύλλα και μήλα. Πάρε τα μήλα μου, αγόρι, και πούλησέ τα στην πόλη. Έτσι θα ‘χεις λεφτά και θα ‘σαι ευτυχισμένο».
Και τότε το αγόρι σκαρφάλωσε στη μηλιά, μάζεψε τα μήλα της και τα πήρε μαζί του. Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη. Μα το αγόρι έκανε πολύ καιρό να ξαναφανεί. και η μηλιά ήταν λυπημένη. Ώσπου μια μέρα το αγόρι ξαναγύρισε κι η μηλιά τρεμούλιασε απ” τη χαρά της κι είπε: «Έλα αγόρι, έλα να σκαρφαλώσεις στον κορμό μου και να κάνεις κούνια στα κλαδιά μου και να ‘σαι ευτυχισμένο». «Δεν έχω πια χρόνο να σκαρφαλώνω», είπε το αγόρι. «Θέλω ένα σπίτι που να δίνει ζεστασιά», είπε. «Θέλω γυναίκα και παιδιά, και γι’αυτό χρειάζομαι ένα σπίτι. Μπορείς να μου δώσεις ένα σπίτι;»
«Εγώ δεν έχω σπίτι», είπε η μηλιά. «Σπίτι μου είναι το δάσος, μα μπορείς να κόψεις τα κλαδιά μου και να χτίσεις ένα σπίτι. Τότε θα ‘σαι ευτυχισμένο». Κι έτσι το αγόρι έκοψε τα κλαδιά της και τα πήρε μαζί του για να χτίσει το σπίτι του. Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη. Μα το αγόρι έκανε πολύ καιρό να ξαναφανεί. Κι όταν γύρισε η μηλιά ήταν τόσο ευτυχισμένη που ούτε να μιλήσει καλά – καλά δεν μπορούσε. «Έλα, αγόρι», ψιθύρισε, «έλα να παίξεις».
«Είμαι πια πολύ γέρος και πολύ λυπημένος για να παίζω» είπε το αγόρι. «Θέλω μια βάρκα να με πάρει μακριά. Μπορείς να μου δώσεις μια βάρκα;». «Κόψε τον κορμό μου και φτιάξε μια βάρκα», είπε η μηλιά. «Έτσι θα μπορέσεις να φύγεις μακριά και να ‘σαι ευτυχισμένο». Και τότε το αγόρι έκοψε τον κορμό της έφτιαξε μια βάρκα κι έφυγε μακριά. Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη … μα όχι πραγματικά. Κι ύστερα από πολύ καιρό το αγόρι ξαναγύρισε.
«Λυπάμαι, αγόρι», είπε η μηλιά, «μα δε μου απόμεινε τίποτα πια για να σου δώσω. Δεν έχω μήλα». «Τα δόντια μου δεν είναι πια για μήλα», είπε το αγόρι. «Δεν έχω κλαδιά», είπε η μηλιά. «Δεν μπορείς να κάνεις κούνια…». «Είμαι πολύ γέρος πια για να κάνω κούνια», είπε το αγόρι. «Δεν έχω κορμό», είπε η μηλιά. «Δεν μπορείς να σκαρφαλώσεις..». «Είμαι πολύ κουρασμένος πια για να σκαρφαλώνω», είπε το αγόρι. «Λυπάμαι», αναστέναξε η μηλιά. «Μακάρι να μπορούσα να σου δώσω κάτι… μα δε μου απόμεινε τίποτα πια. Δεν είμαι παρά ένα γέρικο κούτσουρο. Λυπάμαι…»
«Δε θέλω και πολλά τώρα πια», είπε το αγόρι, «μονάχα ένα ήσυχο μέρος να κάτσω και να ξαποστάσω. Είμαι πολύ κουρασμένος». «Τότε», είπε η μηλιά, κι ίσιωσε τον κορμό της, «τότε, ένα γέρικο κούτσουρο είναι ότι πρέπει να κάτσεις και να ξαποστάσεις. Έλα, αγόρι, κάτσε. Κάτσε και ξεκουράσου». Και το αγόρι έκατσε και ξεκουράστηκε. Και η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.
Ο Σελ Σίλβερστάιν (1930-1999) υπήρξε ποιητής, μουσικός, στιχουργός, συνθέτης, σεναριογράφος, δημιουργός κόμικς και συγγραφέας παιδικών βιβλίων. Γνωστός ως «Θείος Σέλμπυ», ήταν ένας από τους πιο δημοφιλείς συγγραφείς παιδικών βιβλίων στις ΗΠΑ.
Κλασικό αυτό το βιβλίο, Το δέντρο που έδινε, είναι ο τίτλος, The giving tree στο πρωτότυπο, γράφτηκε το 1964, 600 λέξεις και ούτε, αλλά με πολύ δυνατά νοήματα. Ούτε καν χρώμα δεν υπάρχει στις ασπρόμαυρες σελίδες του. Μελαγχολικό, είναι μια ιστορία που μιλάει για την χαρά του να δίνεις, αλλά και για τον πόνο, όταν δεν υπάρχει ανταπόκριση. Όταν δίνεσαι, υπάρχει πάντα αυτό το ρίσκο, να μην πάρεις πίσω ανταπόδοση, όμως αυτό είναι όλη η ομορφιά της διήγησης αυτής. Υπάρχει πάντα ένας βαθμός υστεροβουλίας πίσω από κάθε τι που κάνουμε, όσο όμορφο κι αν είναι αυτό. Κάτι περιμένουμε να λάβουμε, όμως αυτός ο κίνδυνος, το ρίσκο της μη ανταπόδοσης, είναι λόγος αυτός να μην δινόμαστε;
Η μηλιά αγαπά το αγόρι και του δίνει απλόχερα ότι έχει, κρυψώνα, παιχνίδι, σκιά, μήλα, φύλα για στεφάνι, κλαδιά και κορμό για να φτιάξει σπίτι και μετά βάρκα και τέλος ένα κούτσουρο να κάτσει να ξεκουραστεί. Καθώς το παιδί μεγαλώνει, οι ανάγκες του αλλάζουν. Πρώτα το παιχνίδι, μετά η ανάγκη του για επιβίωση, η μηλιά είναι πάντα πρόθυμη να δώσει. Το αγόρι μεγαλώνει, γίνεται άντρας, μεσήλικας, γέρος, αλλά η μηλιά τον αποκαλεί πάντα «αγόρι». Γιατί το αγόρι είναι ο κάθε ένας από μας.
Κι όσο για ανταπόδοση; Ούτε ένα ευχαριστώ δεν θα λάβει ως ανταμοιβή το δέντρο. Αλλά αυτό δεν θα εμποδίσει την μηλιά, να δώσει και τον κορμό της ακόμα στο αγόρι, όταν το χρειάζεται. Και, προσέξτε την τελευταία φράση της ιστορίας, η μηλιά ήταν ευτυχισμένη. Αυτό θέλω να κρατήσετε μόνο. Και η μηλιά ήταν ευτυχισμένη. Να το θυμάστε αυτό.
Μισό αιώνα, το βιβλίο αυτό, βασικό στήριγμα κάθε παιδικής βιβλιοθήκης, με πάνω από 10 εκατ. αντίτυπα, διαβάστηκε από εκατομμύρια παιδιά και διδάσκει την γενναιοδωρία και την ανιδιοτέλεια. Συζητήθηκε πολύ το έργο αυτό και δόθηκαν διάφορες ερμηνείες. Κάποιοι λένε ότι είναι στην πραγματικότητα η ιστορία του Θεού και της ανθρωπότητας ή της Μητέρας Φύσης και της κοινωνίας ή η κλασική σχέση γονέα-παιδιού ή η απαράμιλλη ρομαντική αγάπη. Όποια και αν είναι η περίπτωση, η ιστορία αυτή μας περνάει μερικά πολύ δυνατά μηνύματα.
1. Να μην κρατάμε λογαριασμό
Έχουμε την φυσική τάση να ασχολούμαστε πάρα πολύ με την δικαιοσύνη και την ισότητα, ειδικά όταν πρόκειται για τον εαυτό μας. Στην πιο απλή του μορφή θα το δούμε αυτό, με τα παιδιά, που τσακώνονται και συγκρίνουν συνεχώς τα πάντα, μέχρι και το ποιος πήρε τα περισσότερα χιλιοστά χυμού στο ποτήρι. Το «Δεν είναι δίκαιο αυτό» παίζει σε καθημερινή βάση, και η ιστορία αυτή έρχεται να μας πει «Δεν πειράζει».
2. Να απαλλαγούμε από περιττά φορτία
Στο ταξίδι αυτό που κάνει το αγόρι για την αναζήτηση της ευτυχίας, πότε ήταν το αγόρι πραγματικά ευτυχισμένο; Ξυπόλητο στις πρώτες σελίδες του βιβλίου και απαλλαγμένο από στοιχεία καταναλωτισμού, με μια οιονεί κορώνα από φύλα, το αγόρι νιώθει βασιλιάς. Μέχρι να έρθουν οι πειρασμοί του υλικού κόσμου, που θα κάνουν το αγόρι να αναζητήσει χρήματα, σπίτι, ασφάλεια, αισθήματα. Χρειάζεται χρήματα και ένα σπίτι, για να αγαπήσει, να αναζητήσει σύντροφο και να κάνει οικογένεια. Δεν ακούγεται λίγο περίεργο αυτό; Σαν αποτέλεσμα, παρά το ότι το δέντρο ικανοποίησε όλες τους τις επιθυμίες, το αγόρι καταλήγει στο τέλος να επιστρέψει μόνος και άθλιος.
3. Δεν μπορείς να ξεφύγεις από τα προβλήματά σου με την φυγή
Η ζωή είναι δύσκολη και περίπλοκη. Χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε τους φόβους, τις στενοχώριες και τα γεράματα. Η βάρκα, η φυγή δηλαδή, δεν είναι η λύση. Το αγόρι επιστρέφει, γέρος, κουρασμένος, ηττημένος. Η βάρκα δεν μπόρεσε να σταματήσει την φυσική εξέλιξη της ζωής και δεν τον έκανε χαρούμενο, παρά το ότι το δέντρο τελειώνει την κάθε προσφορά του προς το παιδί, με την φράση «και θα ‘σαι ευτυχισμένο».
4. Να κάνουμε την διάκριση ανάμεσα σε αυτό που χρειαζόμαστε και σ’ αυτό που θέλουμε
Μεγάλη η διαφορά μεταξύ τους. Ναι, ένα χωράφι με δέντρα είναι καλύτερο από ένα δέντρο και ο κόσμος φαίνεται πιο συναρπαστικός από την αυλή του σπιτιού μας, καμιά αντίρρηση. Αλλά σύμφωνα με μια φινλανδική παροιμία, «Η ευτυχία είναι ένας χώρος ανάμεσα σε πολύ λίγα και πάρα πολλά». Και στην ιστορία μας, το αγόρι μαθαίνει αυτή την αλήθεια με τον σκληρό τρόπο. Αφού αγωνίζεται για πάρα πολλά από αυτά που θέλει, μένει στο τέλος με πολύ λίγα από αυτά που πραγματικά χρειάζεται. Μια άλλη παραλλαγή αυτού του μαθήματος είναι: Να είμαστε ευγνώμονες γι’ αυτό που έχουμε.
Μια εικόνα αξίζει χιλιάδες λέξεις, λένε και το Δέντρο που έδινε, το αποδεικνύει αυτό και το αναδεικνύει, με τον καλύτερο τρόπο. Ασπρόμαυρος και λιτός ο σχεδιασμός του, ο Shel Silverstein έχει έναν τρόπο σχεδίασης που συλλαμβάνει τέλεια την ανθρώπινη κατάσταση σε όλες της τις μορφές. Τα γυμνά πατουσάκια του παιδιού, καθώς σκαρφαλώνει πάνω στο δέντρο και η περηφάνια στο πρόσωπο και στο βάδισμα του, όταν παίζει τον βασιλιά, δίνουν σιγά – σιγά την θέση τους στην αναισθητοποιημένη κενή θέση του προσώπου του Αγοριού καθώς μεγαλώνει, για να καταλήξει σε αυτή την τελική, ισχυρή εικόνα ενός μικροσκοπικού σπασμένου άνδρα, που κάθεται σε ένα μικροσκοπικό σπασμένο δέντρο. Αναμφισβήτητα οι εικόνες του Silverstein μιλάνε πιο δυνατά από τα λόγια. Ήθελα να σας το πω αυτό.
Αλλά συνεχίζοντας να δικαιολογώ, γιατί σας είπα αυτή την ιστορία, μάθημα 5ο που μας δίνει το Δέντρο που έδινε:
5. Απλά να είμαστε εκεί, παρόντες
Ναι, το δέντρο μας μαθαίνει, ότι με το να προσφέρεις, δεν κάνεις τους άλλους απαραίτητα ευτυχισμένους. Τίποτα από όσα έδωσε το δέντρο δεν έκανε το αγόρι ευτυχισμένο. Τι λέμε στους δικούς μας ανθρώπους για να τους κάνουμε να νιώσουν καλύτερα; Τι κάνουμε γι’ αυτούς; Τους πλένουμε τα ρούχα; Τους βγάζουμε για παγωτό; Παραγγείλουμε πίτσα; Μερικές φορές το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε για έναν αγαπημένο, είναι απλά να είμαστε εκεί. Αθόρυβα και παρόντες. Μια σταθερά. Αυτό είναι που το δέντρο κάνει για το αγόρι στο τέλος. Είναι εκεί για εκείνον. Δίπλα του, κάθε φορά που το αγόρι γυρίζει εκεί. Κρατώντας τον από το να αισθάνεται μόνος του. Πόσο όμορφο είναι αυτό;
6. Αφήνουμε την Αγάπη να μας οδηγήσει
Πιθανότατα να πιστεύετε ότι το δέντρο πήρε την αδιαφορία για την αγάπη που έδωσε σε αυτό το βιβλίο. Ότι η αγάπη τελικά δεν είναι η απάντηση. Ούτε ένα ευχαριστώ δεν είπε ποτέ το αγόρι. Απλά κοιτάξτε πού κατέληξε, με την άνευ όρων αγάπη, θα πουν πολλοί. Ένα άχρηστο κούτσουρο! Λοιπόν, επιτρέψτε μου να δευτερολογήσω λέγοντας: Απλά κοιτάξτε πού η όχι-αγάπη οδήγησε το αγόρι! Εάν όλοι λειτουργούσαμε με γνώμονα την αγάπη και όχι το φόβο, θα είμαστε πολύ καλύτεροι. Θα είχαμε ο ένας τον άλλον και όλα τα κλαδιά μας και κανένα από τα παπούτσια μας και όλα τα μήλα και σπίτια που ΔΕΝ θα ήταν φτιαγμένα από κλαδιά.
Δεν ακούγεται πολύ ωραίο αυτό;
Τελευταίο θα ήθελα να επισημάνω τον συσχετισμό της ιστορίας με την μηλιά, με τον χρόνο. Λένε ότι στην πλειοψηφία τους οι ενήλικοι αναγνώστες της ιστορίας, τους φέρνει δάκρυα στα μάτια. Γιατί; Γιατί μέσα σε λίγες σελίδες περνάει η ζωή ενός ανθρώπου σαν αστραπή μπροστά μας. Από μικρό αγόρι, σε γέρο. Αυτό συμβαίνει και στην πραγματική ζωή και όλοι οι ενήλικοι το ξέρουμε αυτό καλά. Η ζωή δεν περιμένει κι εμείς, δεν μπορούμε να περιμένουμε να χτυπήσουν καμπανάκια, για να ζήσουμε αληθινά. Ανεξάρτητα από το τι νομίζουμε ή τι μας φαίνεται, ο χρόνος κυλάει για όλους ίδιος. Και μακάρι ο χρόνος να μας αφήσει τα σημάδια του, γιατί αυτά θα είναι η απόδειξη ότι ζήσαμε και ιδανικά ότι κάναμε μια διαφορά, με αυτό που ζήσαμε. Δεν χρειάζεται να σώσουμε την ανθρωπότητα. Έστω και έναν άνθρωπο μόνο, αν μπορούμε να επηρεάσουμε με τις ενέργειες ή έστω το παράδειγμα μας, πιστέψτε με, αξίζει. Και ας κάνουμε και μερικά λάθη στην πορεία. Δεν πειράζει.
Σπίρτα, η εκπομπή μας έφτασε στο τέλος της κι εγώ θα ήθελα να τελειώσουμε με κάτι όμορφο.
Κάποιοι λένε ότι η αγάπη είναι ένας ποτάμι που πνίγει. Μερικοί λένε ότι είναι αγάπη είναι ένα ξυράφι, που αφήνει την ψυχή να αιμορραγεί. Άλλοι λένε ότι η αγάπη, όπως η πείνα, είναι μια συνεχής ανάγκη που όμως πονάει. Εγώ θα συνταχτώ με το τραγούδι, που λέει ότι η αγάπη είναι ένα λουλούδι κι εμείς ο σπόρος.
Κι όταν η νύχτα είναι πολύ μοναχική και ο δρόμος μπροστά πολύ μακρύς και νομίζεις ότι η αγάπη είναι μόνο για τους τυχερούς και τους δυνατούς, θυμήσου, ότι τον χειμώνα, κάτω από το χιόνι, είναι ο σπόρος, που την άνοιξη, με την αγάπη του ήλιου, γίνεται τριαντάφυλλο.
Αυτό.
Σπίρτα, το θέμα με την ζωή δεν είναι να μην κάνουμε λάθη. Σημειώστε το αυτό κάπου, να το βλέπετε συχνά. Και αν θα είχα να ευχηθώ κάτι για τον καινούριο χρόνο και για κάθε χρόνο στη ζωή μας, αυτό θα ήταν
- Γέλα δυνατά
- Νιώσε βαθιά
- Εκφράσου χωρίς φόβο
- Παίξε δυνατά
- Δώσε ενθουσιασμό
- Αφοσιώσου ολοκληρωτικά
- Άγγιξε τρυφερά
- Αγάπησε χωρίς όρους και όρια
- Ζήσε συνειδητά και μην αφήσεις ούτε ένα από τα 86400 δευτερόλεπτα που φέρνει η κάθε μέρα μαζί της, να πάει χαμένο.
Και θα είναι ευτυχισμένος ο καινούριος χρόνος!
