- Get link
- Other Apps
 |
 |
Love, you can't explain and don't even try!
Σπίρτα μου, καλώς σας βρίσκω. Το γατί σας, λίγες μόνο μέρες μετά του Αγίου Βαλεντίνου, είναι πολύ χαρούμενο. Μη με ρωτήσετε γιατί, αλλά ούτε να βάλετε τίποτα επιλήψιμο με το μυαλό σας. Τώρα θα πείτε γιατί επιλήψιμο; Ναι, έχω μια περίεργη για πολλούς αντίληψη για τον έρωτα. Αλλά ας μην βιαστούμε με πρόωρες αποκαλύψεις. Έχουμε ολόκληρη εκπομπή μπροστά μας να τα πούμε.
Θέμα της σημερινής εκπομπής ο έρωτας, με αφορμή την γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου. Τα πως, τα τι, η ετικέτα, αλλά και τα μη και τα δεν. Όλα θα τα πούμε και μετά βέβαια δικαιολογημένα θα λέω, τι θα κάνατε χωρίς εμένα. Πως θα πορευόσαστε στη ζωή;
Πολύπλοκο το θέμα του έρωτα, Σπίρτα μου, έχει απασχολήσει τους φιλοσόφους όλων των εποχών και η επιστήμη δεν έχει καταλήξει ακόμα, αν είναι βιολογικό το θέμα ή ψυχικό ή διανοητικό ή όλα αυτά μαζί. Ακόμα το ψάχνουν, εξ ου και ο τίτλος της σημερινής εκπομπής. Την αγάπη δεν μπορείς να την εξηγήσεις και μην προσπαθήσεις καν.
Πολύ μπροστά οι αρχαίοι μας πρόγονοι πάλι, είχαν δύο λέξεις, αγάπη και έρωτας. Οι ξένοι πάλι έχουν μόνο μία. Love, amour, amore, liebe και τέλος. Είναι όμως διαφορετικά πράγματα αυτά τα δύο, άλλη υπόθεση που κάποιες φορές συνυπάρχουν. Δηλαδή το ένα δεν αποκλείει το άλλο.
Λοιπόν εμείς, πληθωρικοί πάντα, θα μιλήσουμε και για τα δύο. Καλά, όχι, μη φανταστείτε, μερικές ιστορίες αγάπης μόνο, τίποτα σπουδαίο. O έρωτας και η ποίηση πάνε χεράκι – χεράκι, αλλά το ίδιο συμβαίνει και με ένα σωρό άλλα πράγματα, με τα οποία πάει χεράκι – χεράκι ο έρωτας, στα οποία δεν θέλω να επεκταθώ. Τα λουλούδια εννοώ και τα σοκολατάκια, μην πάει μόνο στο πονηρό ο νους σας!
Δεν θα σας διαβάσω λοιπόν ποίηση, αν δεν είναι απαραίτητο, αν δεν με αναγκάσετε δηλαδή. Ούτε Ρωμαίος και Ιουλιέτα ούτε Τιτανικός. Αν ρωτήσετε την μητέρα σας, το πιο πιθανό είναι να σας πει ότι ο Τιτανικός βυθίστηκε γιατί οι ήρωες έκαναν σεξ πριν τον γάμο. Δεν θέλουμε!
Ψάχνοντας να δω ποια τραγούδια θα παίξουν απόψε, που να έχουν κάποια συνάφεια με το θέμα μας, άκουσα ένα τραγούδι από το Frozen, την ταινία κινουμένων σχεδίων, το Let it go! Εντάξει δεν το λες ακριβώς ερωτικό το κομμάτι αυτό, αλλά συμβαίνει η ταινία αυτή να έχει μεταγλωττιστεί σε πάρα πολλές γλώσσες και λογικό ήταν, το ίδιο να γίνει και με τα τραγούδια της ταινίας, ανάμεσα τους και το Let it go.
Και λογικά θα πείτε τώρα, τι δουλειά έχει ένα τραγούδι όπως το Let it go, από μια ταινία κινουμένων σχεδίων, με την γιορτή των ερωτευμένων και τους ερωτευμένους και τι μας ενδιαφέρει η μεταγλώττιση; Κατ’ αρχήν, για να το πιάσουμε σωστά και από την αρχή του το θέμα, να κάνω μια παύση και μια σύντομη παράκαμψη εδώ, να πω, ότι ο έρωτας είναι τυφλούλης, το ξέρετε αυτό.
Και επειδή είναι αυτός τυφλούλης, στραβώνει κι εμάς που δεν είμαστε και κάνει και λάθη και αστοχίες και συμβαίνουν διάφορες προσμίξεις, ανίεροι συνδυασμοί, ζευγάρια αταίριαστα και ένα σωρό ακαταλαβίστικα και λάθη. Πολλά λάθη. Γιατί κάνουμε και λάθη τυφλωμένοι από τον έρωτα. Αν θέλεις λέει να μάθεις για τα λάθη στον έρωτα, ρώτα τους γονείς σου. Έκαναν εσένα. Ξέρουν!
Όπως έλεγα λοιπόν, άκουσα μια εκτέλεση, η οποία πολύ όμορφα έδεσε 25 εκτελέσεις του τραγουδιού αυτού, που έγιναν σε 25 διαφορετικές γλώσσες, από 25 διαφορετικούς καλλιτέχνες, με αφορμή την μεταγλώττιση. Θα έχετε ακούσει το γνωστό ο έρως χρόνια δεν κοιτά, έτσι; Βέβαια ούτε χρόνια ούτε φυλετικές διακρίσεις κάνει ο έρωτας ούτε κοινωνικές τάξεις αναγνωρίζει, Όπως λοιπόν ο έρωτας δεν γνωρίζει πρέπει και μη και όρια, έτσι κι αυτό το τραγούδι, όπως τραγουδήθηκε σε 25 γλώσσες και στη συνέχεια έγινε η μίξη σε ένα μουσικό κομμάτι, μας περνάει το ξεκάθαρο μήνυμα, ότι ούτε τα γεωγραφικά σύνορα είναι πρόβλημα ούτε το εμπόδιο της γλώσσας είναι εμπόδιο, όταν υπάρχουν άνθρωποι και αισθήματα.
Ακούστε το, αλλά μην προσπαθήσετε πάρα πολύ να μαντέψετε τι γλώσσα ακούτε. 25 καλλιτέχνες, από 25 διαφορετικές χώρες, αλλά με την ίδια ευαισθησία όλοι, αποδίδουν τέλεια όλο το συναίσθημα που βγαίνει από το τραγούδι αυτό. Και αν επιχειρήσουμε να περιγράψουμε τον έρωτα, όπως συμβαίνει με το τραγούδι και την μουσική, και ο έρωτας δεν γνωρίζει σύνορα και γεωγραφικούς περιορισμούς. Ένα το κρατούμενο.
Απολαύστε το.
Αλλά πριν μπούμε σε πολλές λεπτομέρειες, γι αυτό το ανεξήγητο πανανθρώπινο φαινόμενο, που λέγεται έρωτας, να πούμε δυο – τρία πράγματα πολύ συνοπτικά ή όσο γίνεται συνοπτικά, για την γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, για όσους δεν παρακολούθησαν την περσινή εκπομπή.
Η ταύτιση του εορτασμού της μνήμης του Αγίου Βαλεντίνου με την Ημέρα των Ερωτευμένων ξεκίνησε από την Αγγλία περί τον Μεσαίωνα. Πιο παλιά, στα χρόνια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, από τις 13 έως τις 15 Φεβρουαρίου, γιόρταζαν τα Λουπερκάλια προς τιμή του θεού Φαύνου (του Πάνα των Ελλήνων). Οι Ρωμαίοι θυσίαζαν κατσίκια και σκυλιά, ενώ νεαρά αγόρια χτυπούσαν με λωρίδες από δέρμα κατσίκας τις νεαρές κοπέλες για να τους μεταδώσουν τη γονιμότητα.
Απορώ ποιος το σκέφτηκε αυτό! Αλλά το προσπερνάμε. Μία ανάλογη γιορτή υπήρχε και στην Αρχαία Αθήνα τον μήνα Γαμηλιώνα (αντιστοιχούσε στο δεύτερο δεκαπενθήμερο του Ιανουαρίου και το πρώτο του Φεβρουαρίου), τα Θεογάμια, που γιόρταζαν τον γάμο του Δία και της Ήρας.
Η γιορτή καταργήθηκε από την Εκκλησία τον 5ο αιώνα μ.Χ., ως ειδωλολατρική και στη θέση της (14 Φεβρουαρίου) μπήκε ο εορτασμός του Αγίου Βαλεντίνου. Ο Βαλεντίνος, σύμφωνα με τον θρύλο, υπήρξε ιερωμένος του 3ου αιώνα, ο οποίος σε πείσμα των αυτοκρατορικών διαταγών δεχόταν να παντρέψει νεαρούς στην ηλικία ερωτευμένους, γλιτώνοντας τους με αυτό τον τρόπο από τη στρατιωτική θητεία. Η ίδια εκδοχή τον θέλει να παντρεύει νεαρούς ερωτευμένους Ρωμαίους με χριστιανές, κάτι που απαγορευόταν, διότι ο χριστιανισμός ήταν τα χρόνια εκείνα υπό διωγμό.
Με άλλα λόγια, επρόκειτο για πραγματικό προστάτη των ερωτευμένων, αλλά και των αντιρρησιών συνείδησης, όπως θα λέγαμε σήμερα! Ένας άλλος θρύλος λέει ότι όσο καιρό ο Βαλεντίνος ήταν μέσα στη φυλακή, γιατί στην φυλακή κατέληξε με όλα αυτά, ερωτεύτηκε την τυφλή κόρη του δεσμοφύλακά του, στην οποία μάλιστα έστειλε κι ένα γράμμα με την υπογραφή: Με αγάπη από τον Βαλεντίνο σου …
Και αυτό ήταν μόνο η αρχή.
Το νόημα που έχει σήμερα η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου την απέκτησε στα χρόνια του Μεσαίωνα, γύρω στον 14ο αιώνα και την πρώτη γραπτή αναφορά την έχουμε το 1382 στο ποίημα Το Κοινοβούλιο των Πτηνών του Τζέφρι Τσόσερ. Το ποίημα των 699 στίχων είναι ένα ενύπνιο εμπνευσμένο από την παράδοση, κατά την οποία κάθε χρόνο την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου τα πουλιά συγκεντρώνονται μπροστά στη θεά της φύσης για να διαλέξουν ερωτικούς συντρόφους.
Πάντως στις αρχές του 17ου αιώνα η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου ως Γιορτή των Ερωτευμένων θα πρέπει να ήταν πια ήδη αρκετά γνωστή στην Αγγλία, αν λάβουμε υπόψη μας τη σχετική αναφορά στον Άμλετ του Σαίξπηρ, όπου κάπου λέει:
Τον Άγιο Βαλεντίνο γιορτάζω κι ήρθα κόρη (ακόμα) εδώ στο παραθύρι σου να δω ταίρι με σένα αν θα γίνω. Σηκώθηκε ο νέος και ντύνεται κι ευθύς την πόρτα ανοίγει και μπαίνει μέσα η κόρη, που κόρη δεν θα είναι πια, όταν από ‘κει φύγει.
Ωωω, Σαίξπηρ, με κάνετε και κοκκινίζω!
Αργότερα ξεκίνησε στην Αγγλία πάλι, η ανταλλαγή, μεταξύ των ερωτευμένων, μικρών χειρόγραφων σημειωμάτων με ευχές (valentines). Μετά η γιορτή διαδόθηκε και στην Αμερική, όπου σιγά – σιγά η ανταλλαγή ευχετήριων καρτών βοηθούμενη από τη βιομηχανοποίηση, τα φθηνά ταχυδρομικά τέλη και το επιχειρηματικό δαιμόνιο, έδωσαν στη γιορτή τον οικουμενικό χαρακτήρα που γνωρίζουμε σήμερα.
Τα τελευταία χρόνια η εμπορευματοποίηση της γιορτής έχει φθάσει στο κατακόρυφο. Μετά τις κάρτες, τις ηλεκτρονικές κάρτες μέσω Ίντερνετ (e-cards), τα λουλούδια και τα σοκολατάκια, σειρά πήρε και η βιομηχανία των κοσμημάτων να οικειοποιηθεί την ημέρα των ερωτευμένων, με αποτέλεσμα διαβάζω, ο τζίρος του Αγίου Βαλεντίνου μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες ξεπέρασε το 2010 τα 15 δισεκατομμύρια δολάρια, το ισόποσο του ΑΕΠ της … Μποτσουάνα.
οκ, δεν ξέρω γιατί θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει το ΑΕΠ της Μποτσουάνα, όταν έχουμε δικό μας ΑΕΠ, αλλά αναμφισβήτητα, ο τζίρος με θέμα την γιορτή των ερωτευμένων είναι εντυπωσιακός. Είναι να μην σου τύχει που λέμε.
Δεν ξέρω κατά πόσο σας ενδιαφέρει, αλλά θα σας το πω κι αυτό, η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, εκτός από τους εγχώριους αμφισβητίες, δεν έχει γίνει αποδεκτή και προκαλεί αντιδράσεις στον μη Χριστιανικό κόσμο. Στην Ινδία οι φανατικοί ινδουιστές και μουσουλμάνοι αντιτίθενται στη γιορτή, την οποία θεωρούν πολιτιστικό μίασμα. Στο Πακιστάν, το ισλαμικό κόμμα ζητά την κατάργησή της, καθώς, όπως υποστηρίζει, έρχεται σε αντίθεση με τον Ισλαμικό Πολιτισμό και την ίδια άποψη έχουν και οι συντηρητικοί κύκλοι του θεοκρατικού Ιράν.
Δεν ξέρουν τι χάνουν, λέω εγώ. Και αν ο έρωτας είναι λάθος και δεν πρέπει να τον γιορτάζουμε, σίγουρα είναι από τα λάθη που δεν μπορείς να κάνεις μόνο μια φορά.
Η ελληνική εκδοχή της Γιορτής των Ερωτευμένων;
Ο Άγιος Βαλεντίνος δεν μνημονεύεται πουθενά στο ορθόδοξο εορτολόγιο και αυτό διότι η ορθόδοξη Εκκλησία ποτέ δεν τον παραδέχτηκε. Ο άγιος αυτός είναι ανύπαρκτος και μια μυθοπλασία δυτικής προέλευσης, δηλώνουν άνθρωποι της Εκκλησίας. Αλλά και η Καθολική Εκκλησία σε μια αναθεώρηση του γενικού εορτολογίου της, υποβίβασε την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου σε τοπική εορτή, επειδή δεν γνώριζε σχεδόν τίποτα για τον βίο του, πέρα από τα λίγα που είπαμε πιο πριν, για τους γάμους που τελούσε.
Όταν, όμως, ο ξενόφερτος άγιος άρχισε να μπαίνει για τα καλά και στη ζωή των Ελλήνων και η ημέρα αυτή να καθιερώνεται και στη χώρα μας ως η ημέρα των ερωτευμένων, εκπρόσωποι της Εκκλησίας πρότειναν να καθιερωθεί ως ημέρα των ερωτευμένων η γιορτή του Αγίου Υακίνθου, που γιορτάζεται στις 3 Ιουλίου.
Ο Υάκινθος καταγόταν από την Καισάρεια της Καπαδοκίας και υπηρετούσε ως κουβικουλάριος (θαλαμηπόλος) του ρωμαίου αυτοκράτορα Τραϊανού. Αν και άνθρωπος εμπιστοσύνης του αυτοκράτορα, ο Υάκινθος προσηλυτίσθηκε στον Χριστιανισμό, προκαλώντας την οργή του Τραϊανού, που όταν το έμαθε διέταξε να τον φυλακίσουν χωρίς να του δίνουν καθόλου φαγητό, εκτός κι αν ήθελε να φάει ειδωλόθυτα. Σαράντα μέρες πέρασε έτσι ο Υάκινθος, χωρίς να αγγίξει τα ειδωλόθυτα. Την 41η, όμως, παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο, σε ηλικία 20 ετών. Τώρα για ποιο λόγο θεωρήθηκε προστάτης των ερωτευμένων, θα σας γελάσω.
Στην ιδέα της καθιέρωσης της 3ης Ιουλίου ως ημέρα του έρωτα και της ποίησης διότι, πως να το κάνουμε, αυτά τα δύο πάνε μαζί, χεράκι - χεράκι έρωτας και ποίηση, πρωτοστάτησε ο γνωστός τραγουδοποιός από τα Ανώγεια της Κρήτης, Λουδοβίκος των Ανωγείων, που μαζί με άλλους υποστηρικτές της ιδέας για ελληνικοποίηση της γιορτής, προχώρησαν στην ανέγερση ενός ναού σε μια πανέμορφη τοποθεσία, σε υψόμετρο 1.200 μέτρων στον Ψηλορείτη. Μπροστά από το εκκλησάκι αυτό, που είναι το μοναδικό στην Ελλάδα αφιερωμένο στον Άγιο, κάθε καλοκαίρι πραγματοποιούνται εκδηλώσεις με το όνομα Υακίνθεια.
Το 2000 ο τότε Aρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, στην προσπάθειά του να φέρει πιο κοντά τη νεολαία στην εκκλησία, πρότεινε να εορτάζεται η γιορτή των ερωτευμένων στις 13 Φεβρουαρίου, ημέρα που η ορθοδοξία τιμά τη μνήμη των αποστόλων Ακύλα και Πρίσκιλλας. Και υπάρχει και μια τρίτη πρόταση, μάλλον από αρχαιόπληκτους, όπως εγώ, να εορτάζονται ως προστάτες των ερωτευμένων στις 14 Φεβρουαρίου ο Οδυσσέας και η πιστή του Πηνελόπη.
Θα ακολουθήσει poll σε λίγο.
Δεν ξέρω τι γνώμη έχετε και πως σας φάνηκαν τα προτεινόμενα σενάρια για ελληνικοποίηση της γιορτής, αλλά εγώ, που τρώω το μισό γιαούρτι χωρίς μέλι και το άλλο μισό με μέλι, γιατί δεν μπορώ να αποφασίσω ποιο μου αρέσει περισσότερο, θα ψήφιζα να καθιερωθούν όλες οι γιορτές.
Ο λόγος είναι ότι δεν νιώθω έτοιμη να παραιτηθώ από την γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου και γενικά δεν μου αρέσει η περιθωριοποίηση και το να κρατάμε αποστάσεις από τέτοια γεγονότα παγκόσμιας εμβέλειας. Μου θυμίζει λίγο τα κλειστά ισλαμικά καθεστώτα. Αυτά που λέγαμε πριν.
Εγώ αν μπορώ να έχω μια γνώμη, θα ψήφιζα να καθιερωθούν όλες οι προτεινόμενες ημέρες εορτασμού και να γιορτάζουμε και στις 14 και στις 13 και τον Ιούλιο και Βαλεντίνο και Υάκινθο και Ακύλα και Πρίσκιλλα και Οδυσσέα και Πηνελόπη. Γιατί να περιοριστούμε σε μία γιορτή, όταν μπορούμε να έχουμε τέσσερις; Γιατί να το κάνουμε εύκολο, όταν μπορούμε να το κάνουμε δύσκολο;
Και να σας πω και κάτι ακόμα; Για μένα, Every day is St. Valentine’s Day! Απόδειξη, όσοι με παρακολουθείτε στο facebook και στο blog, αλλά και στο twitter, θα δείτε ότι ποστάριζα καθημερινά θέματα be my valentine και Every day is St. Valentine’s Day, σχεδόν 2 εβδομάδες πριν την γιορτή! Για τέτοιο κόλλημα μιλάμε!
Έχοντας λοιπόν φτάσει στο σήμερα, εν έτει 2018, οι ερωτευμένοι ανά τον κόσμο, αλλά και στην Ελλάδα, συνεχίζουμε να γιορτάζουμε στις 14 Φεβρουαρίου και αυτό δεν φαίνεται να είναι κάτι που θα αλλάξει στο άμεσο μέλλον.
Πάντως να ξέρετε ότι παρά το ότι τα φώτα της δημοσιότητας έχουν εστιάσει στην ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, στην πραγματικότητα μιλάμε για εβδομάδα του Αγίου Βαλεντίνου, η οποία μάλιστα έχει ως εξής:
Σπίρτα, πιστεύω έχετε ακούσει για τους νόμους του Μέρφυ, αλλά όσοι δεν έχετε ακούσει θα σας πω εγώ. Πρόκειται για τους νόμους της γκαντεμιάς, που ενώ ακούγονται αστείοι, ταυτόχρονα είναι και εκνευριστικά ρεαλιστικοί και αν πούμε ότι προσπαθούμε να εξηγήσουμε τον έρωτα, καμιά αναζήτηση δεν θα είναι ποτέ πλήρης και σωστή, αν δεν δούμε τι έχει να πει γι αυτό ο Μέρφυ. Ο νόμος του Μέρφυ λοιπόν για την αγάπη, το σεξ και τον έρωτα, έρχεται να μας θυμίσει ότι αν είναι κάτι να πάει στραβά, θα πάει, ότι και αν κάνουμε. Γιατί;
Λουλούδια λοιπόν, καρδούλες, σοκολατάκια, αρκουδάκια, I love you και ένα σωρό άλλα τη μέρα του Αγ. Βαλεντίνου κατακλύζουν τις βιτρίνες, τους δρόμους και τα χέρια των ερωτευμένων, που γιορτάζουν την 14η Φεβρουαρίου. Οι επικριτές της γιορτής όμως λένε, ότι αν δεν σε σκοτώσει η μοναξιά τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, έρχεται η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου να σκοτώσει όσους λίγους επέζησαν.
Η παγκόσμια γιορτή των ερωτευμένων κάνει τον Φλεβάρη το χειρότερο μήνα γι' αυτόν ή αυτήν που η αγάπη του/ης δεν είχε Happy End και το να βλέπεις ζευγαράκια χαρούμενα να αγκαλιάζονται και να φιλιούνται, ανθοδέσμες, μπαλόνια και αρκουδάκια με I love you είναι από καταθλιπτικό έως εξοργιστικό. Τι γίνεται με τους εργένηδες λοιπόν; Υπάρχει οδηγός επιβίωσης για την ημέρα αυτή; Βοηθάει η υπομονή;
Κατ’ αρχήν αποφύγετε το facebook και κάθε μορφή κοινωνικής δικτύωσης. Τα σόσιαλ μήντια απαιτούν να ξέρουν, αν είσαι μόνος σου ή όχι. Θέλουν να ξέρουν με όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες πως πέρασες τη μέρα, τι έκανες και τι δεν έκανες, σε βαθμό ενοχλητικό, όταν εσύ στο μεταξύ δεν έχεις κάνει τίποτα. Κλείστε pc, laptop, κινητά και κοιτάξτε να περάσετε καλά.
Εάν είστε πρόσφατα χωρισμένοι και είχατε συνηθίσει να γιορτάζετε τη συγκεκριμένη ημέρα, είστε στην ομάδα «υψηλού κινδύνου», ένα κλικ δηλαδή από το να στείλετε μεθυσμένα μηνύματα σε ότι υπάρχει στις επαφές σας από πρώην, που ζει περπατάει και αναπνέει. Μη!
Ξέρουμε ότι η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, δεν είναι τίποτα άλλο από μία ευκαιρία για να γίνει λίγος τζίρος. Σκεφτείτε το θετικό της υπόθεσης ότι δηλαδή τουλάχιστον εσείς αυτή τη φορά, δεν συμμετέχετε σ’ αυτό το πανηγύρι.
Αν πάλι ανήκετε στην κατηγορία εκείνων, που επιθυμούν διακαώς να γιορτάσουν την ημέρα αυτή, βγείτε, διασκεδάστε και το κρίμα στο λαιμό σας. Απλά να θυμάστε ότι στον κόσμο δεν υπάρχουν ωραίοι και άσχημοι άνθρωποι, αλλά άνθρωποι που πίνουν ή δεν πίνουν.
Στην περίπτωση που είστε εργένης από επιλογή, είστε το απόλυτο «είδωλο» της ημέρας, και η εξαίρεση στον κανόνα. Αγοράστε στον εαυτό σας ένα δώρο και θυμηθείτε να αποφύγετε τα «ζευγαράκια». Όσο συνειδητοποιημένοι και αν είστε, ε, δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα λυγίσετε.
Θα θυμάστε ίσως ότι την προηγούμενη Παρασκευή το γατί σας έκανε σκασιαρχείο. Επαγγελματικές και άλλες υποχρεώσεις το κράτησαν μακριά σας και σας ενημέρωσε με μια ανάρτηση που είχε για επικεφαλίδα The Artist will not be present.
Αφήνοντας κατά μέρος, ασχολίαστο το artist, που μας δείχνει ότι το γατί θεωρεί τον εαυτό του καλλιτέχνη ή μάλλον έχει αυτοαναγορευθεί σε καλλιτέχνη, θα ήθελα να σας εξηγήσω, τι ήταν αυτό που με υποκίνησε και επιλέχτηκε αυτή η επικεφαλίδα, αυτός ο τίτλος στην ανάρτηση.
Κατ’ αρχήν να πω ότι ο τίτλος είναι δάνειο από την περίφημη art performance της Marina Abramovic, στην ΜΟΜΑ της Ν. Υόρκης. ΜΟΜΑ για όσους δεν το ξέρουν είναι τα αρχικά για το Museum Of Modern Art, ένα από τα πιο εντυπωσιακά μουσεία σύγχρονης τέχνης παγκοσμίως.
Εκεί λοιπόν στην ΜΟΜΑ διοργανώθηκε η art performance The Artist IS Present, με την Marina Abramovic να κάθεται επί 7 ώρες σε μια καρέκλα, 750 ώρες συνολικά, με τους επισκέπτες να κάθονται απέναντι της και να κοιτάζονται απλά στα μάτια, μένοντας σιωπηλοί.
Δεν θα επεκταθούμε στο αν αυτή η οπτική αλλά σιωπηλή επικοινωνία του καλλιτέχνη με το κοινό, είναι τέχνη ή όχι. Εξάλλου οι ουρές των επισκεπτών, που περίμεναν με τις ώρες και υπό βροχή την σειρά τους να κοιταχτούν στα μάτια με τον καλλιτέχνη, τα δάκρια του κόσμου, οι λυγμοί σε κάποιες περιπτώσεις, τα χαμόγελα σε κάποιες άλλες, μετά από λίγα λεπτά κοιτάγματος, αποδεικνύουν ότι κάτι πολύ βαθύ συνέβη στην διάρκεια αυτής της παράστασης, να την πούμε έτσι. Λίγα λεπτά να κοιταχτούμε, χωρίς να μιλάμε, ίσως είναι κάτι που λείπει από τη ζωή μας.
Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το θέμα μας είναι ότι η Marina στα πλαίσια αυτής της performance, συναντήθηκε για πρώτη φορά, ύστερα από 22 χρόνια με τον Ulay. Τώρα θα μου πείτε, ποιος είναι πάλι αυτός και τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον έρωτα, την γιορτή των ερωτευμένων, τους ερωτευμένους κλπ.
Υπομονή!
Για να το πιάσουμε το πράγμα από την αρχή, η Marina Abramobic και ο Ulay, ήταν ζευγάρι στη ζωή, αλλά και εικαστικοί καλλιτέχνες και οι δύο ανατρεπτικοί, με τα όσα λίγα γνωρίζουμε περί τέχνης, οι παραστάσεις τους ήταν περισσότερο εικαστικά πειράματα, παρά καλλιτεχνικά δρώμενα.
Το ζευγάρι έγινε γνωστό για την προσπάθεια του να χαρτογραφήσει τα όρια της αγάπης και της συμβίωσης μέσω της ζωντανής αναπαράστασης, προσπαθώντας παράλληλα να τοποθετήσει την περφόρμανς ως τέχνη ισάξια με τις υπόλοιπες. Στις παραστάσεις τους, μελετούσαν ακραίες καταστάσεις, φτάνοντας το σώμα τους συχνά στα όρια της εξόντωσης και δεν ήταν λίγες οι φορές που έβαλαν και σε κίνδυνο τη ζωή τους, στα πλαίσια αυτής της εξερεύνησης, όπως την αποκαλούσαν.
Όμως ούτε αυτό είναι το θέμα μας. Κάποια στιγμή οι δύο καλλιτέχνες ήταν δύσκολο να ζουν μαζί, με αποτέλεσμα, έπειτα από 12 χρόνια μαζί, αποφασίζουν το τέλος της σχέσης τους, κάνοντας τον χωρισμό τους, ίσως τον πιο εντυπωσιακό και συμβολικό χωρισμό που έχει σημειωθεί στην εποχή μας, πιθανώς και στην ιστορία της τέχνης.
«Το Μεγάλο Περπάτημα» ήταν μια από τις πιο γνωστές τους παραστάσεις, αλλά και ταυτόχρονα η τελευταία τους (1988), όταν οι δύο τους αποφάσισαν να διασχίσουν το Σινικό Τείχος, ξεκινώντας ο καθένας από διαφορετικές άκρες, μέχρι να συναντηθούν κάπου στη μέση.
Το εικαστικό αυτό το προετοίμαζαν οκτώ χρόνια, όσο χρειάστηκε να βγουν όλες οι απαραίτητες άδειες από τις κινεζικές αρχές. Το αρχικό πλάνο, ήταν να διασχίσουν από τις δύο άκρες το τείχος, να βρεθούνε στη μέση και να παντρευτούν. Αλλά μετά τα οκτώ χρόνια που χρειάστηκαν, η σχέση τους είχε πια ατονήσει και ο τρόπος αυτός της φάνηκε ως το πιο ρομαντικό τέλος αυτής της παράξενης σχέσης, που ήταν γεμάτη από ασταμάτητη δημιουργία, ενέργεια και ερωτική έλξη.
Όπως λέει η ίδια, «Χρειαζόμασταν μια συγκεκριμένη μορφή του τέλους. Μετά από αυτή την τεράστια απόσταση που περπατήσαμε ο ένας προς τον άλλον, αυτό το τέλος ήταν πιο δραματικό, πιο πολύ έμοιαζε με φιλμ … γιατί στο τέλος είσαι πραγματικά μόνος, ότι και να κάνεις» .... «Αυτό το περπάτημα μετατράπηκε σε ένα πλήρες προσωπικό δράμα. Ο Ουλάι ξεκίνησε από την έρημο Γκόμπι (άντρας – φωτιά) κι εγώ από την Κίτρινη Θάλασσα (γυναίκα, στοιχείο νερού). Αφού περπατήσαμε ο καθένας μας 2.500 χιλιόμετρα, συναντηθήκαμε στη μέση και είπαμε ένας στον άλλον το τελευταίο αντίο».
Και δεν ξανασυναντήθηκαν ποτέ, ούτε μία φορά, στα χρόνια που ακολούθησαν.
Μια δυνατή ιστορία αγάπης θα σκεφτείτε, με άσχημο τέλος. Όμως το δεν ξανασυναντήθηκαν ποτέ είναι σχετικό. Ποιητική αδεία ποτέ. Ποτέ για τα επόμενα 22 χρόνια. Συναντήθηκαν ξανά στη ΜΟΜΑ, στην performance της Μαρίνας The Artist is Present, όπου ο Ulay, ως επισκέπτης πια, ήρθε και κάθισε απέναντι της για ένα λεπτό.
Η Μαρίνα δεν γνώριζε ότι ο Ουλάι ήταν εκεί στο χώρο, με σκοπό να τη συναντήσει μετά από 22 χρόνια και το όλο περιστατικό γέμισε τον κόσμο που το παρακολούθησε στο χώρο της έκθεσης, με συναισθήματα δέους για τη συνάντηση αυτών των δύο ιερών τεράτων της σύγχρονης Τέχνης. Εκείνος κάθισε σιωπηλός απέναντί της και η στιγμή που η Μαρίνα ανοίγει τα μάτια να κοιταχτούν και τον βλέπει, είναι κάτι που δεν είναι εύκολο να το περιγράψεις με λόγια. Τα δάκρια που ανέβηκαν στα μάτια τους ήταν το λιγώτερο.
Αυτό το καλλιτεχνικό μονόλεπτο ήταν η πρώτη επανασυνάντησή τους από τότε που οι δρόμοι τους χωρίστηκαν, στη μέση του Σινικού Τείχους. Το βίντεο από την συνάντηση αυτή έγινε viral, δείχνοντας και τους δύο βαθιά συγκινημένους, με την Abramovic, να προσπαθεί να συνεχίσει την performance, μετά από αυτό, αλλά να εμφανίζεται σχεδόν ανήμπορη να συγκρατηθεί, παλεύοντας με τον εαυτό της, πίσω από τα δάκρυά της. Το βίντεο πραγματικά πολύ δυνατό, προκάλεσε ρίγη συγκίνησης σε όλο τον κόσμο, όπου προβλήθηκε.
Τι μας λέει αυτό; Αν επιχειρούσαμε να εξηγήσουμε τον έρωτα, που δεν θα το επιχειρήσουμε, αλλά λέμε αν, κάποιες σχέσεις είναι τόσο δυνατές που τόχουν γραμμένο να συγκλονίζουν τον κόσμο και όταν απλά κοιτάζονται ξανά για ένα λεπτό στα μάτια, μετά από 22 χρόνια. Και αυτό μας κάνει δύο τα κρατούμενα.
Και όπως λέει και το τραγούδι που ακολουθεί, που γράφτηκε γι αυτή την ιστορία ειδικά, καθώς εκείνος γύρισε την πλάτη στο τείχος να φύγει, άραγε, άκουσε καλά; Την άκουσε να τον φωνάζει με το όνομα του;
Και αυτή από την μεριά της, γυρίζοντας να φύγει, αναρωτήθηκε, άραγε την άκουσε Εκείνος, που φώναξε το όνομα του;
Και νάτοι τώρα και οι δύο εκεί, καθώς αυτός σηκώνεται να φύγει, τα μάτια της φωνάζουν το όνομα του ...
Και τώρα που βρήκαμε τον ρομαντικό ρυθμό μας, θα σας διαβάσω ένα άλλο κείμενο, το οποίο ναι μεν, δεν έχει πουθενά την λέξη αγάπη, αλλά εγώ δεν ξέρω, το βρίσκω βαθιά ερωτικό. Είναι του Ρομπ Ράιαν. Ο Ρομπ Ράιαν είναι ένας Κυπριακής καταγωγής εικαστικός καλλιτέχνης, ο οποίος ζει και εργάζεται στο Λονδίνο και έγινε γνωστός με την χαρτοκοπτική ή τουλάχιστον με αυτή τον γνώρισα εγώ. Έλαβε μέρος στην έκθεση Slash, Paper Under the Knife, που πολύ πρόχειρα σημαίνει χαρακιά, χαρτί κάτω από το μαχαίρι, μια έκθεση που όμως έγινε στη ΜAD, το μουσείο τεχνών και σχεδίου επίσης στην Νέα Υόρκη.
Το έργο που του χάρισε την αναγνώριση έχει για τίτλο του Can we? Shall we? Που σημαίνει Μπορούμε; Θα το κάνουμε;
Διαβάζω για σας με μετάφραση δική μου:
Μπορούμε; Θα το κάνουμε;
Μια μέρα πολύ σύντομα, ας φύγουμε μακριά μαζί, μόνο εσύ και εγώ.
Μπορούμε; Θα το κάνουμε;
Θα καλέσουμε στη δουλειά ότι είμαστε άρρωστοι μια μέρα και θα ταξιδέψουμε στη θάλασσα και θα κρατάμε τα χέρια όλη την ημέρα.
Μπορούμε; Θα το κάνουμε;
Θα φάμε τα σάντουιτς μας στο τρένο, θα μεθύσουμε με τον καθαρό αέρα και θα γυρίσουμε σπίτι κουρασμένοι και δεν θα το πούμε σε κανέναν ....
Ποτέ.
Can We? Shall We?
One day very soon, let us go away together just you and me.
Can We? Shall We?
Call in sick one day and travel to the sea and hold hands all day.
Can We? Shall We?
Eat our sandwiches on the train, get drunk on fresh air and come home tired and never tell anyone …
Ever.
Τι όμορφη εικόνα; Τι όμορφο μυστικό; Να μην το πεις σε κανένα. Ποτέ!
Λέει πουθενά τη λέξη αγάπη; Πουθενά! Όμως είναι διάχυτη η αγάπη, παντού σε όλο το κείμενο και στις εικόνες.
Τι γλυκό να σ’ αγαπούν!
Και ας μην σου το λένε.
Είπα ότι δεν θα σας διαβάσω ποίηση, αν δεν είναι απαραίτητο και αν δεν με αναγκάσετε. Όμως άλλαξα γνώμη, βλέποντας ένα ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ. Εξάλλου τι Κεραμιδόγατο θα ήμουν, αν δεν άλλαζα γνώμη κάθε δευτερόλεπτο; Θα ήμουν η ντροπή και το όνειδος των κεραμιδόγατων! Και όπως το βλέπω τώρα, δεν ξέρω για αργότερα, η ποίηση είναι απαραίτητη, αν μιλάμε για τον έρωτα.
Πρόκειται για ένα από τα ποιήματα του Ναζίμ Χικμέτ, Τα ποιήματα των 9 – 10 μμ, γραμμένα από τις φυλακές της Προύσας, το 1945. Ο ίδιος γράφει στην γυναίκα του μέσα από τις φυλακές:
«Άκου να δεις τι κάνω. Όλη μέρα δουλεύω την μετάφραση (…), διορθώνω τα «Τοπία», τα επεξεργάζομαι. Από τις εννιά το βράδυ και μετά δε σκέφτομαι παρά μόνο εσένα. Μη νομίσεις πως δεν σε σκέφτομαι τις άλλες ώρες. Μα από τις εννιά και μετά δε σκέφτομαι τίποτε άλλο εκτός από εσένα, και μεταξύ εννιά και δέκα, μια ώρα σου γράφω ποιήματα. Τους έδωσα τον τίτλο «τα ποιήματα των 9 - 10 μμ, γραμμένα για την Πιραγιέ». Άρχισα να γράφω από τα τέλη του Σεπτέμβρη … »
Το ποίημα αυτό να σημειώσω ότι το έχει μελοποιήσει ο Θάνος Μικρούτσικος σε μια από τις μουσικές του δουλειές, «τα πολιτικά», σε ερμηνεία της Μαρίας Δημητριάδη.
Διαβάζω:
Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει.
Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα.
Τις πιο όμορφες μέρες μας, δεν τις έχουμε ακόμα ζήσει
Κι αυτό που θέλω να σου πω, το πιο όμορφο απ’ όλα …
Δεν στο ‘χω πει ακόμα …
Γιατί όπως και να το δεις, η αγάπη δεν είναι κάτι που εκφράζεται εύκολα με λόγια. Ακόμα - ακόμα ούτε με τις πράξεις δεν εκφράζεται τόσο καλά. Δεν εκφράζεται! Δεν μπορείς να την εκφράσεις, δεν μπορείς να την αποδώσεις, δεν μπορείς να την δικαιολογήσεις. Ένας ακόμα λόγος που με κάνει να λέω ότι την αγάπη δεν μπορείς να την εξηγήσεις και μην προσπαθήσεις καν.
Έχουμε τρία τα κρατούμενα ή έχασα τον λογαριασμό;
Σαν μια τελευταία προσπάθεια να εξηγήσουμε αυτό το φαινόμενο που λέμε έρωτα, θα ήθελα να σας μεταφέρω το Λαχταρώ (Crave). Το Λαχταρώ είναι ένα ερωτικό μονόπρακτο της Αγγλίδας Sarah Kane, που αυτοκτόνησε στην ηλικία των 28 ετών το 1999. Η Σάρα Κέην πέθανε τραγικά, δεν άντεξε τον κόσμο, ήταν γυμνή, απροστάτευτη, όπως γυμνά είναι και τα έργα της, τρομαγμένα και τρομερά, γράφει γι’ αυτήν ο Χάρολντ Πίντερ.
Το Crave (Λαχταρώ) είναι το προτελευταίο έργο που έγραψε η Σάρα Κέην πριν από την αυτοκτονία της τον Φεβρουάριο του 1999 και είναι ένα έργο που ξεχειλίζει από έρωτα, επιθυμία, αγάπη και αφοσίωση. Αν και θεατρικό, μοιάζει με ποίημα λυρικό και τρυφερό, απλό στην διατύπωση, αλλά γεμάτο πάθος.
Διαβάζει για μας η ακροάτρια και φίλη Elina Mizithra.
Ακούμε.
Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου.
Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου,
Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου,
Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό,
Και να σου δίνω τα ρούχα μου, και να σου λέω πόσο μ’ αρέσουν τα παπούτσια σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο,
Και να σου τρίβω το σβέρκο σου,
Και να φιλώ τα πόδια σου,
Και να σου κρατώ το χέρι σου,
Και να βγαίνουμε για φαγητό, και να μη με νοιάζει που θα μου τρως το δικό μου,
Και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου, και να σου κουβαλάω τα ντοσιέ σου,
Και να γελάω με την παράνοια σου.
Και να σου δίνω κασέτες που δεν θα τις ακούς, και να βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες, και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες, και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο, και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι, και να σηκώνομαι πρώτη για να σου φέρω καφέ και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν,
Και να πηγαίνουμε για καφέ στο Φλοράντ τα μεσάνυχτα,
Και να σ’ αφήνω να μου κάνεις τράκα τσιγάρα,
Και να μην καταφέρνω ποτέ να βρω ένα σπίρτο,
Και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση χτες το βράδυ,
Και να μη γελάω με τα αστεία σου, και να σε θέλω το πρωί αλλά να σ’ αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα.
Και να φιλάω την πλάτη σου, και να χαϊδεύω το δέρμα σου.
Και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες και να καπνίζω, ώσπου να γυρίσει σπίτι ο διπλανός σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ,
Και να τρελαίνομαι όταν αργείς,
Και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα,
Και να σου χαρίζω ηλιοτρόπια,
Και να πηγαίνω στο πάρτι σου και να χορεύω ώσπου να πέσω ξερός,
Και νάμαι δυστυχισμένος όταν έχω άδικο,
Και νάμαι ευτυχισμένος όταν με συγχωρείς,
Και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου,
Και να παρακαλάω να σ’ ήξερα μια ζωή.
Και ν’ ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου,
Και να νοιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου,
Και να τρομάζω όταν θυμώνεις, και τόνα σου μάτι να κοκκινίζει και το άλλο γαλάζιο,
Και να σ’ αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία,
Και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς,
Και να σε θέλω όταν σε μυρίζω,
Και να σε πληγώνω όταν σε αγγίζω.
Και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου, και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι,
Και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στήθος σου,
Και να σε πλακώνω και να σε πνίγω τις νύχτες,
Και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις τις κουβέρτες, και να ζεσταίνομαι όταν δεν μου τις παίρνεις,
Και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς,
Και να μην καταλαβαίνω όταν λες ότι σε απορρίπτω,
Και ν’ αναρωτιέμαι πως σου πέρασε ποτέ απ’ το νου ότι εγώ θα μπορούσα ποτέ να σε απορρίψω,
Και ν’ αναρωτιέμαι ποιος είσαι αλλά να σε δέχομαι έτσι όπως είσαι,
Και να σου λέω για το μαγεμένο δάσος, τον άγγελο του δέντρου, το παιδί που πέρασε πετώντας τον ωκεανό επειδή σ’ αγαπούσε,
Και να σου γράφω ποιήματα, και να αναρωτιέμαι γιατί δεν με πιστεύεις,
Και να σ’ αγαπάω τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια,
Και να θέλω να σου πάρω ένα γατάκι που θα το ζηλεύω γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα,
Και να μη σ’ αφήνω να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις,
Και να σου αγοράζω δώρα που εσύ δεν τα θέλεις, και πάλι να τα παίρνω πίσω,
Και να σου λέω να παντρευτούμε, και συ να μου λες πάλι όχι,
Αλλά εγώ να στο λέω και να στο ξαναλέω, γιατί όσο κι αν νομίζεις πως δεν το λέω σοβαρά εγώ πάντα σοβαρά το έλεγα, από την πρώτη φορά που στο είπα,
Και να τριγυρίζω στη πόλη και να τη νοιώθω άδειος χωρίς εσένα,
Και να θέλω ότι θέλεις,
Και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής,
Και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου,
Και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο
Και να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω
Και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς,
Και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν, κι ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απ’ ζωή σου,
Και να ξεχνάω ποιος είμαι,
Και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί,
Και κάπως με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο
Τον ακάθεκτο
Τον ακατάλυτο
Τον ακατάσβεστο
Τον μεταρσιωτικό
Τον ψυχαναλυτικό
Τον άνευ όρων τον τα πάντα πληρούντα, τον δίχως τέλος και δίχως αρχή,
ΕΡΩΤΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ__
Αν επιμείνουμε να εξηγήσουμε και να περιγράψουμε με λόγια το ακατάληπτο αυτό φαινόμενο, τον ρομαντικό έρωτα, κάπως έτσι θα τον περιγράφαμε, όπως στο Crave. Γιατί αυτό είναι ο έρωτας. Πολλά, μικρά πράγματα, τίποτα το θεαματικό, τίποτα το θορυβώδες. Δεν είναι πάντα Romeo and Juliet, δεν θα ακούσουμε να πέφτουν κανονιοβολισμοί από τον Λυκαβηττό ούτε θα δούμε τίποτε πυροτεχνήματα ή φωτεινές επιγραφές να αναβοσβήνουν. Πεταλούδες στο στομάχι, φτερουγίσματα στο στήθος και ένας γλυκός πόνος, ίσως.
Και στον έρωτα ημίμετρα δεν χωρούν. Ή βουτάς με τα μούτρα, ή το ξεχνάς το θέμα. Αυτό.
Σπίρτα μου, η δίωρη αναζήτηση μας έφτασε στο τέλος της. Σας αφήνω στις σκέψεις σας, χωρίς επίλογο, μην σας χαλάσω το φήλινκ, με ένα τελευταίο μουσικό κομμάτι μόνο, για τον δρόμο, σαν κατακλείδα όλων αυτών των ιστοριών αγάπης που είπαμε απόψε.
Θα μ’ αγαπάς ακόμα, όταν δεν θα είμαι πια νέα και όμορφη;
Lana Del Rey - Young and Beautiful.
Χρόνια Πολλά σε όσους γιόρταζαν!
Θέμα της σημερινής εκπομπής ο έρωτας, με αφορμή την γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου. Τα πως, τα τι, η ετικέτα, αλλά και τα μη και τα δεν. Όλα θα τα πούμε και μετά βέβαια δικαιολογημένα θα λέω, τι θα κάνατε χωρίς εμένα. Πως θα πορευόσαστε στη ζωή;
Πολύπλοκο το θέμα του έρωτα, Σπίρτα μου, έχει απασχολήσει τους φιλοσόφους όλων των εποχών και η επιστήμη δεν έχει καταλήξει ακόμα, αν είναι βιολογικό το θέμα ή ψυχικό ή διανοητικό ή όλα αυτά μαζί. Ακόμα το ψάχνουν, εξ ου και ο τίτλος της σημερινής εκπομπής. Την αγάπη δεν μπορείς να την εξηγήσεις και μην προσπαθήσεις καν.
Πολύ μπροστά οι αρχαίοι μας πρόγονοι πάλι, είχαν δύο λέξεις, αγάπη και έρωτας. Οι ξένοι πάλι έχουν μόνο μία. Love, amour, amore, liebe και τέλος. Είναι όμως διαφορετικά πράγματα αυτά τα δύο, άλλη υπόθεση που κάποιες φορές συνυπάρχουν. Δηλαδή το ένα δεν αποκλείει το άλλο.
Λοιπόν εμείς, πληθωρικοί πάντα, θα μιλήσουμε και για τα δύο. Καλά, όχι, μη φανταστείτε, μερικές ιστορίες αγάπης μόνο, τίποτα σπουδαίο. O έρωτας και η ποίηση πάνε χεράκι – χεράκι, αλλά το ίδιο συμβαίνει και με ένα σωρό άλλα πράγματα, με τα οποία πάει χεράκι – χεράκι ο έρωτας, στα οποία δεν θέλω να επεκταθώ. Τα λουλούδια εννοώ και τα σοκολατάκια, μην πάει μόνο στο πονηρό ο νους σας!
Δεν θα σας διαβάσω λοιπόν ποίηση, αν δεν είναι απαραίτητο, αν δεν με αναγκάσετε δηλαδή. Ούτε Ρωμαίος και Ιουλιέτα ούτε Τιτανικός. Αν ρωτήσετε την μητέρα σας, το πιο πιθανό είναι να σας πει ότι ο Τιτανικός βυθίστηκε γιατί οι ήρωες έκαναν σεξ πριν τον γάμο. Δεν θέλουμε!
Ψάχνοντας να δω ποια τραγούδια θα παίξουν απόψε, που να έχουν κάποια συνάφεια με το θέμα μας, άκουσα ένα τραγούδι από το Frozen, την ταινία κινουμένων σχεδίων, το Let it go! Εντάξει δεν το λες ακριβώς ερωτικό το κομμάτι αυτό, αλλά συμβαίνει η ταινία αυτή να έχει μεταγλωττιστεί σε πάρα πολλές γλώσσες και λογικό ήταν, το ίδιο να γίνει και με τα τραγούδια της ταινίας, ανάμεσα τους και το Let it go.
Και λογικά θα πείτε τώρα, τι δουλειά έχει ένα τραγούδι όπως το Let it go, από μια ταινία κινουμένων σχεδίων, με την γιορτή των ερωτευμένων και τους ερωτευμένους και τι μας ενδιαφέρει η μεταγλώττιση; Κατ’ αρχήν, για να το πιάσουμε σωστά και από την αρχή του το θέμα, να κάνω μια παύση και μια σύντομη παράκαμψη εδώ, να πω, ότι ο έρωτας είναι τυφλούλης, το ξέρετε αυτό.
Και επειδή είναι αυτός τυφλούλης, στραβώνει κι εμάς που δεν είμαστε και κάνει και λάθη και αστοχίες και συμβαίνουν διάφορες προσμίξεις, ανίεροι συνδυασμοί, ζευγάρια αταίριαστα και ένα σωρό ακαταλαβίστικα και λάθη. Πολλά λάθη. Γιατί κάνουμε και λάθη τυφλωμένοι από τον έρωτα. Αν θέλεις λέει να μάθεις για τα λάθη στον έρωτα, ρώτα τους γονείς σου. Έκαναν εσένα. Ξέρουν!
Όπως έλεγα λοιπόν, άκουσα μια εκτέλεση, η οποία πολύ όμορφα έδεσε 25 εκτελέσεις του τραγουδιού αυτού, που έγιναν σε 25 διαφορετικές γλώσσες, από 25 διαφορετικούς καλλιτέχνες, με αφορμή την μεταγλώττιση. Θα έχετε ακούσει το γνωστό ο έρως χρόνια δεν κοιτά, έτσι; Βέβαια ούτε χρόνια ούτε φυλετικές διακρίσεις κάνει ο έρωτας ούτε κοινωνικές τάξεις αναγνωρίζει, Όπως λοιπόν ο έρωτας δεν γνωρίζει πρέπει και μη και όρια, έτσι κι αυτό το τραγούδι, όπως τραγουδήθηκε σε 25 γλώσσες και στη συνέχεια έγινε η μίξη σε ένα μουσικό κομμάτι, μας περνάει το ξεκάθαρο μήνυμα, ότι ούτε τα γεωγραφικά σύνορα είναι πρόβλημα ούτε το εμπόδιο της γλώσσας είναι εμπόδιο, όταν υπάρχουν άνθρωποι και αισθήματα.
Ακούστε το, αλλά μην προσπαθήσετε πάρα πολύ να μαντέψετε τι γλώσσα ακούτε. 25 καλλιτέχνες, από 25 διαφορετικές χώρες, αλλά με την ίδια ευαισθησία όλοι, αποδίδουν τέλεια όλο το συναίσθημα που βγαίνει από το τραγούδι αυτό. Και αν επιχειρήσουμε να περιγράψουμε τον έρωτα, όπως συμβαίνει με το τραγούδι και την μουσική, και ο έρωτας δεν γνωρίζει σύνορα και γεωγραφικούς περιορισμούς. Ένα το κρατούμενο.
Απολαύστε το.
Αλλά πριν μπούμε σε πολλές λεπτομέρειες, γι αυτό το ανεξήγητο πανανθρώπινο φαινόμενο, που λέγεται έρωτας, να πούμε δυο – τρία πράγματα πολύ συνοπτικά ή όσο γίνεται συνοπτικά, για την γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, για όσους δεν παρακολούθησαν την περσινή εκπομπή.
Η ταύτιση του εορτασμού της μνήμης του Αγίου Βαλεντίνου με την Ημέρα των Ερωτευμένων ξεκίνησε από την Αγγλία περί τον Μεσαίωνα. Πιο παλιά, στα χρόνια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, από τις 13 έως τις 15 Φεβρουαρίου, γιόρταζαν τα Λουπερκάλια προς τιμή του θεού Φαύνου (του Πάνα των Ελλήνων). Οι Ρωμαίοι θυσίαζαν κατσίκια και σκυλιά, ενώ νεαρά αγόρια χτυπούσαν με λωρίδες από δέρμα κατσίκας τις νεαρές κοπέλες για να τους μεταδώσουν τη γονιμότητα.
Απορώ ποιος το σκέφτηκε αυτό! Αλλά το προσπερνάμε. Μία ανάλογη γιορτή υπήρχε και στην Αρχαία Αθήνα τον μήνα Γαμηλιώνα (αντιστοιχούσε στο δεύτερο δεκαπενθήμερο του Ιανουαρίου και το πρώτο του Φεβρουαρίου), τα Θεογάμια, που γιόρταζαν τον γάμο του Δία και της Ήρας.
Η γιορτή καταργήθηκε από την Εκκλησία τον 5ο αιώνα μ.Χ., ως ειδωλολατρική και στη θέση της (14 Φεβρουαρίου) μπήκε ο εορτασμός του Αγίου Βαλεντίνου. Ο Βαλεντίνος, σύμφωνα με τον θρύλο, υπήρξε ιερωμένος του 3ου αιώνα, ο οποίος σε πείσμα των αυτοκρατορικών διαταγών δεχόταν να παντρέψει νεαρούς στην ηλικία ερωτευμένους, γλιτώνοντας τους με αυτό τον τρόπο από τη στρατιωτική θητεία. Η ίδια εκδοχή τον θέλει να παντρεύει νεαρούς ερωτευμένους Ρωμαίους με χριστιανές, κάτι που απαγορευόταν, διότι ο χριστιανισμός ήταν τα χρόνια εκείνα υπό διωγμό.
Με άλλα λόγια, επρόκειτο για πραγματικό προστάτη των ερωτευμένων, αλλά και των αντιρρησιών συνείδησης, όπως θα λέγαμε σήμερα! Ένας άλλος θρύλος λέει ότι όσο καιρό ο Βαλεντίνος ήταν μέσα στη φυλακή, γιατί στην φυλακή κατέληξε με όλα αυτά, ερωτεύτηκε την τυφλή κόρη του δεσμοφύλακά του, στην οποία μάλιστα έστειλε κι ένα γράμμα με την υπογραφή: Με αγάπη από τον Βαλεντίνο σου …
Και αυτό ήταν μόνο η αρχή.
Το νόημα που έχει σήμερα η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου την απέκτησε στα χρόνια του Μεσαίωνα, γύρω στον 14ο αιώνα και την πρώτη γραπτή αναφορά την έχουμε το 1382 στο ποίημα Το Κοινοβούλιο των Πτηνών του Τζέφρι Τσόσερ. Το ποίημα των 699 στίχων είναι ένα ενύπνιο εμπνευσμένο από την παράδοση, κατά την οποία κάθε χρόνο την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου τα πουλιά συγκεντρώνονται μπροστά στη θεά της φύσης για να διαλέξουν ερωτικούς συντρόφους.
Πάντως στις αρχές του 17ου αιώνα η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου ως Γιορτή των Ερωτευμένων θα πρέπει να ήταν πια ήδη αρκετά γνωστή στην Αγγλία, αν λάβουμε υπόψη μας τη σχετική αναφορά στον Άμλετ του Σαίξπηρ, όπου κάπου λέει:
Τον Άγιο Βαλεντίνο γιορτάζω κι ήρθα κόρη (ακόμα) εδώ στο παραθύρι σου να δω ταίρι με σένα αν θα γίνω. Σηκώθηκε ο νέος και ντύνεται κι ευθύς την πόρτα ανοίγει και μπαίνει μέσα η κόρη, που κόρη δεν θα είναι πια, όταν από ‘κει φύγει.
Ωωω, Σαίξπηρ, με κάνετε και κοκκινίζω!
Αργότερα ξεκίνησε στην Αγγλία πάλι, η ανταλλαγή, μεταξύ των ερωτευμένων, μικρών χειρόγραφων σημειωμάτων με ευχές (valentines). Μετά η γιορτή διαδόθηκε και στην Αμερική, όπου σιγά – σιγά η ανταλλαγή ευχετήριων καρτών βοηθούμενη από τη βιομηχανοποίηση, τα φθηνά ταχυδρομικά τέλη και το επιχειρηματικό δαιμόνιο, έδωσαν στη γιορτή τον οικουμενικό χαρακτήρα που γνωρίζουμε σήμερα.
Τα τελευταία χρόνια η εμπορευματοποίηση της γιορτής έχει φθάσει στο κατακόρυφο. Μετά τις κάρτες, τις ηλεκτρονικές κάρτες μέσω Ίντερνετ (e-cards), τα λουλούδια και τα σοκολατάκια, σειρά πήρε και η βιομηχανία των κοσμημάτων να οικειοποιηθεί την ημέρα των ερωτευμένων, με αποτέλεσμα διαβάζω, ο τζίρος του Αγίου Βαλεντίνου μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες ξεπέρασε το 2010 τα 15 δισεκατομμύρια δολάρια, το ισόποσο του ΑΕΠ της … Μποτσουάνα.
οκ, δεν ξέρω γιατί θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει το ΑΕΠ της Μποτσουάνα, όταν έχουμε δικό μας ΑΕΠ, αλλά αναμφισβήτητα, ο τζίρος με θέμα την γιορτή των ερωτευμένων είναι εντυπωσιακός. Είναι να μην σου τύχει που λέμε.
Δεν ξέρω κατά πόσο σας ενδιαφέρει, αλλά θα σας το πω κι αυτό, η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, εκτός από τους εγχώριους αμφισβητίες, δεν έχει γίνει αποδεκτή και προκαλεί αντιδράσεις στον μη Χριστιανικό κόσμο. Στην Ινδία οι φανατικοί ινδουιστές και μουσουλμάνοι αντιτίθενται στη γιορτή, την οποία θεωρούν πολιτιστικό μίασμα. Στο Πακιστάν, το ισλαμικό κόμμα ζητά την κατάργησή της, καθώς, όπως υποστηρίζει, έρχεται σε αντίθεση με τον Ισλαμικό Πολιτισμό και την ίδια άποψη έχουν και οι συντηρητικοί κύκλοι του θεοκρατικού Ιράν.
Δεν ξέρουν τι χάνουν, λέω εγώ. Και αν ο έρωτας είναι λάθος και δεν πρέπει να τον γιορτάζουμε, σίγουρα είναι από τα λάθη που δεν μπορείς να κάνεις μόνο μια φορά.
Η ελληνική εκδοχή της Γιορτής των Ερωτευμένων;
Ο Άγιος Βαλεντίνος δεν μνημονεύεται πουθενά στο ορθόδοξο εορτολόγιο και αυτό διότι η ορθόδοξη Εκκλησία ποτέ δεν τον παραδέχτηκε. Ο άγιος αυτός είναι ανύπαρκτος και μια μυθοπλασία δυτικής προέλευσης, δηλώνουν άνθρωποι της Εκκλησίας. Αλλά και η Καθολική Εκκλησία σε μια αναθεώρηση του γενικού εορτολογίου της, υποβίβασε την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου σε τοπική εορτή, επειδή δεν γνώριζε σχεδόν τίποτα για τον βίο του, πέρα από τα λίγα που είπαμε πιο πριν, για τους γάμους που τελούσε.
Όταν, όμως, ο ξενόφερτος άγιος άρχισε να μπαίνει για τα καλά και στη ζωή των Ελλήνων και η ημέρα αυτή να καθιερώνεται και στη χώρα μας ως η ημέρα των ερωτευμένων, εκπρόσωποι της Εκκλησίας πρότειναν να καθιερωθεί ως ημέρα των ερωτευμένων η γιορτή του Αγίου Υακίνθου, που γιορτάζεται στις 3 Ιουλίου.
Ο Υάκινθος καταγόταν από την Καισάρεια της Καπαδοκίας και υπηρετούσε ως κουβικουλάριος (θαλαμηπόλος) του ρωμαίου αυτοκράτορα Τραϊανού. Αν και άνθρωπος εμπιστοσύνης του αυτοκράτορα, ο Υάκινθος προσηλυτίσθηκε στον Χριστιανισμό, προκαλώντας την οργή του Τραϊανού, που όταν το έμαθε διέταξε να τον φυλακίσουν χωρίς να του δίνουν καθόλου φαγητό, εκτός κι αν ήθελε να φάει ειδωλόθυτα. Σαράντα μέρες πέρασε έτσι ο Υάκινθος, χωρίς να αγγίξει τα ειδωλόθυτα. Την 41η, όμως, παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο, σε ηλικία 20 ετών. Τώρα για ποιο λόγο θεωρήθηκε προστάτης των ερωτευμένων, θα σας γελάσω.
Στην ιδέα της καθιέρωσης της 3ης Ιουλίου ως ημέρα του έρωτα και της ποίησης διότι, πως να το κάνουμε, αυτά τα δύο πάνε μαζί, χεράκι - χεράκι έρωτας και ποίηση, πρωτοστάτησε ο γνωστός τραγουδοποιός από τα Ανώγεια της Κρήτης, Λουδοβίκος των Ανωγείων, που μαζί με άλλους υποστηρικτές της ιδέας για ελληνικοποίηση της γιορτής, προχώρησαν στην ανέγερση ενός ναού σε μια πανέμορφη τοποθεσία, σε υψόμετρο 1.200 μέτρων στον Ψηλορείτη. Μπροστά από το εκκλησάκι αυτό, που είναι το μοναδικό στην Ελλάδα αφιερωμένο στον Άγιο, κάθε καλοκαίρι πραγματοποιούνται εκδηλώσεις με το όνομα Υακίνθεια.
Το 2000 ο τότε Aρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, στην προσπάθειά του να φέρει πιο κοντά τη νεολαία στην εκκλησία, πρότεινε να εορτάζεται η γιορτή των ερωτευμένων στις 13 Φεβρουαρίου, ημέρα που η ορθοδοξία τιμά τη μνήμη των αποστόλων Ακύλα και Πρίσκιλλας. Και υπάρχει και μια τρίτη πρόταση, μάλλον από αρχαιόπληκτους, όπως εγώ, να εορτάζονται ως προστάτες των ερωτευμένων στις 14 Φεβρουαρίου ο Οδυσσέας και η πιστή του Πηνελόπη.
Θα ακολουθήσει poll σε λίγο.
Δεν ξέρω τι γνώμη έχετε και πως σας φάνηκαν τα προτεινόμενα σενάρια για ελληνικοποίηση της γιορτής, αλλά εγώ, που τρώω το μισό γιαούρτι χωρίς μέλι και το άλλο μισό με μέλι, γιατί δεν μπορώ να αποφασίσω ποιο μου αρέσει περισσότερο, θα ψήφιζα να καθιερωθούν όλες οι γιορτές.
Ο λόγος είναι ότι δεν νιώθω έτοιμη να παραιτηθώ από την γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου και γενικά δεν μου αρέσει η περιθωριοποίηση και το να κρατάμε αποστάσεις από τέτοια γεγονότα παγκόσμιας εμβέλειας. Μου θυμίζει λίγο τα κλειστά ισλαμικά καθεστώτα. Αυτά που λέγαμε πριν.
Εγώ αν μπορώ να έχω μια γνώμη, θα ψήφιζα να καθιερωθούν όλες οι προτεινόμενες ημέρες εορτασμού και να γιορτάζουμε και στις 14 και στις 13 και τον Ιούλιο και Βαλεντίνο και Υάκινθο και Ακύλα και Πρίσκιλλα και Οδυσσέα και Πηνελόπη. Γιατί να περιοριστούμε σε μία γιορτή, όταν μπορούμε να έχουμε τέσσερις; Γιατί να το κάνουμε εύκολο, όταν μπορούμε να το κάνουμε δύσκολο;
Και να σας πω και κάτι ακόμα; Για μένα, Every day is St. Valentine’s Day! Απόδειξη, όσοι με παρακολουθείτε στο facebook και στο blog, αλλά και στο twitter, θα δείτε ότι ποστάριζα καθημερινά θέματα be my valentine και Every day is St. Valentine’s Day, σχεδόν 2 εβδομάδες πριν την γιορτή! Για τέτοιο κόλλημα μιλάμε!
Έχοντας λοιπόν φτάσει στο σήμερα, εν έτει 2018, οι ερωτευμένοι ανά τον κόσμο, αλλά και στην Ελλάδα, συνεχίζουμε να γιορτάζουμε στις 14 Φεβρουαρίου και αυτό δεν φαίνεται να είναι κάτι που θα αλλάξει στο άμεσο μέλλον.
Πάντως να ξέρετε ότι παρά το ότι τα φώτα της δημοσιότητας έχουν εστιάσει στην ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, στην πραγματικότητα μιλάμε για εβδομάδα του Αγίου Βαλεντίνου, η οποία μάλιστα έχει ως εξής:
- Rose Day - February 7 γιατί το τριαντάφυλλο, χωρίς να υποβαθμίζονται τα άλλα λουλούδια, είναι το αναμφισβήτητο λουλούδι του έρωτα.
- Propose Day - February 8 η μέρα για σοβαρές δεσμεύσεις, for good and for worse.
- Chocolate Day - February 9 γιατί η σοκολάτα είναι ο πειρασμός και η απόλαυση σε ένα
- Teddy Day - February 10 ημέρα τρυφερότητας με σύμβολο με το αρκουδάκι, αν και πολλοί, αγόρια ιδίως, θα βολεύονταν και με πίτσα.
- Promise Day - February 11 ημέρα της υπόσχεσης, του «θα σ’ αγαπώ για πάντα» ή σχεδόν.
- Hug Day - February 12 γιατί μια αγκαλιά βοηθάει το ανοσοποιητικό, αλλά και περισσότερες αγκαλιές, το ίδιο κάνουν – δεν υπάρχει φόβος να υπερβούμε την συνιστώμενη δόση.
- Kiss Day - February 13 ημέρα του φιλιού, γιατί … έτσι.
- Valentine's Day - February 14 η κορύφωση με την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου
Σπίρτα, πιστεύω έχετε ακούσει για τους νόμους του Μέρφυ, αλλά όσοι δεν έχετε ακούσει θα σας πω εγώ. Πρόκειται για τους νόμους της γκαντεμιάς, που ενώ ακούγονται αστείοι, ταυτόχρονα είναι και εκνευριστικά ρεαλιστικοί και αν πούμε ότι προσπαθούμε να εξηγήσουμε τον έρωτα, καμιά αναζήτηση δεν θα είναι ποτέ πλήρης και σωστή, αν δεν δούμε τι έχει να πει γι αυτό ο Μέρφυ. Ο νόμος του Μέρφυ λοιπόν για την αγάπη, το σεξ και τον έρωτα, έρχεται να μας θυμίσει ότι αν είναι κάτι να πάει στραβά, θα πάει, ότι και αν κάνουμε. Γιατί;
- Γιατί όλοι οι καλοί είναι πιασμένοι. Αν κάποιος δεν είναι πιασμένος, υπάρχει λόγος! Λογικό, όσο και τραυματικό μου ακούγεται αυτό.
- Αν πάλι κάτι φαίνεται πολύ καλό για να είναι αληθινό, μάλλον είναι.
- Αν μια γυναίκα νομίζεις ότι αξίζει, υπάρχει πάντα ένας άντρας δίπλα της που το επιβεβαιώνει. Ισχύει και αντίστροφα.
- Τα λεφτά δεν αγοράζουν τον έρωτα και την αγάπη, αλλά σίγουρα σε φέρνουν σε μια καλή διαπραγματευτική θέση!
- Όσο πιο όμορφη είναι μια γυναίκα, τόσο πιο εύκολο είναι να την αφήσεις χωρίς τύψεις!
- Υπάρχουν πολλά πράγματα καλύτερα από το σεξ, και πολλά χειρότερα από αυτό, αλλά σίγουρα τίποτα δεν είναι σαν αυτό.
- Αγάπα τον γείτονα σου, αλλά πρόσεχε μη σε πιάσουν!
- Μια γυναίκα δεν ξεχνά ποτέ τους άντρες που θα μπορούσε να έχει. Ένας άντρας δεν ξεχνάει ποτέ τις γυναίκες που δεν μπόρεσε να έχει.
- Το σεξ στην τηλεόραση δεν είναι βλαβερό. Εκτός και πέσεις από την τηλεόραση.
- Όταν σου λέει ότι πρέπει να μιλήσετε για το που πάει η σχέση σας, το πιο πιθανό είναι ότι δεν πάει πουθενά.
- Τα καλά κορίτσια είναι στο κρεβάτι από τις οκτώ, για να μπορούν να είναι πίσω στο σπίτι στις 11.
- Η πλειοψηφία των ανθρώπων λατρεύει τις αγκαλιές, τις θωπείες και τα αγγίγματα. Εκτός αν είσαι σε λεωφορείο, σε ώρα αιχμής, όπου εκεί τα ποσοστά των ανθρώπων που απολαμβάνουν τα αγκαλιάσματα, τις θωπείες και το άγγιγμα, πέφτουν στο μηδέν.
- Αν οι μόνοι άνθρωποι που σου ζητούν να παντρευτείς είναι οι γονείς σου, τότε μάλλον υπάρχει κάποιο πρόβλημα.
- Η κυριότερη αιτία διαζυγίων είναι ο γάμος. Η εναλλακτική του διαζυγίου είναι ο φόνος.
- Ο έρωτας είναι ο θρίαμβος της φαντασίας απέναντι στην λογική. Όταν ο έρωτας σου χτυπάει την πόρτα, η λογική πηδάει από το παράθυρο.
- Τα αγόρια και οι άντρες έχουν ένα κοινό: την ηλικία!
Λουλούδια λοιπόν, καρδούλες, σοκολατάκια, αρκουδάκια, I love you και ένα σωρό άλλα τη μέρα του Αγ. Βαλεντίνου κατακλύζουν τις βιτρίνες, τους δρόμους και τα χέρια των ερωτευμένων, που γιορτάζουν την 14η Φεβρουαρίου. Οι επικριτές της γιορτής όμως λένε, ότι αν δεν σε σκοτώσει η μοναξιά τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, έρχεται η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου να σκοτώσει όσους λίγους επέζησαν.
Η παγκόσμια γιορτή των ερωτευμένων κάνει τον Φλεβάρη το χειρότερο μήνα γι' αυτόν ή αυτήν που η αγάπη του/ης δεν είχε Happy End και το να βλέπεις ζευγαράκια χαρούμενα να αγκαλιάζονται και να φιλιούνται, ανθοδέσμες, μπαλόνια και αρκουδάκια με I love you είναι από καταθλιπτικό έως εξοργιστικό. Τι γίνεται με τους εργένηδες λοιπόν; Υπάρχει οδηγός επιβίωσης για την ημέρα αυτή; Βοηθάει η υπομονή;
Κατ’ αρχήν αποφύγετε το facebook και κάθε μορφή κοινωνικής δικτύωσης. Τα σόσιαλ μήντια απαιτούν να ξέρουν, αν είσαι μόνος σου ή όχι. Θέλουν να ξέρουν με όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες πως πέρασες τη μέρα, τι έκανες και τι δεν έκανες, σε βαθμό ενοχλητικό, όταν εσύ στο μεταξύ δεν έχεις κάνει τίποτα. Κλείστε pc, laptop, κινητά και κοιτάξτε να περάσετε καλά.
Εάν είστε πρόσφατα χωρισμένοι και είχατε συνηθίσει να γιορτάζετε τη συγκεκριμένη ημέρα, είστε στην ομάδα «υψηλού κινδύνου», ένα κλικ δηλαδή από το να στείλετε μεθυσμένα μηνύματα σε ότι υπάρχει στις επαφές σας από πρώην, που ζει περπατάει και αναπνέει. Μη!
Ξέρουμε ότι η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, δεν είναι τίποτα άλλο από μία ευκαιρία για να γίνει λίγος τζίρος. Σκεφτείτε το θετικό της υπόθεσης ότι δηλαδή τουλάχιστον εσείς αυτή τη φορά, δεν συμμετέχετε σ’ αυτό το πανηγύρι.
Αν πάλι ανήκετε στην κατηγορία εκείνων, που επιθυμούν διακαώς να γιορτάσουν την ημέρα αυτή, βγείτε, διασκεδάστε και το κρίμα στο λαιμό σας. Απλά να θυμάστε ότι στον κόσμο δεν υπάρχουν ωραίοι και άσχημοι άνθρωποι, αλλά άνθρωποι που πίνουν ή δεν πίνουν.
Στην περίπτωση που είστε εργένης από επιλογή, είστε το απόλυτο «είδωλο» της ημέρας, και η εξαίρεση στον κανόνα. Αγοράστε στον εαυτό σας ένα δώρο και θυμηθείτε να αποφύγετε τα «ζευγαράκια». Όσο συνειδητοποιημένοι και αν είστε, ε, δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα λυγίσετε.
Θα θυμάστε ίσως ότι την προηγούμενη Παρασκευή το γατί σας έκανε σκασιαρχείο. Επαγγελματικές και άλλες υποχρεώσεις το κράτησαν μακριά σας και σας ενημέρωσε με μια ανάρτηση που είχε για επικεφαλίδα The Artist will not be present.
Αφήνοντας κατά μέρος, ασχολίαστο το artist, που μας δείχνει ότι το γατί θεωρεί τον εαυτό του καλλιτέχνη ή μάλλον έχει αυτοαναγορευθεί σε καλλιτέχνη, θα ήθελα να σας εξηγήσω, τι ήταν αυτό που με υποκίνησε και επιλέχτηκε αυτή η επικεφαλίδα, αυτός ο τίτλος στην ανάρτηση.
Κατ’ αρχήν να πω ότι ο τίτλος είναι δάνειο από την περίφημη art performance της Marina Abramovic, στην ΜΟΜΑ της Ν. Υόρκης. ΜΟΜΑ για όσους δεν το ξέρουν είναι τα αρχικά για το Museum Of Modern Art, ένα από τα πιο εντυπωσιακά μουσεία σύγχρονης τέχνης παγκοσμίως.
Εκεί λοιπόν στην ΜΟΜΑ διοργανώθηκε η art performance The Artist IS Present, με την Marina Abramovic να κάθεται επί 7 ώρες σε μια καρέκλα, 750 ώρες συνολικά, με τους επισκέπτες να κάθονται απέναντι της και να κοιτάζονται απλά στα μάτια, μένοντας σιωπηλοί.
Δεν θα επεκταθούμε στο αν αυτή η οπτική αλλά σιωπηλή επικοινωνία του καλλιτέχνη με το κοινό, είναι τέχνη ή όχι. Εξάλλου οι ουρές των επισκεπτών, που περίμεναν με τις ώρες και υπό βροχή την σειρά τους να κοιταχτούν στα μάτια με τον καλλιτέχνη, τα δάκρια του κόσμου, οι λυγμοί σε κάποιες περιπτώσεις, τα χαμόγελα σε κάποιες άλλες, μετά από λίγα λεπτά κοιτάγματος, αποδεικνύουν ότι κάτι πολύ βαθύ συνέβη στην διάρκεια αυτής της παράστασης, να την πούμε έτσι. Λίγα λεπτά να κοιταχτούμε, χωρίς να μιλάμε, ίσως είναι κάτι που λείπει από τη ζωή μας.
Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το θέμα μας είναι ότι η Marina στα πλαίσια αυτής της performance, συναντήθηκε για πρώτη φορά, ύστερα από 22 χρόνια με τον Ulay. Τώρα θα μου πείτε, ποιος είναι πάλι αυτός και τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον έρωτα, την γιορτή των ερωτευμένων, τους ερωτευμένους κλπ.
Υπομονή!
Για να το πιάσουμε το πράγμα από την αρχή, η Marina Abramobic και ο Ulay, ήταν ζευγάρι στη ζωή, αλλά και εικαστικοί καλλιτέχνες και οι δύο ανατρεπτικοί, με τα όσα λίγα γνωρίζουμε περί τέχνης, οι παραστάσεις τους ήταν περισσότερο εικαστικά πειράματα, παρά καλλιτεχνικά δρώμενα.
Το ζευγάρι έγινε γνωστό για την προσπάθεια του να χαρτογραφήσει τα όρια της αγάπης και της συμβίωσης μέσω της ζωντανής αναπαράστασης, προσπαθώντας παράλληλα να τοποθετήσει την περφόρμανς ως τέχνη ισάξια με τις υπόλοιπες. Στις παραστάσεις τους, μελετούσαν ακραίες καταστάσεις, φτάνοντας το σώμα τους συχνά στα όρια της εξόντωσης και δεν ήταν λίγες οι φορές που έβαλαν και σε κίνδυνο τη ζωή τους, στα πλαίσια αυτής της εξερεύνησης, όπως την αποκαλούσαν.
Όμως ούτε αυτό είναι το θέμα μας. Κάποια στιγμή οι δύο καλλιτέχνες ήταν δύσκολο να ζουν μαζί, με αποτέλεσμα, έπειτα από 12 χρόνια μαζί, αποφασίζουν το τέλος της σχέσης τους, κάνοντας τον χωρισμό τους, ίσως τον πιο εντυπωσιακό και συμβολικό χωρισμό που έχει σημειωθεί στην εποχή μας, πιθανώς και στην ιστορία της τέχνης.
«Το Μεγάλο Περπάτημα» ήταν μια από τις πιο γνωστές τους παραστάσεις, αλλά και ταυτόχρονα η τελευταία τους (1988), όταν οι δύο τους αποφάσισαν να διασχίσουν το Σινικό Τείχος, ξεκινώντας ο καθένας από διαφορετικές άκρες, μέχρι να συναντηθούν κάπου στη μέση.
Το εικαστικό αυτό το προετοίμαζαν οκτώ χρόνια, όσο χρειάστηκε να βγουν όλες οι απαραίτητες άδειες από τις κινεζικές αρχές. Το αρχικό πλάνο, ήταν να διασχίσουν από τις δύο άκρες το τείχος, να βρεθούνε στη μέση και να παντρευτούν. Αλλά μετά τα οκτώ χρόνια που χρειάστηκαν, η σχέση τους είχε πια ατονήσει και ο τρόπος αυτός της φάνηκε ως το πιο ρομαντικό τέλος αυτής της παράξενης σχέσης, που ήταν γεμάτη από ασταμάτητη δημιουργία, ενέργεια και ερωτική έλξη.
Όπως λέει η ίδια, «Χρειαζόμασταν μια συγκεκριμένη μορφή του τέλους. Μετά από αυτή την τεράστια απόσταση που περπατήσαμε ο ένας προς τον άλλον, αυτό το τέλος ήταν πιο δραματικό, πιο πολύ έμοιαζε με φιλμ … γιατί στο τέλος είσαι πραγματικά μόνος, ότι και να κάνεις» .... «Αυτό το περπάτημα μετατράπηκε σε ένα πλήρες προσωπικό δράμα. Ο Ουλάι ξεκίνησε από την έρημο Γκόμπι (άντρας – φωτιά) κι εγώ από την Κίτρινη Θάλασσα (γυναίκα, στοιχείο νερού). Αφού περπατήσαμε ο καθένας μας 2.500 χιλιόμετρα, συναντηθήκαμε στη μέση και είπαμε ένας στον άλλον το τελευταίο αντίο».
Και δεν ξανασυναντήθηκαν ποτέ, ούτε μία φορά, στα χρόνια που ακολούθησαν.
Μια δυνατή ιστορία αγάπης θα σκεφτείτε, με άσχημο τέλος. Όμως το δεν ξανασυναντήθηκαν ποτέ είναι σχετικό. Ποιητική αδεία ποτέ. Ποτέ για τα επόμενα 22 χρόνια. Συναντήθηκαν ξανά στη ΜΟΜΑ, στην performance της Μαρίνας The Artist is Present, όπου ο Ulay, ως επισκέπτης πια, ήρθε και κάθισε απέναντι της για ένα λεπτό.
Η Μαρίνα δεν γνώριζε ότι ο Ουλάι ήταν εκεί στο χώρο, με σκοπό να τη συναντήσει μετά από 22 χρόνια και το όλο περιστατικό γέμισε τον κόσμο που το παρακολούθησε στο χώρο της έκθεσης, με συναισθήματα δέους για τη συνάντηση αυτών των δύο ιερών τεράτων της σύγχρονης Τέχνης. Εκείνος κάθισε σιωπηλός απέναντί της και η στιγμή που η Μαρίνα ανοίγει τα μάτια να κοιταχτούν και τον βλέπει, είναι κάτι που δεν είναι εύκολο να το περιγράψεις με λόγια. Τα δάκρια που ανέβηκαν στα μάτια τους ήταν το λιγώτερο.
Αυτό το καλλιτεχνικό μονόλεπτο ήταν η πρώτη επανασυνάντησή τους από τότε που οι δρόμοι τους χωρίστηκαν, στη μέση του Σινικού Τείχους. Το βίντεο από την συνάντηση αυτή έγινε viral, δείχνοντας και τους δύο βαθιά συγκινημένους, με την Abramovic, να προσπαθεί να συνεχίσει την performance, μετά από αυτό, αλλά να εμφανίζεται σχεδόν ανήμπορη να συγκρατηθεί, παλεύοντας με τον εαυτό της, πίσω από τα δάκρυά της. Το βίντεο πραγματικά πολύ δυνατό, προκάλεσε ρίγη συγκίνησης σε όλο τον κόσμο, όπου προβλήθηκε.
Τι μας λέει αυτό; Αν επιχειρούσαμε να εξηγήσουμε τον έρωτα, που δεν θα το επιχειρήσουμε, αλλά λέμε αν, κάποιες σχέσεις είναι τόσο δυνατές που τόχουν γραμμένο να συγκλονίζουν τον κόσμο και όταν απλά κοιτάζονται ξανά για ένα λεπτό στα μάτια, μετά από 22 χρόνια. Και αυτό μας κάνει δύο τα κρατούμενα.
Και όπως λέει και το τραγούδι που ακολουθεί, που γράφτηκε γι αυτή την ιστορία ειδικά, καθώς εκείνος γύρισε την πλάτη στο τείχος να φύγει, άραγε, άκουσε καλά; Την άκουσε να τον φωνάζει με το όνομα του;
Και αυτή από την μεριά της, γυρίζοντας να φύγει, αναρωτήθηκε, άραγε την άκουσε Εκείνος, που φώναξε το όνομα του;
Και νάτοι τώρα και οι δύο εκεί, καθώς αυτός σηκώνεται να φύγει, τα μάτια της φωνάζουν το όνομα του ...
Και τώρα που βρήκαμε τον ρομαντικό ρυθμό μας, θα σας διαβάσω ένα άλλο κείμενο, το οποίο ναι μεν, δεν έχει πουθενά την λέξη αγάπη, αλλά εγώ δεν ξέρω, το βρίσκω βαθιά ερωτικό. Είναι του Ρομπ Ράιαν. Ο Ρομπ Ράιαν είναι ένας Κυπριακής καταγωγής εικαστικός καλλιτέχνης, ο οποίος ζει και εργάζεται στο Λονδίνο και έγινε γνωστός με την χαρτοκοπτική ή τουλάχιστον με αυτή τον γνώρισα εγώ. Έλαβε μέρος στην έκθεση Slash, Paper Under the Knife, που πολύ πρόχειρα σημαίνει χαρακιά, χαρτί κάτω από το μαχαίρι, μια έκθεση που όμως έγινε στη ΜAD, το μουσείο τεχνών και σχεδίου επίσης στην Νέα Υόρκη.
Το έργο που του χάρισε την αναγνώριση έχει για τίτλο του Can we? Shall we? Που σημαίνει Μπορούμε; Θα το κάνουμε;
Διαβάζω για σας με μετάφραση δική μου:
Μια μέρα πολύ σύντομα, ας φύγουμε μακριά μαζί, μόνο εσύ και εγώ.
Μπορούμε; Θα το κάνουμε;
Θα καλέσουμε στη δουλειά ότι είμαστε άρρωστοι μια μέρα και θα ταξιδέψουμε στη θάλασσα και θα κρατάμε τα χέρια όλη την ημέρα.
Μπορούμε; Θα το κάνουμε;
Θα φάμε τα σάντουιτς μας στο τρένο, θα μεθύσουμε με τον καθαρό αέρα και θα γυρίσουμε σπίτι κουρασμένοι και δεν θα το πούμε σε κανέναν ....
Ποτέ.
Can We? Shall We?
One day very soon, let us go away together just you and me.
Can We? Shall We?
Call in sick one day and travel to the sea and hold hands all day.
Can We? Shall We?
Eat our sandwiches on the train, get drunk on fresh air and come home tired and never tell anyone …
Ever.
Τι όμορφη εικόνα; Τι όμορφο μυστικό; Να μην το πεις σε κανένα. Ποτέ!
Λέει πουθενά τη λέξη αγάπη; Πουθενά! Όμως είναι διάχυτη η αγάπη, παντού σε όλο το κείμενο και στις εικόνες.
Τι γλυκό να σ’ αγαπούν!
Και ας μην σου το λένε.
Είπα ότι δεν θα σας διαβάσω ποίηση, αν δεν είναι απαραίτητο και αν δεν με αναγκάσετε. Όμως άλλαξα γνώμη, βλέποντας ένα ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ. Εξάλλου τι Κεραμιδόγατο θα ήμουν, αν δεν άλλαζα γνώμη κάθε δευτερόλεπτο; Θα ήμουν η ντροπή και το όνειδος των κεραμιδόγατων! Και όπως το βλέπω τώρα, δεν ξέρω για αργότερα, η ποίηση είναι απαραίτητη, αν μιλάμε για τον έρωτα.
Πρόκειται για ένα από τα ποιήματα του Ναζίμ Χικμέτ, Τα ποιήματα των 9 – 10 μμ, γραμμένα από τις φυλακές της Προύσας, το 1945. Ο ίδιος γράφει στην γυναίκα του μέσα από τις φυλακές:
«Άκου να δεις τι κάνω. Όλη μέρα δουλεύω την μετάφραση (…), διορθώνω τα «Τοπία», τα επεξεργάζομαι. Από τις εννιά το βράδυ και μετά δε σκέφτομαι παρά μόνο εσένα. Μη νομίσεις πως δεν σε σκέφτομαι τις άλλες ώρες. Μα από τις εννιά και μετά δε σκέφτομαι τίποτε άλλο εκτός από εσένα, και μεταξύ εννιά και δέκα, μια ώρα σου γράφω ποιήματα. Τους έδωσα τον τίτλο «τα ποιήματα των 9 - 10 μμ, γραμμένα για την Πιραγιέ». Άρχισα να γράφω από τα τέλη του Σεπτέμβρη … »
Το ποίημα αυτό να σημειώσω ότι το έχει μελοποιήσει ο Θάνος Μικρούτσικος σε μια από τις μουσικές του δουλειές, «τα πολιτικά», σε ερμηνεία της Μαρίας Δημητριάδη.
Διαβάζω:
Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει.
Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα.
Τις πιο όμορφες μέρες μας, δεν τις έχουμε ακόμα ζήσει
Κι αυτό που θέλω να σου πω, το πιο όμορφο απ’ όλα …
Δεν στο ‘χω πει ακόμα …
Γιατί όπως και να το δεις, η αγάπη δεν είναι κάτι που εκφράζεται εύκολα με λόγια. Ακόμα - ακόμα ούτε με τις πράξεις δεν εκφράζεται τόσο καλά. Δεν εκφράζεται! Δεν μπορείς να την εκφράσεις, δεν μπορείς να την αποδώσεις, δεν μπορείς να την δικαιολογήσεις. Ένας ακόμα λόγος που με κάνει να λέω ότι την αγάπη δεν μπορείς να την εξηγήσεις και μην προσπαθήσεις καν.
Έχουμε τρία τα κρατούμενα ή έχασα τον λογαριασμό;
Σαν μια τελευταία προσπάθεια να εξηγήσουμε αυτό το φαινόμενο που λέμε έρωτα, θα ήθελα να σας μεταφέρω το Λαχταρώ (Crave). Το Λαχταρώ είναι ένα ερωτικό μονόπρακτο της Αγγλίδας Sarah Kane, που αυτοκτόνησε στην ηλικία των 28 ετών το 1999. Η Σάρα Κέην πέθανε τραγικά, δεν άντεξε τον κόσμο, ήταν γυμνή, απροστάτευτη, όπως γυμνά είναι και τα έργα της, τρομαγμένα και τρομερά, γράφει γι’ αυτήν ο Χάρολντ Πίντερ.
Το Crave (Λαχταρώ) είναι το προτελευταίο έργο που έγραψε η Σάρα Κέην πριν από την αυτοκτονία της τον Φεβρουάριο του 1999 και είναι ένα έργο που ξεχειλίζει από έρωτα, επιθυμία, αγάπη και αφοσίωση. Αν και θεατρικό, μοιάζει με ποίημα λυρικό και τρυφερό, απλό στην διατύπωση, αλλά γεμάτο πάθος.
Διαβάζει για μας η ακροάτρια και φίλη Elina Mizithra.
Ακούμε.
Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου.
Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου,
Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου,
Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό,
Και να σου δίνω τα ρούχα μου, και να σου λέω πόσο μ’ αρέσουν τα παπούτσια σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο,
Και να σου τρίβω το σβέρκο σου,
Και να φιλώ τα πόδια σου,
Και να σου κρατώ το χέρι σου,
Και να βγαίνουμε για φαγητό, και να μη με νοιάζει που θα μου τρως το δικό μου,
Και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου, και να σου κουβαλάω τα ντοσιέ σου,
Και να γελάω με την παράνοια σου.
Και να σου δίνω κασέτες που δεν θα τις ακούς, και να βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες, και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες, και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο, και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι, και να σηκώνομαι πρώτη για να σου φέρω καφέ και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν,
Και να πηγαίνουμε για καφέ στο Φλοράντ τα μεσάνυχτα,
Και να σ’ αφήνω να μου κάνεις τράκα τσιγάρα,
Και να μην καταφέρνω ποτέ να βρω ένα σπίρτο,
Και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση χτες το βράδυ,
Και να μη γελάω με τα αστεία σου, και να σε θέλω το πρωί αλλά να σ’ αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα.
Και να φιλάω την πλάτη σου, και να χαϊδεύω το δέρμα σου.
Και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες και να καπνίζω, ώσπου να γυρίσει σπίτι ο διπλανός σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ,
Και να τρελαίνομαι όταν αργείς,
Και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα,
Και να σου χαρίζω ηλιοτρόπια,
Και να πηγαίνω στο πάρτι σου και να χορεύω ώσπου να πέσω ξερός,
Και νάμαι δυστυχισμένος όταν έχω άδικο,
Και νάμαι ευτυχισμένος όταν με συγχωρείς,
Και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου,
Και να παρακαλάω να σ’ ήξερα μια ζωή.
Και ν’ ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου,
Και να νοιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου,
Και να τρομάζω όταν θυμώνεις, και τόνα σου μάτι να κοκκινίζει και το άλλο γαλάζιο,
Και να σ’ αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία,
Και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς,
Και να σε θέλω όταν σε μυρίζω,
Και να σε πληγώνω όταν σε αγγίζω.
Και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου, και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι,
Και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στήθος σου,
Και να σε πλακώνω και να σε πνίγω τις νύχτες,
Και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις τις κουβέρτες, και να ζεσταίνομαι όταν δεν μου τις παίρνεις,
Και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς,
Και να μην καταλαβαίνω όταν λες ότι σε απορρίπτω,
Και ν’ αναρωτιέμαι πως σου πέρασε ποτέ απ’ το νου ότι εγώ θα μπορούσα ποτέ να σε απορρίψω,
Και ν’ αναρωτιέμαι ποιος είσαι αλλά να σε δέχομαι έτσι όπως είσαι,
Και να σου λέω για το μαγεμένο δάσος, τον άγγελο του δέντρου, το παιδί που πέρασε πετώντας τον ωκεανό επειδή σ’ αγαπούσε,
Και να σου γράφω ποιήματα, και να αναρωτιέμαι γιατί δεν με πιστεύεις,
Και να σ’ αγαπάω τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια,
Και να θέλω να σου πάρω ένα γατάκι που θα το ζηλεύω γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα,
Και να μη σ’ αφήνω να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις,
Και να σου αγοράζω δώρα που εσύ δεν τα θέλεις, και πάλι να τα παίρνω πίσω,
Και να σου λέω να παντρευτούμε, και συ να μου λες πάλι όχι,
Αλλά εγώ να στο λέω και να στο ξαναλέω, γιατί όσο κι αν νομίζεις πως δεν το λέω σοβαρά εγώ πάντα σοβαρά το έλεγα, από την πρώτη φορά που στο είπα,
Και να τριγυρίζω στη πόλη και να τη νοιώθω άδειος χωρίς εσένα,
Και να θέλω ότι θέλεις,
Και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής,
Και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου,
Και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο
Και να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω
Και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς,
Και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν, κι ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απ’ ζωή σου,
Και να ξεχνάω ποιος είμαι,
Και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί,
Και κάπως με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο
Τον ακάθεκτο
Τον ακατάλυτο
Τον ακατάσβεστο
Τον μεταρσιωτικό
Τον ψυχαναλυτικό
Τον άνευ όρων τον τα πάντα πληρούντα, τον δίχως τέλος και δίχως αρχή,
ΕΡΩΤΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ__
Αν επιμείνουμε να εξηγήσουμε και να περιγράψουμε με λόγια το ακατάληπτο αυτό φαινόμενο, τον ρομαντικό έρωτα, κάπως έτσι θα τον περιγράφαμε, όπως στο Crave. Γιατί αυτό είναι ο έρωτας. Πολλά, μικρά πράγματα, τίποτα το θεαματικό, τίποτα το θορυβώδες. Δεν είναι πάντα Romeo and Juliet, δεν θα ακούσουμε να πέφτουν κανονιοβολισμοί από τον Λυκαβηττό ούτε θα δούμε τίποτε πυροτεχνήματα ή φωτεινές επιγραφές να αναβοσβήνουν. Πεταλούδες στο στομάχι, φτερουγίσματα στο στήθος και ένας γλυκός πόνος, ίσως.
Και στον έρωτα ημίμετρα δεν χωρούν. Ή βουτάς με τα μούτρα, ή το ξεχνάς το θέμα. Αυτό.
Σπίρτα μου, η δίωρη αναζήτηση μας έφτασε στο τέλος της. Σας αφήνω στις σκέψεις σας, χωρίς επίλογο, μην σας χαλάσω το φήλινκ, με ένα τελευταίο μουσικό κομμάτι μόνο, για τον δρόμο, σαν κατακλείδα όλων αυτών των ιστοριών αγάπης που είπαμε απόψε.
Θα μ’ αγαπάς ακόμα, όταν δεν θα είμαι πια νέα και όμορφη;
Lana Del Rey - Young and Beautiful.
Χρόνια Πολλά σε όσους γιόρταζαν!
DON'T MESS WITH CATS - They are lions in disguise
On Air: κάθε Παρασκευή στις 7 το βράδυ
On Replay: Σάββατο πρωί στις 10, αχάραγα με τον πρώτο καφέ. Bring the cake!
On Replay: Σάββατο πρωί στις 10, αχάραγα με τον πρώτο καφέ. Bring the cake!
Το post γρατζουνίστηκε responsibly από το * Κεραμιδόγατο
Όσοι δεν πρόλαβαν τις ζωντανές εκπομπές, οι εκπομπές διατίθενται στο Mixcloud, σε πακέτο για το σπίτι ;-)
- Get link
- Other Apps
