Read My Lips! Not my shirt! MY LIPS!!! 08.12.2017 I love you, you're perfect, now change!!!
on
Get link
Facebook
Twitter
Pinterest
Email
Other Apps
I LOVE YOU, YOU'RE PERFECT, NOW CHANGE!!!
Καλά μου Σπίρτα, καλησπέρα! Δεν είμαι σίγουρη που σας βρίσκει η σημερινή, με τι ασχολείστε και ποια είναι η διάθεση σας, αλλά γεγονός είναι ότι με λιγώτερο από 20 ημέρες πριν τα Χριστούγεννα, εεε, δεν μπορεί, μια αισιοδοξία την έχουμε σίγουρη, πιστεύω.
Κατ’ αρχήν η πόλη στολίστηκε, τα βράδια μας φωτίστηκαν, οι βιτρίνες υποσχετικές και οι άνθρωποι στους δρόμους. Το προσέξατε ότι κάθε παραμονές εορτών μας πιάνει ένα κάτι και παίρνουμε τους δρόμους; Δεν εξηγείται αλλιώς η τρελή κίνηση των ημερών. Κάτι μας πιάνει. Αλλά εντάξει, δεν είδα και κανένα να πτοείται από την κίνηση και να κάθεται στο σπίτι του. Την άλλη μέρα πάλι τους δρόμους παίρνουμε.
Το αποτέλεσμα τώρα όλων αυτών των επιδρομών γνωστό. Ξεκινάς με τις καλύτερες των προϋποθέσεων και με την αγοραστική διάθεση στα ύψη, αποφασισμένος ότι φέτος δεν θα κάνεις τις ίδιες βλακείες με πέρυσι και καταλήγεις με καμιά δεκαριά σακούλες να αναρωτιέσαι, αν πραγματικά χρειαζόσουν ντολμαδοπαρασκευαστή, Χριστουγεννιάτικη γραβάτα με ταράνδους και τρίτη φάτνη στο σπίτι.
Να σας πω όμως κάτι; Δεν πειράζει. Για μένα όλη η πρόκληση βρίσκεται στο να ξεκολλάμε λίγο από το καταναλωτικό κόλλημα που τρώμε κάθε τέτοιες μέρες, παραμονές εορτών και να κοιτάμε και λίγο πέρα από τον αφαλό μας.
Δεν βρίσκεται το πρόβλημα στο οτιδήποτε, το οποίο καλώς ή κακώς αγοράσαμε για μας. Το πρόβλημα βρίσκεται στο να ασχολούμαστε μόνο με μας. Με καταλαβαίνετε τι θέλω να πω, έτσι δεν είναι; Με καταλαβαίνετε, είμαι σίγουρη. Σπίρτα είσαστε.
Όλη αυτή λοιπόν η εισαγωγή που προηγήθηκε, ήταν για να σας πω για τον Ραδιομαραθώνιο που ετοιμάζουμε εμείς εδώ στο Spirto Web Radio πυρετωδώς αυτές τις μέρες. Κάθε χρόνο λίγο πριν τα Χριστούγεννα, εδώ και έξη χρόνια, το spirto δείχνει το κοινωνικό του προφίλ και διοργανώνει ένα ραδιοφωνικό μαραθώνιο με κεντρικό του θέμα τον συνάνθρωπο. Όχι τον συνάνθρωπο γενικά, αλλά τον αναξιοπαθούντα συνάνθρωπο, αυτόν που οι συνθήκες δεν του επέτρεψαν ή μάλλον του στέρησαν βασικά αγαθά, όπως είναι τα προς το ζην, όπως είναι η οικογένεια, όπως είναι η υγεία, όπως είναι το αναφαίρετο δικαίωμα να ζει στον τόπο του κλπ κλπ
Διπλός όπως κάθε χρόνο και αυτός ο ραδιομαραθώνιος του Σπίρτου, έχει στο επίκεντρο του, δύο φορείς που έχουν δώσει πολλά χαμόγελα. Το Χαμόγελο του παιδιού και τον Σύλλογο Πρόληψης Παιδικών Ατυχημάτων – Αγάπη για ζωή. Περισσότερο γνωστός ο πρώτος, το Χαμόγελο του Παιδιού, λιγώτερο γνωστός ο δεύτερος σύλλογος, Αγάπη για ζωή, αλλά με εξ ίσου αξιόλογη δράση, και οι δύο οργανισμοί είναι ταγμένοι στον συνάνθρωπο.
Δεν ζητούν πολλά, λίγα λεπτά από τον χρόνο μας ζητάει το Χαμόγελο του Παιδιού και ένα sms από τα εκατοντάδες που στέλνουμε καθημερινά και χωρίς να έχουμε σοβαρό λόγο. Λίγα είδη πρώτης ανάγκης από το super-market, ότι μπορεί ο καθένας, είναι αυτά που βοηθάνε τον οργανισμό να συνεχίζει το πολύ σημαντικό έργο του, τα τελευταία 20+ χρόνια που δραστηριοποιείται για να καλύψει βασικές ανάγκες παιδιών, που δεν στάθηκαν τόσο ευνοημένα από την τύχη. Πλαστικά καπάκια ζητάει ο σύλλογος Αγάπη για Ζωή, από αυτά που πετάμε καθημερινά, τα οποία μετατρέπει σε αναπηρικά αμαξίδια, προορισμένα για άτομα με κινητικά προβλήματα, που τα έχουν απόλυτη ανάγκη και δεν μπορούν να τα αποκτήσουν.
Στο Spirto Web Radio πιστεύουμε ότι όλοι στο βάθος μας έχουμε ευαισθησίες και ότι συχνά το μόνο που χρειάζεται είναι κάποιος να μας το θυμίσει. 23 Δεκεμβρίου λοιπόν, ημέρα Σάββατο και από ώρα 11 το πρωί, παίρνουμε τα παιδιά μας, τα ανίψια μας, τα εγγόνια μας, όσοι έχουμε και ανεβαίνουμε Κηφισιά. Συνδυάζουμε τα ψώνια μας με ένα περίπατο στην Χριστουγεννιάτικη Κηφισιά και επισκεπτόμαστε και το Spirto που την μέρα εκείνη θα φιλοξενείται στο Εμπορικό Κέντρο Μελά, απέναντι από το Άλσος της Κηφισιάς.
Μαθαίνουμε έτσι στα παιδιά να νοιάζονται, να μη μένουν απαθείς στην ενήλικη ζωή τους, μπροστά στην ανθρώπινη ανάγκη, να προσφέρουν, να μάθουν ότι και το λίγο, μερικές φορές είναι πολύ και ότι από το τίποτα, κάποιες φορές γίνονται θαύματα. Χριστουγεννιάτικα θαύματα.
Λοιπόν Σπίρτα, μετά από μια μακριά περίοδο επαναλήψεων που σκοπό είχαν την εμπέδωση της διδακτέας ύλης, όλα όσα είπαμε δηλαδή την προηγούμενη σαιζόν, είμαστε πια έτοιμοι πιστεύω να καταπιαστούμε με καινούρια θέματα.
Σκεφτόμουν αυτές τις μέρες και με απασχόλησε αρκετά, το να είσαι ο εαυτός σου, που ακούμε συχνά. Όλοι οι άλλοι ρόλοι είναι πιασμένοι, είχε πει ο Όσκαρ Γουάιλντ. Να είσαι ο εαυτός σου, να μην προσπαθείς να αρέσεις καλά και σώνει. Να λες όχι, να υποστηρίζεις τα θέλω σου. Το έχουμε ξαναπεί, ωραία η συνθηματολογία, σε κάποιους από μας μπορεί και να φανεί χρήσιμο να ακούν τέτοια συνθήματα, όμως αν δεν καταλάβουμε απόλυτα, τι σημαίνει το κάθε τι που ακούμε, δεν θα μας βοηθήσει πάρα πολύ, να ξέρετε.
Είχαμε κάνει εκτενή ανάλυση σε παλαιότερη εκπομπή, γι αυτούς τους τύπους που πιστεύουν, ότι το να είσαι ο εαυτός σου, σημαίνει να φέρεσαι όπως θέλεις, να μιλάς όπως θέλεις, να πετάς ότι κοτσάνα σου έρθει στο κεφάλι, χωρίς να σκέφτεσαι και χωρίς να σε νοιάζει ο αντίκτυπος που έχει στους άλλους και, προσέξτε το εδώ, να συμπεριφέρεσαι γενικά, σαν οι άλλοι γύρω σου να είναι περίπου αόρατοι. Χωρίς δηλαδή να υπολογίζεις κανένα και τίποτα.
Όμως ξέρετε κάτι; Οι αρχαίοι Έλληνες τα έχουν πει όλα, όσα χρειάζεται στη ζωή του ο άνθρωπος και η ελληνική γλώσσα έχει την κατάλληλη λέξη για το κάθε τι, βοηθώντας στην διάκριση ανάμεσα στις διάφορες έννοιες. Άλλο πράγμα λοιπόν είναι ο αυθεντικός, ντόμπρος άνθρωπος, που δεν παριστάνει κάτι, αλλά είναι κάτι και άλλο πράγμα ο προπέτης, ο αλαζόνας, ο κάφρος, ο προκλητικός άνθρωπος. Καλά το κάφρος είναι νεολογισμός, αλλά εντάξει.
Τι θέλω να πω; Θέλω να πω ότι ναι, να είσαι ο εαυτός σου, αλλά στο βαθμό που αυτό δεν πληγώνει, δεν θίγει, δεν προσβάλλει, δεν κακοποιεί και δεν παραβιάζει τον προσωπικό χώρο και το δικαίωμα στο σεβασμό του άλλου. Αν για κάποιους το να είναι ο εαυτός τους σημαίνει να κάνουν αυτό που λέμε χοντράδες, τότε όχι, η συμβουλή είναι πάρτο αλλιώς. Διότι όσο αυτός είναι ο εαυτός του, άλλο τόσο είναι και οι άλλοι, οι οποίο εν προκειμένω θα ήθελαν να του ανοίξουν το κεφάλι και να τον χώσουν τρία μέτρα κάτω από το χώμα. Δεν βγαίνει η εξίσωση έτσι.
Να είσαι ο εαυτός σου! Ναι, σύμφωνοι, αλλά τι γίνεται όταν δεν μπορώ να είμαι ο εαυτός μου; Πόσο καλό μου κάνουν οι συγκρίσεις ανάμεσα στο τι κάνω εγώ και το τι κάνουν οι άλλοι, που είναι ο εαυτός τους; Έπειτα ναι, αντιπαθώ το αφεντικό μου, σαν τις αμαρτίες μου. Πρέπει να του το πω, αλλιώς δεν θα είμαι ο εαυτός μου; Πολύ αντιπαθητικό βρίσκω κι εκείνο τον ταμία στην τράπεζα, που σου μιλάει χωρίς να σε κοιτάει και την καθωσπρέπει απέναντι, που δεν χάνει ευκαιρία για να καυχηθεί, πόσο καλή μάνα, σύζυγος, νοικοκυρά και επαγγελματίας καρακάξα είναι. Να της το πω;
Εγώ τι να σας πω, θα ήθελα πολύ να μπορώ να είμαι ο εαυτός μου, παντού και πάντα και να λέω ανοιχτά τις σκέψεις μου και την γνώμη μου και να είμαι ειλικρινής με όλους, αλλά ξέρωγω; Το σκέφτομαι. Μήπως θα έχουν δίκιο μετά οι άλλοι να με πάρουν με τις πέτρες; Κατ’ αρχήν, δεν ζήτησαν οι άλλοι την γνώμη μου ούτε και θέλουν να μάθουν το τι σκέφτομαι. Ούτε ο ταμίας στην τράπεζα ούτε η κυρία απέναντι ούτε και κανένας άλλος. Θα το θυμόμουν αν μου είχαν ζητήσει την γνώμη μου και πραγματικά κάτι τέτοιο δεν θυμάμαι.
Και ακούμε μετά ύμνους στην ειλικρίνεια. Άλλη παρεξηγημένη έννοια. Ναι, ποια ειλικρίνεια; Αυτή που στήνεις τους άλλους και όταν σε ρωτάνε γιατί, τους λες ωμά ότι τους βαριέσαι και τελικά προτίμησες άλλη παρέα, που θα περάσεις και καλύτερα;
Να είσαι ο εαυτός σου, μας λένε και παράλληλα μιλάνε για αλλαγή και για αποδοχή. Μη φοβάσαι την αλλαγή, ακούμε, να αποδέχεσαι και να αγαπάς τον εαυτό σου, όμως όταν με παροτρύνουν να αλλάξω αυτό ή εκείνο, αυτό για μένα σημαίνει ότι πρώτον δεν αγαπώ αυτό που είμαι και γι αυτό θέλω να το αλλάξω, δεύτερον ότι δεν αποδέχομαι αυτό που είμαι, αλλά θέλω να γίνω κάτι άλλο και τρίτον, γιατί να μπω στον κόπο καν να αλλάξω κάτι που είναι καλό, αν μέσα μου βαθιά δεν πίστευα ότι είναι άσχημο;
Τελικά, να είμαι ή να μην είμαι ο εαυτός μου; Να αλλάξω ή να κάτσω εδώ που είμαι; Αντέχει ο κόσμος την ειλικρίνεια μου ή να περιοριστώ να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου; Εγώ πάντως θα σας το πω. Οσάκις είπα ότι αγαπώ τον εαυτό μου κι ότι δεν θέλω να αλλάξω, να γίνω κάποια άλλη, με είπαν ψώνιο. Άντε βγάλε άκρη μετά.
Λοιπόν, σας έχω νέα, που δεν ξέρω πως θα τα πάρετε. Είμαστε ο εαυτός μας! Ναι, και μην γελάτε, είναι σοβαρό το θέμα. Το αν εγώ θα αποφασίσω ότι θέλω να προσαρμοστώ στις απαιτήσεις των άλλων από εμένα και θέλω να τους ευχαριστήσω και να τους κάνω τα χατίρια και θέλω πάντα να ακούω μπράβο, παλαμάκια και σωραίος, δεν κάνω τίποτε άλλο από το να είμαι ο εαυτός μου. Αν είμαι Yes Man, αν είμαι ο πάντα ναι, ο καλόβολος, ο Mr Nice Guy, αυτός που θα γίνει χαλί να τον πατήσουν και μετά θα θυμώνει που τον πατάνε, ποιος είναι αυτός που θα μου πει, ότι δεν είμαι ο εαυτός μου, αλλά κάποιος άλλος;
Και αν δεν είμαι ο εαυτός μου, τότε ποιος είμαι; Ο εαυτός του γείτονα; Όχι λοιπόν, είμαι ο εαυτός μου κάθε μέρα, κάθε στιγμή και κάθε προσπάθεια να αλλάξω, είναι προσπάθεια να γίνω κάποιος άλλος! Πάντως όχι ο εαυτός μου! Και πραγματικά δεν ξέρω πόσο καλό είναι αυτό.
Αυτό που κάνουμε κάθε μέρα, αυτός που είμαστε κάθε μέρα, καλό ή κακό, σωστό ή λάθος, αυτό είναι ο εαυτός μας. Και να σας πω και κάτι; Κανείς δεν μας επέβαλε να είμαστε έτσι ή αλλιώς. Πρόκειται για καθαρά δική μας απόφαση. Θες από φόβο, θες από δειλία, θες από μια εσωτερική μας ανάγκη, που ζητάει επιτακτικά την ικανοποίηση της, θες από παρόρμηση, είμαστε αυτό που είμαστε.
Μα, θα μου πει κάποιος, ευθύνονται τα παιδικά μου τραύματα γι αυτό που είμαι και οι περιοριστικές πεποιθήσεις που μου πέρασαν οι γονείς μου. Άλλος θα το αποδώσει σε βιωματικές εμπειρίες και θα πει «Η ζωή η ίδια με έκανε έτσι». Κι εγώ θα συμφωνήσω και θα ξαναρωτήσω, και ποιανού είναι τα παιδικά τραύματα; Ποιανού είναι οι βιωματικές εμπειρίες και τα μαθήματα ζωής; Δικά μας δεν είναι κι αυτά; Κομμάτι του εαυτού μας δεν είναι; Έτσι δεν διαμορφώνονται οι προσωπικότητες; Και τι σημαίνει αυτό; Ότι τελικά δεν είμαστε ο εαυτός μας;
Δηλαδή ποιος είναι ο εαυτός μας, αν δεν είναι ο συνδυασμός του τρόπου που μας μεγάλωσαν και των συνθηκών που διαμορφώθηκαν από τις συγκυρίες στη ζωή μας; Έτσι δεν γίνεται με όλους; Λάθος κάνω;
Περισσότερα σε λίγο.
Να είσαι ο εαυτός σου, μας λένε, αλλά στην πραγματικότητα, αυτό που θέλουν να μας πουν, είναι να μην είμαστε ο εαυτός μας, αλλά κάποιος άλλος. Στην ουσία μας παροτρύνουν να είμαστε ένα υπόδειγμα ανθρώπου, που εμένα προσωπικά αν με ρωτήσετε, θα σας πω απερίφραστα ότι δεν υπάρχει. Ένα πρότυπο που δεν έχει ελαττώματα, αδυναμίες, χαζές ευαισθησίες, δυναμικός, αποφασιστικός, που υποστηρίζει τα θέλω του, που ξέρει ποιος είναι, που πάει και που πατάει, δεν έχει ανασφάλειες, δεν τον ενδιαφέρει η αποδοχή των άλλων και γενικά είναι ένας μικρός θεός. Μας παροτρύνουν να υιοθετήσουμε δηλαδή ένα μοντέλο συμπεριφοράς, που ιδανικά θα θέλαμε να είμαστε ή θα έπρεπε κανονικά να είμαστε. Πάντως όχι ο εαυτός μας!
Όμως η πραγματικότητα με τους ανθρώπους είναι λίγο διαφορετική. Δεν είμαστε τόσο τέλειοι, όσο θα θέλαμε, αλλά εκείνο που πρέπει να καταλάβουμε είναι, ότι και κανείς άλλος δεν είναι τέλειος. Ακόμα και οι πιο μεγάλες προσωπικότητες στην ιστορία του ανθρώπου, που προβάλλονται σήμερα ως φωτεινά παραδείγματα, μπορεί μεν να είχαν κάποια δυνατά σημεία, μελετώντας όμως την βιογραφία τους θα δούμε, ότι δεν ήταν τόσο τέλειοι σε όλα τα επίπεδα και αν υπάρχει κάτι κοινό που τους κάνει να ξεχωρίζουν, είναι ακριβώς αυτό. Η ικανότητα τους και η εξυπνάδα τους να παραδεχτούν και να δεχτούν σαν κάτι απόλυτα φυσιολογικό, το ότι δεν είναι τέλειοι και να συμφιλιωθούν μ’ αυτό, εστιάζοντας στα δυνατά τους σημεία μάλλον, σε αυτά που τους κάνουν να ξεχωρίζουν, χωρίς να αφήνουν τις όποιες αδυναμίες τους να γίνουν τροχοπέδη στην εξέλιξη τους.
Κι εδώ θα σας φέρω ένα παράδειγμα. Ξέρουμε όλοι τον Γκάντι, τον πνευματικό ηγέτη της Ινδίας, που αγωνίστηκε για την ανεξαρτησία της και εμπνευστής της μεθόδου της παθητικής αντίστασης χωρίς τη χρήση βίας έναντι των καταπιεστών. Η εμπνευσμένη διδασκαλία του επηρέασε βαθιά το διεθνές κίνημα για την ειρήνη και έγινε παγκόσμιο σύμβολο της φιλοσοφικής και κοινωνικοπολιτικής διανόησης του 20ού αιώνα. Μάλιστα Μαχάτμα, είναι το όνομα που του απέδωσαν, το οποίο στα σανσκριτικά σημαίνει Μεγάλη Ψυχή.
Μεγάλη Ψυχή λοιπόν και διανοητής, αλλά αυτά δεν εμπόδισαν τον Γκάντι να πει αφελώς κάποια στιγμή: Δεν τον θεωρώ κακό, όσο θέλουν να τον παρουσιάζουν και μάλιστα δείχνει μια εκπληκτική ικανότητα να κερδίζει τις νίκες του, χωρίς αιματοχυσία. Για ποιον το είπε αυτό; Κρατηθείτε! Για τον Χίτλερ το είπε, αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά, ότι το σφάλλειν είναι ανθρώπινο, ακόμα κι αν είσαι από τους μεγαλύτερους διανοητές παγκοσμίως, που επηρέασαν την ανθρώπινη ιστορία και το ειρηνιστικό κίνημα διεθνώς.
Να μην φοβάσαι την αλλαγή. Μάλιστα. Όμως αν θελήσουμε να υιοθετήσουμε τα πρότυπα συμπεριφοράς και προσωπικότητας, που προβάλλονται και να τα κάνουμε δικά μας και να αποβάλουμε άλλα, που δεν ταιριάζουν με τα πρότυπα αυτά, τότε είναι σαν να πολεμάμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Γιατί όλα αυτά που θέλουμε να αποβάλουμε είναι κομμάτια δικά μας και δομικά στοιχεία της προσωπικότητας μας, όπως και όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, που προσπαθούμε να υιοθετήσουμε, δεν είναι δικά μας, αλλά θέλουμε να γίνουν δικά μας. Και το να είσαι ο εαυτός σου, πάει για μια ακόμα φορά περίπατο.
Αν όμως για παράδειγμα δεν μπορούμε να αποδεχτούμε τον εαυτό μας, όπως ακριβώς είναι, με τις ανασφάλειες του ή αν δεν μπορούμε να θέσουμε όρια στους άλλους ή αν η αποδοχή των άλλων είναι για μας δείκτης και μονάδα μέτρησης της προσωπικής μας αξίας και η αλλαγή είναι αναγκαία, αν δεν το πιάσουμε σωστά το πράγμα, θα δούμε συχνά να αναλωνόμαστε, όχι για να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα ή για να βελτιώσουμε την συμπεριφορά μας, αλλά για να μαστιγώνουμε τον εαυτό μας, που δεν είναι όπως κανονικά (σε εισαγωγικά το κανονικά), θα έπρεπε να είναι.
Και θα μαστιγωνόμαστε, όχι γιατί δεν μπορέσαμε να βάλουμε όρια σε μια συγκεκριμένη περίπτωση ή σε πολλές, αλλά για την αδυναμία μας να βάζουμε όρια. Δηλαδή αντί να μας απασχολούν οι συνέπειες από το γεγονός, γιατί σε κάποια περίπτωση δεν είπαμε το όχι, όταν έπρεπε, το ρίχνουμε στην αυτολύπηση και αντί να χρησιμοποιήσουμε την ενέργεια μας για να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα και να μάθουμε από τα λάθη μας και να διορθώσουμε πορεία, πέφτουμε ψυχικά, γιατί πολύ απλά δεν μας έχει μείνει πια ενέργεια. Πάει περίπατο και η θετική σκέψη και το κίνητρο και η οποιαδήποτε διάθεση, βουλιάζοντας ακόμα περισσότερο σε ένα φαύλο κύκλο ενοχών.
Με αυτή την έννοια, θα έλεγα, ότι η αποδοχή προηγείται της οποιασδήποτε προσπάθειας για αλλαγή. Γιατί μόνο αν έχουμε αποδεχτεί τις αδυναμίες μας, θα μπορέσουμε να διαχειριστούμε την όποια αποτυχία στην προσπάθεια μας για την αλλαγή, χωρίς αυτό να μας ρίξει στα τάρταρα. Θέλει αρετή και τόλμη η αλλαγή, αλλά πιο πολύ θέλει σύνεση και κοινό νου, για να μην γίνει δίκοπο μαχαίρι και πηγή δυστυχίας. Κυρίως όμως κοινό νου.
Θα το εξηγήσουμε σε λίγο αυτό περισσότερο.
Θα αναρωτιέστε τώρα, ωραία, και τι κάνουμε δηλαδή; Εύλογα θα αναρωτηθεί κάποιος, αν αποδεχτώ τον εαυτό μου, όπως ακριβώς είναι, πώς θα αλλάξω ή μάλλον γιατί να αλλάξω; Θα έχω λόγους να αλλάξω και ποιοι θα είναι αυτοί;
Ακούγεται λίγο μηδενιστικό αυτό αρχικά, ίσως και αποθαρρυντικό σε ότι αφορά την προσπάθεια για αυτοβελτίωση, αλλά ξεκινώντας από το να είσαι ο εαυτός σου, αυτό συνεπάγεται κατ’ αρχήν να δεχτείς ότι είναι δικό σου κομμάτι αυτό που επιδιώκει π.χ. την αποδοχή των άλλων. Το να είσαι ο εαυτός σου, δεν σημαίνει ότι μέχρι τώρα δεν ήσουν ο εαυτός σου και τώρα θα είσαι. Σημαίνει να αποδεχτείς ότι είναι δικό σου κομμάτι αυτό που δυσκολεύεται να πει το όχι.
Μπορεί να ακούγεται απλοϊκό, αλλά δεν είναι. Με την τάση που έχουμε να ψάχνουμε δικαιολογίες για τα πάντα, δεν είναι πάντα εύκολη υπόθεση να αποδεχτούμε τα κουσούρια και τις αδυναμίες μας, Μερικές φορές μάλιστα, αρνούμαστε να τα δεχτούμε κιόλας. Δεν τα βλέπουμε. Αλλά και όταν τα βλέπουμε, ψάχνουμε να βρούμε κάποιον, να του τα φορτώσουμε, να τον χρεώσουμε μ’ αυτά, ότι είναι ο υπαίτιος δηλαδή.
Και ακούμε «Φταίει η μάνα μου που με έμαθε έτσι» ή «Φταίει η ζωή που ήταν σκληρή μαζί μου». Τι άλλο κάνουμε με αυτό, από το να δείχνουμε με το δάχτυλο τον εκάστοτε υπεύθυνο, για κάθε τι στραβό που κάνουμε, εκτός από τον εαυτό μας. Ναι, όλους κάποιοι μας μεγάλωσαν και ναι, δεν τύχαμε όλοι της καλύτερης μεταχείρισης από τους γονείς μας και ναι η ζωή έχει και τις άσχημες στιγμές της και τις αδικίες και τις κακίες και τους εκμεταλλευτές και ένα σωρό άλλα. Αλλά τότε, θα είμαστε όλοι ίδιοι. Όμως δεν είμαστε. Και τι είναι αυτό που κάνει την διαφορά από άνθρωπο σε άνθρωπο; Μαντεύετε; Εμείς!
Ναι, κάτω από ίδιες συνθήκες, ο κάθε ένας από μας διαμορφώνει ένα διαφορετικό προφίλ, μια διαφορετική προσωπικότητα και μια διαφορετική συμπεριφορά, σαν αντίδραση σε αυτό που το προκάλεσε. Δεν γίνονται όλοι όσοι δέχτηκαν κακή μεταχείριση στην παιδική τους ηλικία, με φάκελο στην ασφάλεια, όπως δεν γίνονται όλα τα θύματα κακομεταχείρισης ψυχοπαθητικές προσωπικότητες. Γίνονται, αλλά δεν είναι κανόνας.
Εκεί είναι που μπαίνει στην μέση ο παράγοντας εαυτός και είμαστε εμείς που αποφασίζουμε, έστω και υποσυνείδητα, ότι κάνοντας αυτό ή το άλλο, θα αποφύγουμε να επαναληφθεί το τραυματικό γεγονός στο μέλλον κι εδώ είναι που φαίνεται τι σημαίνει αποδέχομαι τον εαυτό μου. Σημαίνει ότι του αποδίδω πλήρη ευθύνη για όλα αυτά που κάνει ή δεν κάνει και παύω να κρύβομαι πίσω από τους γονείς μου, το περιβάλλον μου, την δασκάλα μου, τον προϊστάμενο μου, τον άντρα μου, την κακή μου την μοίρα. Αυτό σημαίνει.
Και κάπου εδώ έρχεται και παίρνει σειρά το να αγαπάς τον εαυτό σου. Τι σημαίνει να αγαπάς τον εαυτό σου; Σκεφτείτε το αυτό λίγο. Όταν λέμε αγαπώ το παιδί μου, τι σημαίνει αυτό; Το αγαπάμε επειδή είναι καλό; Επειδή έχει τρόπους; Επειδή είναι όμορφο; Επειδή έχει κάποια χαρακτηριστικά η προσωπικότητα του που μας αρέσουν; Επειδή έχει καλό γούστο; Κάποιες ιδιαίτερες ικανότητες στα μαθηματικά ίσως; Όχι! Τίποτε από αυτά! Και τίποτα καλό να μην έχει επάνω του από τα παραπάνω, εμείς πάλι το αγαπάμε.
Σκεφτείτε το! Παιδιά με δυσμορφίες, παιδιά καθυστερημένα διανοητικά, παιδιά ανάπηρα, παιδιά με σύνδρομα, δεν τα αγαπούν οι γονείς τους; Παιδιά κακάσχημα, με κακούς τρόπους, άσχημο χαρακτήρα, εγκληματική συμπεριφορά κάποιες φορές. Αυτά δεν τα αγαπούν οι γονείς τους; Τι λέτε;
Είναι ξεκάθαρο νομίζω, ότι η αγάπη δεν θέτει όρους, διότι αγάπη υπό όρους δεν είναι αγάπη, το έχουμε ξαναπεί αυτό. Το εντελώς αντίθετο συμβαίνει. Και ας μην περιοριστούμε μόνο στην γονεϊκή αγάπη, που ενδεχομένως είναι μια ειδική περίπτωση. Θα δείτε ζευγάρια που για διάφορους λόγους η συμβίωση μεταξύ τους είναι αδύνατη και ακούς να λένε «Σ΄αγαπώ, αλλά δεν μπορώ να ζήσω μαζί σου» και χωρίζουν.
Με τον ίδιο τρόπο, όταν λέμε αγαπώ τον εαυτό μου, δεν σημαίνει αγαπώ αυτό το χαρακτηριστικό μου, αλλά αντιπαθώ το άλλο. Σημαίνει ότι αποδέχομαι ότι την παρούσα χρονική στιγμή, ανεξάρτητα από τους λόγους που το προκάλεσαν στο μακρινό ή κοντινό παρελθόν, έχω αυτά τα χαρακτηριστικά, μερικά από τα οποία δεν είναι τόσο καλά και σε κάποιες φάσεις με δυσκολεύουν ή μου δημιουργούν προβλήματα. Καλούμαστε λοιπόν να αγαπήσουμε τον άνθρωπο, όχι τα επί μέρους χαρακτηριστικά του. Αυτόν καλούμαστε να αγαπήσουμε, να φροντίσουμε, να προστατέψουμε, να νουθετήσουμε, να κανακέψουμε, ακριβώς, ακριβώς όμως, όπως θα έκανε ένας γονιός με το παιδί του.
Είδατε, είπα πριν χαρακτηριστικά, δεν είπα αδυναμίες και υπάρχει λόγος γι αυτό. Και ο λόγος είναι ότι έτσι πρέπει να βλέπουμε τον εαυτό μας, σαν ένα σύνολο από χαρακτηριστικά, άλλα καλύτερα από άλλα και άλλα χειρότερα, τα οποία χειρότερα χρειάζονται να κάνουμε λίγη δουλίτσα παραπάνω να τα βελτιώσουμε. Και κόβουμε το μαστίγωμα. Και τον εσωτερικό πόλεμο, με αντίπαλο εμάς τους ίδιους.
Τελικά ξέρετε, είναι πιο εύκολο να αγαπήσουμε τα ελαττώματα μας απ’ ότι νομίζουμε. Αρκεί να δούμε τον εαυτό μας από μια άλλη σκοπιά, με πολλή αγάπη, με κατανόηση, με συγχωρητικότητα και με θετική διάθεση.
Είπα συγχωρητικότητα και μου θύμισε τα όσα λέγαμε σε παλιότερη εκπομπή για την θεραπευτική αξία της συγχώρεσης. Αν όμως είναι καλό και χρειάζεται να συγχωρούμε τους άλλους, σκεφτείτε πόσο σημαντικό είναι να μπορούμε με την ίδια επιείκεια να βλέπουμε τον εαυτό μας και να του συγχωρούμε λάθη και αδυναμίες. Γιατί θα θυμάστε που είχαμε πει τότε, ότι συγχωρώ δεν σημαίνει ότι προσυπογράφω μελλοντικές προδοσίες. Συγχωρώ σημαίνει απλά, ότι μου αναγνωρίζω το δικαίωμα να μην είμαι τέλειος, όπως τέλειοι δεν είναι και οι άλλοι.
Ναι, είμαι ο τύπος που υποχωρεί εύκολα από τα θέλω του, που δύσκολα θα πει το όχι και που η αποδοχή και το χειροκρότημα των άλλων του είναι πιο απαραίτητα απ’ όσο είναι σε άλλους. Ωραία, τι να κάνουμε τώρα, που είναι η φτιαξιά μου τέτοια;
Όμως όχι, δεν λέω να τα παρατάμε, να μην προσπαθούμε να αλλάξουμε ότι χρειάζεται να αλλάξει. Ξανά παράκαμψη. Είδατε που είπα «ότι χρειάζεται να αλλάξει»; Δεν είπα πρέπει, γιατί το αν πρέπει ή δεν πρέπει είναι κάτι που το καθορίζουμε εμείς, ανάλογα με το τι χρειάζεται. Όχι λοιπόν, δεν λέω να τα παρατάμε. Η προσπάθεια για αυτοβελτίωση παραμένει σαν βασικό καθήκον και είναι συνεχής διεργασία που κρατάει σε όλη μας την ζωή. Καθήκον και υποχρέωση που έχουμε αναλάβει απέναντι στον πιο σκληρό ελεγκτή μας, που είναι ο εαυτός μας.
Λέω όμως ότι αν αποδεχθείς και αγαπήσεις τον εαυτό σου, όπως είναι, ότι θα σταματήσεις να τον πολεμάς, θα σπάσεις τον φαύλο κύκλο των ενοχών, θα σταματήσεις το αυτομαστίγωμα, την αυτολύπηση και όλα τα αρνητικά, αποθαρρυντικά συναισθήματα και πλέον ο δρόμος για την όποια αλλαγή αποφασίσουμε, θα είναι ανοιχτός. Είμαστε αυτό που είμαστε, ας το δεχτούμε, για να πάμε παρακάτω.
Και ναι, έχουμε αδυναμίες.
Και δεν πειράζει.
Και ας υποθέσουμε τώρα ότι κάναμε την αναγνώριση του εαυτού μας, αναγνωρίσαμε και αποδεχτήκαμε τα χαρακτηριστικά μας και μαζί μ’ αυτά τις αδυναμίες μας και τα δυνατά μας σημεία και ήρθε η ώρα της αλλαγής. Μη φοβάσαι την αλλαγή ακούμε.
Κατ’ αρχήν να πω ότι δεν υπάρχει συγκεκριμένη ώρα για την αλλαγή. Η αλλαγή είναι μια συνεχής διαδικασία και προσωπικά δεν θα ήθελα καν να την αποκαλώ αλλαγή. Πρόκειται για την εξελικτική πορεία μας, έτσι θέλω να το βλέπω και είναι κάτι που ξεκινάει από την στιγμή που ερχόμαστε στον κόσμο και για μένα τουλάχιστον, δεν σταματάει ποτέ κι ούτε έχει σημείο εκκίνησης και κατάλληλη ώρα. Δεν χτυπάει κάποιο γκονγκ, dinner is served. Απλώς συμβαίνει.
Τότε θα μου πείτε γιατί αυτά που λέγαμε ότι η αποδοχή και η αγάπη του εαυτού προηγούνται της αλλαγής. Το είπαμε αυτό γιατί μόνο τότε η αλλαγή είναι ενσυνείδητη και στοχευμένη, γι αυτό. Είναι η αναγνώριση που είπαμε πριν, που είναι πολύ σημαντική, για να ξέρουμε προς τα πού πάμε και γιατί. Για να έχουμε τον έλεγχο της όποιας αλλαγής και να μην συμβαίνει η αλλαγή ερήμην μας. Γιατί δεν είμαστε πια παιδιά, όπως τότε που με την βούληση ελάχιστα ανεπτυγμένη, πατούσαν άλλοι τα κουμπιά μας.
Λοιπόν ξέρετε κάτι; Το μεγαλύτερο πρόβλημα που θα αντιμετωπίσουμε, αποφασίζοντας για την αλλαγή είναι ο φόβος. Γιατί ναι, πολλοί γονείς και από εμάς τους σύγχρονους ακόμα, πατώντας τα κουμπιά ενός παιδιού, άλλο δεν κάνουμε από το να το ταΐζουμε με μικρές δόσεις φόβου. Μικρές για να είναι ακίνδυνες, αλλά αρκετές για να του κόψουν τις φτερούγες, όταν σαν ενήλικος κάποιος πλέον έχει φτάσει τον βαθμό κορεσμού.
Ναι, είναι γνωστό και όλοι το ξέρουμε, ότι ο φόβος είναι ένα εργαλείο αυτοσυντήρησης και επιβίωσης. Είναι ένα φυσιολογικό και υγιές συναίσθημα και παρότι πολλοί υποτιμούν τη χρησιμότητά του, ο φόβος στην πραγματικότητα αποτελεί «ασπίδα προστασίας» εμποδίζοντάς μας να εμπλακούμε σε ενδεχόμενα επικίνδυνες καταστάσεις. Ο φόβος είναι αυτό που μας ωθεί να το ξανασκεφτούμε και να αποφασίσουμε με βάση τη λογική και όχι με βάση τον παρορμητισμό μας, κάτι που μπορεί να αποδειχτεί επικίνδυνο τελικά.
Υπό αυτή την έννοια, οι μικρές δόσεις φόβου που μας ποτίζουν οι γονείς μας από μικρά, είναι στοιχείο επιβίωσης. Μην κάνεις αυτό γιατί θα συμβεί αυτό ή εκείνο. Φόβος για την σωματική ακεραιότητα, φόβος για την τιμωρία, φόβος μην γίνουμε γελοίοι στα μάτια των άλλων, φόβος και ανησυχία αν θα αρέσουμε, αν θα γίνουμε αποδεκτοί κλπ κλπ. Φοβόμαστε το σκοτάδι, την μοναξιά, την φουρτουνιασμένη θάλασσα, τα αεροπλάνα, την απόλυση, την αποτυχία, τα γηρατειά, τις αρρώστιες, τον θάνατο, τα σκυλιά ή και τους ανθρώπους,. Ε ναι; Πειράζει;
Λοιπόν ναι, είμαστε πολλοί που πιστεύουμε ότι το να φοβόμαστε πειράζει, ακόμα κι αν ο φόβος που μας διακατέχει βρίσκεται σε υγιή επίπεδα και έχει λόγους. Έρχονται όμως στιγμές στην ενήλικη ζωή μας, που δεν φοβόμαστε κάτι ειδικό, αλλά φοβόμαστε τον ίδιο τον φόβο. Ντρεπόμαστε γι αυτόν και θέλουμε να τον κρύψουμε.
Λοιπόν σας έχω κι άλλα νέα. Ποτέ μην φοβηθείς γι’ αυτό που είσαι, ποτέ μην φοβηθείς που φοβάσαι. Γι αυτό η αναγνώριση και η αποδοχή που λέγαμε πριν. γιατί μέσα σ’ όλα πρέπει να συμφιλιωθούμε με την ιδέα, ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό κάποιες φορές να φοβόμαστε και ναι, μερικές φορές φοβόμαστε και την αλλαγή και ότι αυτή θα φέρει μαζί της.
Είναι ο φόβος του καινούριου και του άγνωστου. Μα δεν είναι λογικό; Όλο το θέμα όμως, αλλά και η πρόκληση, είναι να μην αφήσουμε τον φόβο να μας ακινητοποιήσει, όταν μιλάμε για την προσωπική μας εξέλιξη. Είναι λογικό να νιώθουμε ασφάλεια μόνο με αυτά που ήδη γνωρίζουμε καλά, στις παλιές μας συνήθειες, στις γνωστές αντιδράσεις των δικών μας ανθρώπων και στα γνώριμα συναισθήματα, πράγματα δοκιμασμένα και προβλέψιμα, χωρίς δυσάρεστες εκπλήξεις.
Μέσα από τον φόβο δημιουργούμε ένα ασφαλές καταφύγιο και σ’ αυτή την παγίδα εγκλωβιζόμαστε και μένουμε στάσιμοι και βρίσκουμε δικαιολογίες για την απραξία μας, ακόμα κι αν αυτό είναι απλά ο φόβος μήπως το μετανιώσουμε. Και είναι και ο φόβος μην χάσουμε τα κεκτημένα μας, το σίγουρο, το δεδομένο. Και μένουμε αιχμάλωτοι των ανασφαλειών μας.
Εδώ όμως είναι σημαντικό να καταλάβουμε, ότι δεν είμαστε μόνοι. Όλοι έχουμε περάσει παρόμοιες φάσεις. Και σαν δεύτερο βήμα να σκεφτούμε, τι ακριβώς φοβόμαστε και γιατί. Είναι πιο εύκολο να το λες, από το να το κάνεις, όμως αυτό είναι. Και χορεύουμε πάλι τσα-τσα, ένα βήμα μπρος και δύο πίσω και ξαναγυρίζουμε λίγο πίσω στο θέμα της αποδοχής.
Μόνο αν αποδεχτούμε τα φοβικά μας συναισθήματα, υπάρχει μια ελπίδα να τα αντιμετωπίσουμε. Μπορεί η αλλαγή που επιδιώκουμε να μην έχει να κάνει με στοιχεία της προσωπικότητας μας, αλλά να θέλουμε π.χ. να παραιτηθούμε από μια δουλειά που είναι πηγή δυστυχίας ή να χωρίσουμε από μια σχέση που δεν μας καλύπτει. Αλλά σε όλα αυτά, μόνο η εκλογίκευση των φόβων μπορεί να μας βοηθήσει. Μόνο με την αποδοχή του φοβικού συναισθήματος μπορούμε μετά να βάλουμε τα πράγματα κάτω και να σταθμίσουμε τον πραγματικό κίνδυνο που ενδεχόμενα θα επιφέρει μια αλλαγή.
Είναι λιγότερο τρομακτικό να αντιμετωπίσεις ότι σε φοβίζει, παρά να ζήσεις όλη σου τη ζωή γεμάτη φόβο.
Δεν φοβάμαι την αλλαγή σημαίνει ότι αναλαμβάνουμε οι ίδιοι τα ηνία του εαυτού μας και παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Και σταματάμε να αποδίδουμε τις αδυναμίες μας στους άλλους και στο κακό ριζικό μας. Το να κάνεις την αλλαγή, είναι μια ενσυνείδητη πράξη, που σημαίνει ότι ταυτόχρονα αναλαμβάνεις και την ευθύνη των επιλογών σου. Γιατί δεν είναι λίγοι αυτοί που υπονομεύουν οι ίδιοι την αυτοπεποίθηση τους και μαζί μ’ αυτήν και τις ευκαιρίες που έχουν να προχωρήσουν σε μια θετική κατεύθυνση, που θα αναβαθμίσει την ζωή τους.
Βλέπετε πόση δουλειά χρειάζεται πίσω από κάθε σύνθημα; Είναι εύκολο να ποστάρουμε πομπώδη συνθήματα στους τοίχους μας, αλλά το θέμα δεν είναι τι ποστάρουμε, αλλά το τι κάνουμε και πόσα από αυτά υλοποιούμε στην πράξη. Είναι εύκολο, όσο και ανόητο να ποστάρουμε βαθυστόχαστα από το καλάθι ευκαιριών, όπως τα λέω, όταν από την άλλη μεριά αυτά δεν εξαντικρύζονται με αντίστοιχη δράση.
Αυτοπεποίθηση λοιπόν, ένα ζήτημα άρρηκτα συνδεδεμένο με όλα αυτά που είπαμε πριν. Με το θάρρος να είσαι ο εαυτός σου και να μην κρύβεσαι, με την αποδοχή και την αγάπη του ενός πολύτιμου μοναδικού εαυτού μας και με τα βήματα προς την αλλαγή. Καμιά αμφιβολία ότι τα πρώτα αυτά βήματα θα είναι δειλά και ασταθή. Αλλά όσο προχωράμε μπροστά και δεν τα παρατάμε, με τις πρώτες αποτυχίες, τα βήματα αυτά γίνονται όλο και πιο σταθερά, όλο και πιο αποφασιστικά, όλο και πιο μεγάλα.
Πολλές φορές θα έχετε δει ή αν δεν το έχετε δει, παρατηρήστε το και θα το δείτε, ότι άθελα μας υπονομεύουμε οι ίδιοι την αυτοπεποίθηση μας, με τον τρόπο που «μιλάμε» στον εαυτό μας, με τον τρόπο που σκεφτόμαστε δηλαδή. Είναι σημαντικό όσο δεν φαντάζεστε το να καλλιεργήσουμε μια θετική άποψη για τον εαυτό μας. Αποβάλλοντας από το λεξιλόγιό μας τις απαισιόδοξες φράσεις και αντικαθιστώντας τες με πιο δημιουργικές, κάνουμε ένα πολύ σημαντικό βήμα. Αντί να λέμε μέσα μας " Δεν μπορώ, δεν είμαι εγώ γι αυτά", είναι καλύτερα να λέμε "Αν μπορούν οι άλλοι, μπορώ κι εγώ",
Έπειτα είναι σημαντικό το να υιοθετήσει κανείς μια θετική στάση ζωής γενικά και αυτό γίνεται σχετικά εύκολα, αν σε κάθε τι ψάχνουμε να βρούμε τα θετικά του στοιχεία, αντί να εστιάζουμε στα αρνητικά και στους πιθανούς κινδύνους. Ψάξε βρες την θετική πλευρά των πραγμάτων ακόμα κι όταν νομίζεις ότι θετική πλευρά δεν υπάρχει. Υπάρχει! Οι πρόγονοι μας κάτι θα ήξεραν, όταν έλεγαν το περίφημο ουδέν κακόν αμιγές καλού. Να τους ακούτε τους αρχαίους. Αυτοί ήξεραν.
Όχι, δεν είμαι αρχαιόπληκτη. Εντάξει, λίγο ίσως ...
Σπίρτα, οι φόβοι δεν αντιμετωπίζονται εύκολα από τη μια στιγμή στην άλλη ούτε αντιμετωπίζονται με ευχολόγια. Χρειάζεται δύναμη, αποφασιστικότητα, υπομονή και επιμονή, ένας από τους λόγους που δεν πρέπει να ξεχνάμε να επιβραβεύουμε τον εαυτό μας, κάθε φορά που διαπιστώνουμε μια πρόοδο, όσο μικρή κι αν είναι αυτή, και βρισκόμαστε ένα βήμα πιο κοντά στο στόχο μας. Του λέμε ένα μπράβο και ταυτόχρονα του αναγνωρίζουμε την ικανότητα που έχει να βάζει στόχους και να τους πετυχαίνει. Δεν υποβαθμίζουμε το όποιο θετικό αποτέλεσμα, σαν να μην είναι τίποτα. Δεν είναι ταπεινότητα και σεμνότητα αυτό, Κουταμάρα είναι.
Αλλά ακόμα και να μην υπάρξει κάποια θετική έκβαση στην όποια προσπάθεια μας, πάλι κοιτάμε να κρατήσουμε τα θετικά, όπου εδώ θετικά είναι το μάθημα που πήραμε. Και προχωράμε μπροστά, όσα βήματα πίσω και παρακάμψεις κι αν χρειαστεί να κάνουμε στην πορεία.
Τελευταίο, αλλά εξ ίσου σημαντικό με τα προηγούμενα, φροντίζουμε να απαλλαγούμε από τους τοξικούς ανθρώπους. Βγάζουμε από την ζωή μας αυτούς που με την αρνητικότητά τους, δεν μας αφήνουν να προχωρήσουμε και φροντίζουν με κάθε τρόπο να μας αποθαρρύνουν, μεταφέροντας μας τις δικές τους φοβίες και ανασφάλειες. Και8 αν δεν είναι εύκολο να τους βγάλουμε από την ζωή μας, προσπαθούμε τουλάχιστον να τους βάλουμε στην σίγαση.
Υποστήριξη χρειαζόμαστε στη φάση αυτή και εμψύχωση. Κάποιον που θα μας πει, «Θα τα καταφέρεις, θα δεις!». Δεν είναι εύκολο να τους αγνοήσεις και όλοι επηρεαζόμαστε από τις αμφιβολίες, την δυσπιστία, τις αγωνίες και τους φόβους των άλλων γύρω μας. Μήπως αυτοί έχουν δει κάτι, που εμείς δεν είδαμε; Μήπως ξέρουν κάτι παραπάνω, που εμείς δεν ξέρουμε;
Όμως είναι σημαντικό να μην εκχωρούμε σε κάνενα την δύναμη να επηρεάζει τις αποφάσεις μας και την εξέλιξη μας. Γιατί ξέρετε κάτι; Ακόμα και αν υπαναχωρήσουμε και επιστρέψουμε πίσω στην ασφάλεια του comfort zone, να ξέρετε, ότι δεν αποφύγαμε κάτι, παρά μόνο προσωρινά. Θα σας θυμίσω αυτό που λέγαμε σε προηγούμενη εκπομπή, όταν μιλάγαμε για το σύμπαν. Αυτό που φοβάσαι περισσότερο, εκεί επάνω θα πάει και θα σε ρίξει, αργά ή γρήγορα.
Όπως έλεγε και ο Kierkergaard, για να πω και κάτι βαθυστόχαστο: Όταν τολμάς, χάνεις για λίγο το βήμα σου. Όταν δεν τολμάς, χάνεις τον εαυτό σου!
Αυτό!
Και ερχόμαστε, λίγο πριν κλείσουμε να δικαιολογήσουμε τον τίτλο της εκπομπής αυτής. I love you, you’re perfect, now change!!! Τίτλος από ένα θεατρικό του Joe di Pietro, το γνωστό μιούσικαλ, το δεύτερο καλύτερο του Broadway. Ένας τίτλος που καρφώθηκε μέσα στο μυαλό μου, από την πρώτη στιγμή, γιατί κρύβει μέσα του μια μεγάλη αλήθεια.
Όλοι λέμε ότι αποδεχόμαστε τον εαυτό μας και τους άλλους, μαζί με τα ελαττώματα μας, αλλά στη βάση, κάνουμε το αντίθετο. Προσπαθούμε κάποιες φορές να αλλάξουμε τον εαυτό μας, αλλά κυρίως προσπαθούμε να αλλάξουμε τους άλλους και να τους φέρουμε στα μέτρα τα δικά μας, κυρίως τα σημαντικά πρόσωπα στη ζωή μας, αρνούμενοι επί της ουσίας να αλλάξουμε εμείς και να αφήσουμε τα όποια κεκτημένα μας.
Σπίρτα, είμαστε πολλά κομμάτια μαζί, δεν είμαστε ένα κι ούτε μπορούμε να μείνουμε ίδιοι στο πέρασμα του χρόνου. Είμαστε τα κομμάτια από το παρελθόν μας, τραυματικό ή μη, είμαστε κομμάτια από το παρόν μας, κομμάτια από τις εμπειρίες μας, από τους ανθρώπους μας, από αυτά που θέλουμε την κάθε στιγμή και από τα όνειρα μας. Όλα αυτά, με εξαίρεση το παρελθόν, αλλάζουν και μοιραία και αναγκαστικά κι εμείς μαζί τους και οι προτεραιότητες μας. Τίποτα δεν μένει στάσιμο και όταν βλέπουμε, ότι τα πράγματα γύρω μας αλλάζουν, τότε αυτό είναι το σημάδι ότι κάποιος κύκλος έκλεισε και είναι καιρός να προχωρήσουμε στον επόμενο.
Θα συμβεί πολλές φορές τα πράγματα γύρω μας να αλλάζουν κι εμείς να νιώθουμε ανήμποροι να ακολουθήσουμε, αλλά τότε είναι το σημαντικό να κρατήσουμε το μυαλό και την ψυχή ανοιχτά στις νέες προκλήσεις, που μας βάζει η ζωή και να διεκδικήσουμε την αλλαγή που μας αξίζει, χωρίς δισταγμούς και παλινωδίες.
Και όταν κλείνει ένας κύκλος, δεν σημαίνει το τέλος. Μπορούμε να ανοίξουμε άπειρους νέους και συχνά πολύ καλύτερους και πιο κοντά στα δικά μας δεδομένα και ανάγκες. Οι αλλαγές έρχονται όταν είμαστε έτοιμοι. Δεν πρέπει να μας τρομάζουν. Στην πραγματικότητα, με ένα μηχανισμό που δεν μας είναι αρκετά ξεκάθαρος, ίσως επειδή εκεί υπεισέρχεται η λογική και η πρόνοια του σύμπαντος, είμαστε εμείς που τις καλέσαμε, πολύ απλά γιατί τα πράγματα έπρεπε να αλλάξουν και μαζί τους κι εμείς, για να βρούμε τις ισορροπίες μέσα μας και να κυνηγήσουμε τα όποια όνειρα μας.
Δεν υπάρχουν καλά ή κακά χαρακτηριστικά επάνω μας. Υπάρχουν χαρακτηριστικά χρήσιμα και περιττά, χαρακτηριστικά που μας βοηθάνε και άλλα που μας κάνουν να οπισθοδρομούμε. Διαλέγουμε ποια κρατάμε και ποια βάζουμε στην κατάψυξη. Ειρηνικά, χωρίς πόλεμο, χωρίς θυμό, χωρίς αγανάκτηση. Με αισιοδοξία και πίστη. Η ζωή μας ανήκει. Μην την αφήσουμε να περάσει από μπροστά μας σαν να είμαστε θεατές. Δεν κάνει.
Η εκπομπή μας έφτασε στο τέλος της, Σπίρτα μου. Κλείνουμε για σήμερα με μια ακόμη υπενθύμιση για τον διπλό Ραδιομαραθώνιο που διοργανώνει για 6η συνεχή χρονιά το spirto Web Radio, γιατί μια φορά δεν είναι αρκετή.
Μαζεύουμε καπάκια για τον Σύλλογο Πρόληψης Παιδικών Ατυχημάτων, Αγάπη για Ζωή, τα οποία πηγαίνουν στην συνέχεια για ανακύκλωση και με τα έσοδα αγοράζονται αναπηρικά καροτσάκια, για άτομα που τα έχουν ανάγκη.
Ενισχύουμε το έργο του Χαμόγελου του Παιδιού, μαζεύοντας είδη πρώτης ανάγκης, ότι και όσα μπορεί ο καθένας. Λεπτομέρειες θα βρείτε στο site του Spirto Web Radio και στο facebook. Πολλά δώρα και κληρώσεις στην διάρκεια του Μαραθώνιου, stay tuned και θα ενημερωθείτε έγκαιρα.
Εμείς βάζουμε μια τελεία εδώ και πάμε να φιληθούμε σταυρωτά, μέχρι την άλλη Παρασκευή στις 7 το βράδυ που θα τα ξαναπούμε, αν έχουν πάει όλα καλά. Για όσους χάσανε την σημερινή παράδοση, θα γίνει επανάληψη της ύλης αύριο Σάββατο, όπως και κάθε Σάββατο, στις 10 το πρωί, αχάραγα, με τον πρώτο καφέ. Αν τώρα θέλετε εσείς να φέρετε το κέικ, δεν θα πω όχι.
Θυμόμαστε ότι το Spirto Web Radio μας κρατά συντροφιά 24 ώρες, 7 μέρες την εβδομάδα, με την καλύτερη μουσική και με εκπομπές καθημερινά, τώρα με τις αγαπημένες σας εκπομπές, αν τις χάσατε, σε επανάληψη, τα πρωινά 10 με 2.
Μπείτε στο site του σταθμού www.spirtowebradio.com και δείτε και το υπόλοιπο πρόγραμμα κάτω από το Σπιρτολόγιο. Σας θυμίζω, ότι κάνοντας εγγραφή στο site του Σπίρτου, μπορείτε μετά να σχολιάζετε στο chat του σταθμού τις εκπομπές.
Εγώ σας αφήνω εδώ, με ένα τελευταίο μουσικό κομμάτι για τον δρόμο.
On Air: κάθε Παρασκευή στις 7 το βράδυ On Replay: Σάββατο πρωί στις 10, αχάραγα με τον πρώτο καφέ. Bring the cake!
Το post γρατζουνίστηκε responsibly από το * Κεραμιδόγατο
Για όσους δεν πρόλαβαν τις ζωντανές εκπομπές Don't Mess with Cats με το Κεραμιδόγατο - The Alley Cat, οι εκπομπές διατίθενται στο Mixcloud, σε πακέτο για το σπίτι ;-)
